Liesa Naert maakt haar musicaldebuut als wolf
in ‘Roodkapje’: “Of ik altijd even goed zing, laat ik in het midden”

Liesa Naert ken je van Eén-series als ‘Eigen kweek’, ‘Gevoel voor tumor’ en ‘Quiz Me Quick’. Maar nu waagt de actrice zich op glad ijs. Op 12 april maakt ze haar musicaldebuut in Roodkapje. “Het acteren voelt heel comfortabel aan, maar zingen is volledig uit mijn comfortzone. Op het conservatorium heb ik wel zangles gekregen. Alleen schiet daar niet veel van over. Gelukkig heb ik nu intensieve coaching gekregen. En ik zing wel graag. Of het altijd even goed is, laat ik in het midden (lacht).”

“Ja, ik dans een paar keer mee in het ensemble. Ook daar heb ik serieus op geoefend. Het moeilijkste vind ik de twee combineren. Maar dat komt allemaal goed. En anders los ik het wel op met humor, want ik speel een grappige wolf.”

“Daar ben ik heel blij om. Niet dat ik komische rollen beu ben, maar als ik iets dramatisch mag spelen, word ik toch net iets meer uitgedaagd. Ik hou van afwisseling, zo kan ik verschillende facetten tonen.”

“Eigenlijk ben ik vrij rustig, ja. Nochtans was ik vroeger wél een ‘tafelspringer’, maar met ouder worden is dat sterk verminderd.”

“Vroeger heb ik nog voorstellingen gespeeld voor heel kleine kindjes, in een intieme setting. Als er dan drie beginnen te huilen, heeft dat invloed op je concentratie. Maar deze musical is veel groter aangepakt. Het is de bedoeling dat kinderen volledig meegaan in het verhaal. Ik heb dus liever dat ze lawaai maken dan dat ze in slaap vallen (lacht).”

_{(Lees verder onder de foto)}

“Er blijft weinig Liesa over op de planken, met mijn masker, pruik en kostuum met staart. Die transformatie duurt minstens een uur. Tof, er even anders uitzien, maar ook serieus zweten. Ik zal in dat kostuum serieus wat liters vocht verliezen (lacht).”

“Ik heb een foto van mezelf als wolf getoond, ja. De oudste kon daar gemakkelijk doorkijken, de jongste is wel geschrokken. Maar eigenlijk ben ik geen stoute wolf. Alleen in mijn relatie met de mannelijke wolf, Gerrit.”

“Ik ben eerder zachtaardig. Ik kan wel assertief uit de hoek komen, maar het gebeurt nog veel te vaak dat ik bepaalde dingen niet durf uit te spreken uit schrik om anderen te kwetsen. Tot grote ergernis van mezelf. Maar er wordt aan gewerkt!”

“Dan moet ik je toch teleurstellen. Enkel misschien voor een man van 1m75. ‘Amai, jij bent groot’, klinkt het dan. Waarop ik antwoord: ‘Nee, jij bent klein (lacht).’ Ik word wel aangesproken over mijn lengte, maar het schrikt mensen niet af.”

“Vroeger had ik het moeilijker met mijn lengte. Niet dat ik ermee gepest werd, maar toen ik interesse begon te krijgen in jongens, werd ik onzeker. Gelukkig is mijn partner bijna twee meter groot!”

“En mijn personage heeft daar geen begrip voor. Wolven eten vlees. Punt. Ik heb zelf ooit tien jaar vegetarisch geleefd. Dat kostte me weinig moeite. Maar op een of andere manier kreeg ik weer goesting in vlees. Al eet ik het maximaal twee keer per week. We leggen ook uit aan de kinderen dat vlees niet dagelijks hoeft.”

“Het is ecologisch niet meer verantwoord, elke dag vlees eten. En je haalt ook veel uit plantaardige voeding. Dat is zelfs goed voor je lichaam. Ik ben overigens nooit echt dol geweest op vlees. Mijn kinderen zouden wel liefst elke dag salami eten.”

“We zijn zuinig met energie en water, we laten lichten niet onnodig branden. Ik doe ook vaak boodschappen met de fiets. Mijn kinderen zijn daar ook mee bezig, onder andere via hun school.”

“Elke avond, maar dat zijn dan niet de typische sprookjes. Eerder eigentijdse verhaaltjes. Dat is zo’n momentje van allemaal even samen zijn. Vijf minuten, want langer hoeft niet, heb je hun volledige aandacht. Zeker als ik ondertussen verschillende stemmetjes doe. En ik geloof ook dat dat goed is voor de ontwikkeling van het kind. Het draagt bij tot een betere taal- en leesvaardigheid.”

“Ja, maar moedig ze toch aan om regelmatig een boek te lezen. Een mooie balans vinden is belangrijk. Gelukkig leest mijn dochter graag.”