Prins Parodie

Op 14 juli startte Weird Al Yankovic (54) met een videoproject ter promotie van Mandatory Fun. Onder de hashtag #8videos8days postte hij gedurende acht dagen elke dag een nieuwe videoclip online. 'Tacky' beet daarbij de spits af, een nieuwe versie van Pharrell Williams monsterhit 'Happy'.

Daarin brengt hij een ode aan alle mogelijke smakeloze dingen: sokken in sandalen, foto's van je maaltijden op Instagram zwieren, of selfies nemen op een begrafenis - bij voorkeur met de overledene zelf. Indien u overigens altijd al eens acteur Jack Black wilde zien twerken in een aartslelijke outfit: voeg u gerust bij de andere 4,4 miljoen kijkers op YouTube.

Ook al goed voor een cultstatus is 'Word Crimes' (ofwel 'Blurred Lines' van Robin Thicke), een hilarische tirade tegen grammaticale fouten in het Engels. Na het bekijken van de clip, bijna een geïllustreerd handboek Engels, vergeet u gegarandeerd nooit meer het verschil tussen 'its' en 'it's'.

En mocht u nog twijfelen wat te doen met uw restjes aluminiumfolie, dan is er nog altijd de clip van 'Foils'. In deze herwerking van 'Royals' (Lorde) legt Yankovic namelijk uit waar het zilverkleurige goedje allemaal goed voor is: voedsel bewaren, jazeker, maar evenzeer als bescherming tegen buitenaardse wezens. Beide clips waren tot nu toe al goed voor respectievelijk tien en twaalf miljoen views.

Aangezien platenfirma RCA de geldbuidel dichthield, sloot Yankovic deals met enkele populaire websites om zijn clips te sponsoren. Onder andere The Wall Street Journal en Yahoo verleenden steun, in ruil voor de exclusieve wereldpremière van de clip op hun site.

Mosterd bij Beyoncé

Sommige critici menen dat Yankovic de mosterd heeft gehaald bij Beyoncé, die vorig jaar alle 14 nummers van haar album Beyoncé samen met 17 videoclips rechtstreeks op het wereldwijde web gooide. Yankovic reageerde laconiek in The New York Times: "Het doel was gewoon om de aandacht van de mensen te trekken."

Missie geslaagd: de nieuwe clips hebben in totaal al 46 miljoen kijkers achter hun naam staan. In de platenwinkels rinkelden de kassa's: sinds de release op 15 juli ging het album 104.000 keer over de toonbank. Op Spotify werd de plaat de voorbije week wereldwijd meer dan 3 miljoen keer gestreamd.

Voor de eerste keer in zijn carrière kan Weird Al Yankovic (geboren als Alfred Matthew Yankovic in Californië) zijn populariteit dus ook in zijn verkoopcijfers aflezen, terwijl de man toch al meer dan dertig jaar succesvol bezig is. Hij verscheen in de satirische film UHF (1989) en in de serie The Weird Al Show (1997), deed voice-overwerk en allerlei muziekspecials voor MTV. Verder staan er ook nog twee kinderboeken op zijn cv.

Maar verschillende generaties - en waarschijnlijk het merendeel van zijn 3,3 miljoen Twittervolgers - kennen hem vooral van zijn parodiewerk. Weinig hits zijn veilig voor Yankovic: de Amerikaan voorziet ze maar al te graag van een alternatieve tekst, waarmee hij het resoluut op uw lachspieren heeft gemunt.

Ook het oog krijgt altijd wat: veel parodiesongs krijgen een al even hilarische videoclip. 'Eat It', 'Smells Like Nirvana', 'White & Nerdy': het zijn stuk voor stuk culthits (met opvallende clips) van een man die als zesjarige begon met accordeon spelen en na een vlekkeloos academisch parcours architectuur ging studeren aan de California Polytechnic State University.

In zijn tienerjaren geraakte Yankovics in de ban van het radioprogramma Dr. Demento Radio Show, dat hem zijn eerste airplay bezorgde. Op de universiteit ontpopte hij zich tot radio-dj Weird Al, een bijnaam die zou blijven. Na enkele succesvolle parodiesingles als 'My Bologna' (ofwel 'My Sharona' van The Knack) tekende hij in 1982 een platencontract bij Scotti Brothers Records.

Het was het begin van een bloeiende muzikale carrière, die al met drie Grammy's werd bekroond. Zijn fans voerden de voorbije jaren ijverig campagne om hun held een plaats te geven op de Hollywood Walk of Fame en in de Rock and Roll Hall of Fame - voorlopig tevergeefs.

Ruzie met Coolio

Misschien wel het meest opvallende aspect aan Yankovics parodienummers is dat zijn teksten zelden of nooit de oorspronkelijke artiest op de korrel nemen, terwijl zijn clips duidelijker verwijzen naar het origineel. Yankovic zelf omschrijft zijn parodiewerk als "90 procent hommage" en maakt er een erezaak van om voor elke parodie toestemming te krijgen van de originele artiesten.

Meestal zijn die erg enthousiast en vereerd: Michael Jackson was naar verluidt een grote fan, en Nirvanadrummer Dave Grohl beweerde dat de groep pas na Yankovics cover echt het gevoel had dat ze het gemaakt hadden in de muziekwereld.

Toch zijn er ook artiesten die liever geen Yankovic-behandeling ondergaan. Prince weigerde al verschillende keren, en ook Paul McCartney stuurde hem wandelen. In 1996 had de parodiemeester het zelfs aan de stok met rapper Coolio, die zei dat hij geen toestemming had gegeven voor 'Amish Paradise', Yankovics cover van 'Gangsta's Paradise'. Eerder dit jaar gaf Coolio wel schoorvoetend toe in een interview dat hij spijt had van die uitspraak, en dat hij eigenlijk best wel kon lachen met Yankovics versie.

Net als Coolio gaan nu dus ook de hitlijsten overstag voor Weird Al Yankovic, al dan niet door een zorgvuldig geplande marketing-strategie die uitstekend inspeelt op de tijdgeest. Hoe dan ook is Yankovic voor het eerst sinds de middelbare school eindelijk weer de primus. De eerste Twitterreactie van de gekroonde parodieprins zelf? "Wow. WOW." Zonder word crime.