VDC leerde zijn volk lezen! - Van Dievel Consulting

'Louis,' sprak de directeur van de Boekenbeurs mij aan met blikken en zenuwtrekken die paniek verrieden, 'de Jaarlijkse Hoogmis van het Boek is in gevaar. Er zijn zelfs lieden die pleiten voor euthanasie op onze krasse bejaarde!' Ik knikte begrijpend want de jaarlijkse zure oprisping over de Boekenbeurs was ook mij ter ore gekomen. 'Wat kan ik doen?' bood ik spontaan mijn hulp en bijstand aan. 'Wilt gij de minister van Cultuur niet rondleiden in ons prachtige onderkomen, Louis? Het schijnt dat ik een saaie piet ben, en dus niet de meest geschikte persoon.' Ik knikte werktuiglijk, wat de directeur van de Boekenbeurs de aanblik van een terechtgewezen huisdier verleende. 'Ik zal de minister charmeren met mijn aanstekelijk enthousiasme,' beloofde ik.

'Zeg maar Sven hoor,' luidden de eerste woorden van minister Gatz van Cultuur toen ik hem bij de ingang oppikte.
Hij lette niet op de lieden van het Vlaams Belang - voor de gelegenheid vermomd als uitgevers van het betere boek en tegenstanders van censuur - die hem op de trappen wilden aanklampen maar die op mijn teken door de Beveiliging met de hogedrukreiniger werden verwijderd. Waardoor in een moeite door ook de brandstapel werd geblust die zij met linkse en goddeloze boeken van ondermeer Pieter Aspe en Mark Eyskens hadden aangestoken. Ik besloot niet al te familiaar te worden en mijn gast met minister Sven aan te spreken.

'Ik zal u niet ontveinzen,' stak ik van wal, 'dat de Boekenbeurs kampt met een imagoprobleem.'
Wij hadden de jas van de minister in de vestiaire achtergelaten en begaven ons op de bonnefooi naar Zaal Vier waar wij ongelukkigerwijze op de stand van de Nederlandse boekenreus WPG belandden. Diepzinnige romans van Marnix Peeters, Stefan Hertmans en Yannick Dangre gaapten ons aan. De minister verstarde. Ik begreep zijn reactie.
'Wat u hier ziet is dus literatuur, minister Sven, het zogenoemde betere boek. En zo zijn we meteen bij een van de grote euvels van de Boekenbeurs beland. Er wordt hier veel te veel literatuur aangeboden. Het andere segment van het aanbod lijdt daaronder.'
De standhouders en signerende auteurs van zogenoemde betere boeken maakten zich zo klein als mogelijk of poogden zich onder de signeertafels te verbergen, bevreesd als zij waren voor de afkeurende blik van de minister van Cultuur.
'Niet alleen uitgeverij WPG draagt schuld hoor,' haastte ik mij te zeggen, 'er is zelfs een nieuwe Vlaamse uitgeverij opgestaan die er prat op gaat enkel hoogstaande literatuur op de markt te brengen.''Namen noemen,' beval de minister.
'Polis', fluisterde ik discreet in zijn oor.
De minister tikte de naam in op zijn smartphone, voor later, bij de subsidieaanvragen.
Gelukkig werd de aandacht van de beleidsman getrokken door de striptekenaars die zich voor lange rijen liefhebbers van deze onderschatte kunstvorm in het zweet signeerden.
'Zo kan het dus ook,' wees ik op de auteurs van Amoras, Urbanus en Kiekeboe, die met hun mooie verkoopcijfers de uitgave van de moeilijke boeken van dezelfde uitgeverij WPG mogelijk maken.
Met zachte dwang begeleidde ik de minister naar de uitgang van Zaal Vier, waar wij meteen werden omsingeld door hupse meisjes die ons een abonnement op het weekblad Knack probeerden aan te smeren.

Gelukkig was er in de Zalen Twee en Drie weinig of geen literatuur te bespeuren en begon de minister zich wat meer ontspannen te gedragen. Hij had inmiddels de armen vol gratis exemplaren van Het Nieuwsblad, Gazet van Antwerpen, Humo en De Morgen en zijn jas- en broekzakken volgestopt met gratis zakjes instant soep van een bekend merk. En had hij zich een voordelig gsm-abonnement laten aansmeren. De minister was content en ik probeerde dat zo te houden en daarom had ik onder andere de stands van enige poëzie-uitgeverijen met plastic folie laten afdekken.

Ik trok hem mee naar een stand waar bekende en minder bekende koks hun kookboeken aan de man en de vrouw poogden te brengen, door het luidkeels verkondigen dat enkel hun recepten een garantie waren voor een gezond, lang en gelukkig leven. Niet voor niets had ik minister Sven hier naartoe gebracht. Ook omwille van de ravissante Pascal Naessens en haar hoogstaande culinaire standaardwerken, uiteraard. Maar vooral omdat ik hem kennis wilde laten maken met de nieuwe sterren aan het kookboekenfirmament.
'Maar is dat niet Dinska Bronska!?' kreet minister Sven op verrukte toon, wijzend op de trainee van Van Dievel Consulting die in een gewaagde avondjurk haar debuut aanprees, een rijkelijk geïllustreerde kanjer met recepten uit de Boven-Moldavische keuken tegen kwalen als speen, fijt en teenschimmel, maar die vooral het lustopwekkende karakter van haar bereidingen beklemtoonde, zowel bij de vrouw als bij de man. De minister kocht meteen twintig exemplaren van "Dinska's Hete Hapjes", voor zijn hele kabinet.
Naast haar had niemand minder dan Brabançonne bijna evenveel succes met zijn veganistische kookboek voor het moderne huisdier, enigszins ironisch "Als Kat en Hond" getiteld.
'Deze boeken vormen de steunpilaren van de Vlaamse boekenmarkt,' legde ik uit, 'samen met de strips houden zij de uitgeverijen overeind. En toch ...'
'En toch wordt er op neergekeken,' vervolledigde minister Sven spontaan mijn aangesneden zin. 'Ik heb uw boodschap begrepen, Louis, ik zal mijn beleid er voortaan op afstemmen.'
Waarna hij voorstelde om iets te gaan drinken in een van de stemmige brasserieën die de Boekenbeurs rijk is.

'Wacht,' zei ik, 'we zijn nog niet in Zaal Één geweest.'
Dorstig en daardoor een beetje tegen zijn zin liet de beleidsman zich meetrekken naar de eerste zaal die nagenoeg volledig werd ingenomen door Uitgeverij Vrijdag.
'Ha,' zei de minister, 'dat is de uitgever van de coming man van de Vlaamse Letteren, Kris Van Steenberge, auteur van Woesten en Blindelings.'
'Uitstekend!' loofde ik hem, 'en dat voor een cultuurbarbaar.'
Sven Gatz blonk van tevredenheid onder mijn lofuitingen.
'En nu wil ik iets gaan drinken! sprak de minister kordaat.
'Kijk,' zei ik, en ik troonde de minister mee naar een uithoek van de stand alwaar grote stapels boeken tegen vijf euro werden aangeboden, een habbekrats eigenlijk.
'Maar dat zijn uw boeken, Louis!' sprak de minister verbaasd, 'en allemaal in de ramsj?'
'Helaas,' sprak ik spijtig en aarzelend, 'en daarom heb ik ook een verzoek.'
'Spreek op, Louis! Ik zal het mogelijke doen.'
'Als u volgend jaar een Staatsprijs of zo op overschot zoudt hebben, zou die dan naar mij kunnen gaan? Dat schijnt goed te helpen tegen de slabakkende verkoop van een gedateerd auteur ...'