'Ik had meer seks en drugs verwacht' JAN PATERNOSTER 'Allee jongens, koop er dan hé' TOM BARMAN

Sommige waarschuwingen, hoe clichématig ook, moet je nooit in de wind slaan. Zoals: spreek nooit met muzikanten af voor het middaguur. Noémie Wolfs, solozangeres sinds haar recente exit bij Hooverphonic, schrikt zich rot als ze om iets na tien uur het Antwerpse hoekcafé als ­eerste betreedt ("dat overkomt mij anders nooit").
Tom Barman komt naar eigen zeggen recht uit bed, omdat hij de avond ervoor met TaxiWars moest optreden. "Kunnen we de foto's na een paar cappuccino's nemen?" Jan Paternoster, voor de gelegenheid in felgekleurde ­vintage bomberjack, strompelt als laatste binnen, en wordt meteen tegemoet gebruld door Barman.
"Paternoster, ge zè te loat, man! Aan uw jas te zien komt ge ook nog eens recht van de après-skibar." De frontman van Black Box Revelation mompelt een verontschuldiging. "Sorry, het was gisteren nogal laat, en dan heeft mijn back-upschijf altijd wat meer tijd nodig om op te laden. Niet te moeilijke ­vragen stellen alsjeblieft. Mijn computer is nog altijd aan het opstarten."
"Wodka-appelsapje om aan te sterken?"
"Nee, doe maar iets sterker. Een espresso."
De twee heren kennen elkaar al jaren. Sinds Paternoster, samen met zijn Black Box Revelation-kompaan Dries Van Dijck, als ­tiener het voorprogramma mocht verzorgen voor de Europese Vantage Point-tournee van dEUS in 2008. Hun vriendschap is ­gebaseerd op een gezamenlijke liefde voor gitaren, wederzijds ­respect en gespeelde ­pesterijen. Barman: "Hij heeft ­tijdens die tournee de hele tijd geklaagd. Dat er te weinig jonge grieten in het publiek stonden. Dat wij saaie ­dertigers waren, waar niks mee te beleven viel."

Paternoster: "Gelukkig hadden we het toen wel voor oudere vrouwen. We konden ook niet anders. Onze ­leeftijdsgenoten ­gingen toen vooral naar chirofuiven."
Wolfs: "Zo saai zal het wel niet geweest zijn. Ik heb ­verhalen gehoord dat dat een van de meest legendarische tournees ooit was."
Paternoster: "Ik had verwacht dat er meer drugs ­gingen zijn."
Wolfs: "Toen ik begon, had ik ook een veel waanzinniger idee van de muziekindustrie, de backstage van ­festivals en tours. Meer rock-'n-roll, meer drugs."
Barman: "Allee jongens, wat is dat hier? Koop dan drugs, dan zijn er drugs. Jullie ­verwachten dat dat op een presenteerschaaltje wordt aangeboden ofzo? Kijk, dit is dus het ultieme bewijs dat het nog wel meevalt met alle buitensporigheid in het muziekwereldje."
Wolfs: "Toen ik pas bij Hooverphonic zat, vertelden Raymond en Alex (Geerts en Callier van Hooverphonic, GVA/KVDP) verhalen over de MTV Awards in de States, waar ze samen met David Bowie en Beck een taxi ­deelden, er overal megaveel drank en drugs waren en tot de vroege uurtjes werd gefeest. Maar tijdens mijn jaren bij Hoover­phonic was er maar weinig rock-'n-roll bij. Ik feestte vooral op mezelf, want Raymond en Alex waren na optredens altijd vrijwel ­meteen naar huis. Nu ik zelf een jongere band om mij heen heb, amuseer ik me veel harder."
Barman: "Alex lijkt me inderdaad niet bepaald het grootste feestvarken."

Goudvissen en veel inkt
Wolfs veroorzaakte vorig jaar ophef door als vijfde ­zangeres op rij uit Hoover­phonic te stappen. De officiële reden: "artistieke meningsverschillen". De 28-jarige ­zangeres staat deze zomer dus voor het eerst solo op de festivals met haar debuutalbum Hunt you. En dat is ­meteen een drukke zomer: van Les Ardentes over Suikerrock en de Lokerse Feesten tot Pukkelpop.
Ook Barman en Paternoster zullen de komende weken weinig aan een zwembad kunnen hangen. Black Box Revelation wordt zowel op Rock Werchter, Couleur Café als Cactus verwacht. Als Barman niet met TaxiWars ergens te velde op een podium staat, dan wel met Magnus of dEUS. Maar veel meer dan hun drukke zomerplanning heeft het trio niet gemeen. Barman en Paternoster moeten schoorvoetend bekennen dat ze Wolfs' solomateriaal nog niet hebben gehoord. Wolfs kent de twee rockers alleen "van ziens".
Wolfs: "En mijn ex-lief heeft ooit mee een videoclip opgenomen met Jan voor Black Box. Iets met goudvissen en veel inkt?"
Paternoster: "Klopt. We wilden het beeld creëren alsof die vissen met inkt zelf een schilderij aan het maken waren in dat aquarium."
Barman: "Michel Vandenbosch van Gaia zal het graag lezen."
Paternoster: "Die vissen hebben nog twee jaar geleefd! Ik dacht dat die het geen week zouden uithouden."
Barman: (grinnikt) "Inktvergiftiging is naar verluidt zeer traag. Zeer pijnlijk ook."
Een vraag om op te warmen: wat is het mooiste ­festival?
Paternoster: "Werchter blijft voor ons toch het belangrijkste. Maar zelf vind ik Cactusfestival een van de mooiste festivals ooit. Op een met bomen omringd podium beland je meteen in een intieme sfeer. Alsof je een zaalconcert staat te spelen op een festival."
Barman: "Met dEUS hebben we ooit aan het meer van Tiberias gespeeld, in Israël. Dat was wel speciaal. Dat was het meer waar Jezus over water heeft gelopen. Ik heb dat na ons concert ook eens geprobeerd. Viel dik tegen."
Wolfs: "Ik zie gewoon keihard uit naar alle festivals waar ik deze zomer sta. Met Hoover­phonic speelden we niet zo heel vaak meer op festivals."

Ben je zenuwachtiger nu je alleen het podium op moet?
Wolfs: "Nee. Integendeel. Ik kan nu gewoon mijn goesting doen. Dat is ook een van de redenen waarom ik bij Hooverphonic ben weggegaan. Als je bij iemand zijn project zingt, blijft dat toch altijd het product van iemand anders. Nu hoef ik ­niemand meer te plezieren. Ik kan alleen iets misdoen voor mezelf. Er zal niemand meer na een concert klaar staan om te zeggen wat er allemaal niet goed was, waar ik allemaal de mist in ging."
Barman: "Maar je moet die jaren bij Hooverphonic ook van de goede kant ­bekijken. Je hebt daar ook veel van geleerd."
Wolfs: "Absoluut. Dat besef ik ook. Ik ben trouwens ook heel kritisch voor mezelf."

Tom, jij hebt ooit gezegd: 'De beste plaats op een festivalaffiche is tussen twee heel slechte groepen.' Het leek maar half als grap bedoeld.
Barman: "Daar moet ik toch op terug komen. Oké, je kunt er echt uitspringen tussen twee saaie bands. Maar als je na een heel slechte groep komt, is de sfeer net zo goed om zeep. Eigenlijk ben ik zelden zenuwachtig over voor of na wie we moeten spelen. Alleen voor of na Prince zou ik een paniekaanval hebben gekregen. Maar voor de rest kunnen wij ons mannetje staan."

Is de backstage eerder een plek van rivaliteit of ­verbroedering?
Wolfs: "De Belgische muziekwereld is zo belachelijk klein dat iedereen elkaar wel wat kent en met elkaar ­verbroedert."
Barman: "Ik vind dat plezant, rondhangen in de ­backstage met andere groepen. Natuurlijk is er soms ook geroddel en zijn er vetes, mensen die elkaar niet kunnen ­uitstaan, maar dat heb je altijd."

Vertel.
Barman: ""Nee, ik ben slimmer geworden met de jaren, daar ga ik me niet aan laten vangen. Zelf heb ik wel ooit backstage knallende ambras gehad met Johnny Rotten. Ik complimenteerde hem met zijn jas en hij spuwde in mijn gezicht: You can't have it!
"Dat was trouwens maar één fait divers tijdens een vrij legendarisch weekend. Vrijdag waren we de weg kwijt­geraakt in Portugal en werd er op de radio letterlijk het nieuws gebracht dat 'God verloren gereden was' - hilarisch. Een dag later zijn we zwaar doorgezakt op mijn housewarming (Barman heeft ook een verblijf in Portugal; GVA/KVDP). Nadien zijn we in behoorlijk beschonken toestand op het vliegtuig gestapt om naar Polen te gaan. Klaas (Janzoons) is toen zelfs even aangehouden door de douaniers."

Dus: de wilde backstageverhalen op festivals ­kloppen wél.
Barman: "Natuurlijk gebeuren die dingen. Vijf jaar ­geleden hebben we ons nog waanzinnig onpopulair gemaakt op Pukkelpop bij alle tourmanagers van zowat alle bands. Wij hadden de laatste artiestencaravan voor de uitgang. Elke band die daar passeerde en ons zwaar zag feesten, zei tegen zijn tourmanager: We're staying here to join the party."

In de jaren 90 werd je niet voor niets Tom - waar is dat laatste feestje? - Barman genoemd.
Barman: "In de jaren 2000 ook nog vrees ik."

Wel gevaarlijk voor je op moet. Zo staan er filmpjes online van een dronken Eddie Vedder (Pearl Jam) die op het podium valt en amper uit zijn woorden geraakt.
Paternoster: "Ik heb mij zo laten vangen tijdens ons ­eerste optreden op Pukkelpop, in de Wablieft. Ik was kei-enthousiast omdat we daar als jonge band stonden. Met iedereen die ik in de backstage tegenkwam, dronk ik een pint. Op het einde bleken dat er te veel. Net voor dat optreden kwam dat besef: fuck, ik ben echt wel zat.
"Maar eigenlijk werd dat nog een toffe avond. Ik ben het publiek ingedoken, met mijn gitaar nog om. Die heb ik nadien nog weggesmeten denk ik. Ik herinner me ook vaag een gekloven hand, en een gescheurde lip. Alles mocht kapot."
Wolfs: "Ik ben de dag voor een optreden eens zwaar doorgezakt met de dochter van Sting. She knows how to party. Ik was de dag erop voor dat optreden nog zat. Maar de uren voor een optreden zou ik dat toch niet ­durven."
Paternoster: "Groot gelijk. Ik speel liever ook nuchter, om nadien dubbel zo hard na te feesten."
Wolfs: "Tegenwoordig worden al die optredens ook gefilmd en blijven die zatte filmpjes je nog jaren achtervolgen."
Paternoster: "In mijn geval volstaat het om gewoon naar YouTube te surfen en mijn passages op De zevende dag te herbekijken. De laatste keer heb ik ze daar een beetje doen schrikken. Ik moest daar om zeven uur zijn, maar raakte er pas om half elf. Overslapen."
Barman: "Ik heb een ritueel voor elk optreden: ik drink een shot wodka, een pintje of twee en pak nog een ­wodka'tje mee op het podium. Maar ik herinner me een show van dEUS waar ik vooraf toch een stuk meer had gedronken. Ik heb mij daarna bij de rest van de band geëxcuseerd. Maar die vonden net dat ik dat vaker moest doen! 'Dat was de beste show ooit, ge hebt eindelijk tegen de mensen gesproken!' Weet je, ik praat niet graag met het publiek tijdens een optreden."

Studeren jullie bindteksten vooraf in?
Barman: "Als ik dat doe, komen die er fake uit. Ik vind het zelf ook vreselijk om iemand als Randy Newman tijdens een ­concert voor de derde keer dezelfde mop te horen vertellen."
Wolfs: "Ik verzin vooraf alleen iets als ik voor een Franstalig publiek sta. Kwestie van niet de mist in te gaan. Bij Hooverphonic ­wilden ze altijd dat ik vanalles zei ­tijdens een optreden, maar ik haatte dat. Soms lees ik in recensies dat ik connectie mis met het publiek. Dan denk ik: je hebt er niks van begrepen, ik maak de ­connectie via mijn muziek."
Paternoster: "Ik probeer ook zo weinig mogelijk te zeggen."
Eentje is ons toch bijgebleven: 'Ik ruik jullie oksels tot hier en dat bedoel ik positief.'
Paternoster: "Die heb ik al verdrongen. Tijdens een ­concert in Zwitserland heb ik mezelf ook echt de ­dieperik ingewerkt met mijn bindteksten. Het begon toen ik begon te vertellen dat Belgische chocolade veel beter was dan Zwitserse. Daarna ging het van kwaad naar erger."
Barman: "In de Carré in Nederland heb ik ooit verteld dat ik al naar begrafenissen was geweest, waar er meer sfeer was. Toen heb ik achteraf wel naar mijn kloten gekregen van de rest van de band. Ook geen goed idee: Bonsoir Marseille zeggen in Lyon. Grote voetbalrivalen. De bierflessen vlogen langs mijn kop."

Heeft iemand van jullie last van dwangmatige, ­bijgelovige rituelen voor een optreden?
Paternoster: "Ik doe altijd vuile kousen aan, van het ­optreden van de dag voordien. Dat brengt geluk."
Barman: "Origineel, maar wel smerig."

Passen jullie tijdens de show zelf nog de setlist aan als het publiek niet mee is, of houden jullie daar ­koppig aan vast?
Paternoster: "Natuurlijk passen we soms iets aan. Soms voel je gewoon dat het publiek iets anders nodig heeft."
Wolfs: "Ik heb nooit in een band gezeten die veel improviseerde."
Barman: "Wij zijn ook geen crowdpleasers. Alleen: soms moet je wel. Ik ben daar veel te lang koppig in geweest. Ik herinner me een van de laatste keren dat we op Rock Werchter stonden, en voor een niet zo evidente setlist hadden gekozen. Ik wou absoluut met dat ene nummer beginnen. Ik voelde direct dat het niet goed zat."
Wolfs: "Ik herinner me dat optreden nog, ik stond toen in het publiek. Je straalde dat toen ook echt uit."
Barman: "Eigenlijk hebben we met dEUS maar twee echt goede Werchter-passages gehad, in de jaren 90 en met Pocket Revolution."

Klinkt ernstig. Wat was het ­probleem?
Barman: "Op weg naar de wei stond Studio Brussel op in de wagen. De interviewer vroeg een meisje op de wei welke band ze zeker wilde zien. Haar antwoord weet ik al niet meer. Haar naam nog wel: Karen. Want na dat interview komt ze nog speciaal terug om de micro te ­grijpen en live op de radio te roepen: 'Wie ik absoluut niet wil zien, is dEUS!'
"Man, dat hakte er echt in. We komen daar zogenaamd een thuismatch spelen en dat krijg je zoiets. Een Belgische griet die speciaal de micro grijpt om ons zwart te maken. Ik dacht: fuck dees. Mijn humeur was totaal naar de zak. De show is dan ook niet meer goed ­gekomen."

Allemaal door één uitspraak van één meisje?
Barman: "Ik weet het. De laatste keer op Werchter had
ik ook een off day. Zwaar overwerkt. In normale
omstandigheden zou ik dat wel makkelijker van mij
kunnen afschudden. Maar toen was het echt de
druppel."
Over faux pas tijdens festivaloptredens gesproken: Axl Rose slingerde tijdens een optreden ooit pisnijdig zijn microfoon naar het hoofd van de geluidstechnicus omdat die er een zootje van had gemaakt. Ik moest bijna spontaan aan jou denken, Tom.
Barman: "O ja, ik snap Axl volledig. Ik heb ook periodes gehad dat ik met dingen smeet als het mij niet aanstond. Ik lijd nooit in stilte. (lacht)
"Ik probeer wel nooit irrationeel keet te schoppen, omdat ik een kater heb ofzo. Als ik boos word op het podium, is dat met een reden. Omdat iemand zijn werk niet doet. Laatst hadden we het nog voor met TaxiWars in Wenen: een klootzak als monitorman die ­precies het tegenovergestelde deed van wat wij vroegen."
Wolfs: "Ik jaag mijzelf niet op als er iets misloopt. Een valse noot op een concert is heus geen drama. Ik laat dat gaan."
Barman: "Chapeau. Op dat vlak word ik niet milder met de jaren."

Hoe zit het met onderlinge ruzies in de band?
Tom: "Craig (Ward) heeft Tim (Vanhamel) ooit op het podium een lap verkocht. Tijdens The Ideal Crash-tour van dEUS eind jaren 90. Er waren al spanningen, en Tim was ­tijdens dat concert - al dan niet per ongeluk - op Craig zijn gitaarpedaaltjes gaan staan. Tim heeft zijn voet nog ­gebroken, omdat hij tijdens de ruzie die daarop volgde van de trap is gevallen. We zijn nogal een explosief gezelschap."
Paternoster: "Bij ons worden spanningen lang niet ­uitgesproken. We laten dat sudderen tot het ontploft. Dat levert eigenlijk steengoede shows op. Op zulke momenten voel je echt die tweestrijd op dat podium: twee nijdige gasten die elkaar willen aftroeven. Hoe meer agressie op een podium, hoe beter."

Barman: "Echt? Ik wil ruzies altijd voor een show uitklaren. Desnoods stellen we het concert een halfuur uit. Ik heb Tim zo eens achtervolgd tot op het podium na een heftige ­discussie. 'Nee, we spelen niet tot dat is uitgeklapt, maat!' In een vriendenband moet dat. Ik zou me anders schijnheilig voelen op dat podium.
Of het publiek zou het sowieso aan mijn kop zien."
Wolfs: "Ik ben eerder zoals Jan in conflictsituaties. Eerst spelen, daarna babbelen we desnoods wel. Ik zit dan met die show in mijn hoofd, en heb voor iets anders geen plaats meer. Ik negeerde Alex en Raymond bij ruzies gewoon tijdens een concert. Met een blik van 'gij lul' ging ik dan ostentatief naar de andere kant van het podium. Back off! Ik keek zelfs niet in hun richting. Dat boeide mij op dat moment echt niet."
Paternoster: "De spanningen tijdens een concert zo hoog doen oplopen dat je letterlijk op elkaar aan het ­spuwen bent. Ik vind dat wel neig."
Barman: "Bij ons is de grootste bemiddelaar ook de grootste ruziezoeker. (brede glimlach) Wie dat is, laat ik in het ­midden."

Wat als de spanningen zo hoog zouden oplopen dat iemand beslist om te vertrekken?
Barman: "Wij zijn sowieso altijd al een duivenkot geweest. Dat werkt versterkend."
Paternoster: (droog) "Wij zijn maar met twee. Er is dus niet zoveel marge voor vertrek."
Wolfs: "Maar zou jij met iemand anders verder doen als Dries ermee ophoudt?"
Paternoster: "Nee. Op papier zou ik die nummers van Black Box met iemand anders kunnen spelen, maar het zou niet dezelfde magie zijn die we samen hebben ­opgebouwd sinds we dertien waren."
Barman: "Ik heb het nodig om naast dEUS nog andere projecten te doen, maar ik voel me daar ook schuldig over. Het voelt een beetje als vreemdgaan. Ik ben nu een film aan het schrijven, en telkens dat niet goed loopt, denk ik meteen: wat ben ik in godsnaam aan het doen, ik zou in de studio moeten zitten. En omgekeerd."
Paternoster: "Ik doe soms zijprojecten met vrienden, muziek die totaal niet bij Black Box past. Ook theater."
Barman: "Theater?! Jan, en gij noemt uzelf rock-'n-roll?"
Paternoster: (onverstoord) "Ik heb drie alter ego's waar ik nog nooit mee naar buiten ben gekomen."

Jan Paternoster goes country?
Paternoster: "Eerder hiphop, en loos gaan in foute synths. Maar de buitenwereld is daar nog niet klaar voor dus ik houd dat nog verborgen."

Welke festival- of tourervaring zal altijd
memo­rabel blijven?
Paternoster: "Onze tour door de States. We waren zo blut dat we meestal bij onbekende mensen thuis gingen couchsurfen. Dan maak je vreemde dingen mee. Zoals twee hippieachtige vrouwen aan de synthetische wiet die ons plots voorstelden om ons een 'massage' te geven. Of wakker worden en beneden alleen twee bloedhonden aantreffen. In Minneapolis zijn we bij de familie van de manager van de (indierockband) Meat Puppets gaan ­slapen..."
Barman: "Dat klinkt al als een slecht idee."
Paternoster: "Inderdaad. Iemand van onze entourage is daar 's nachts wakker geworden omdat een vrouw die we niet kenden, hem uit zattigheid zat onder te pissen."

Met welke bands willen jullie nooit of te nimmer nog een tourbus delen?
Paternoster: "The Morning After Girls. De naam zegt al genoeg. We hebben daar ooit samen mee in een bestelbus door de States getoerd. Ze waanden zich de broertjes Gallagher, maar waren echt marginaal slecht. En ladderzat voor elk optreden. Halverwege Texas hebben we die gewoon achtergelaten met de boodschap: 'Gasten, jullie zijn klootzakken, wij zijn weg.' Ook al moesten we ­duizenden kilometers omrijden om een kleinere tourbus te halen. Alleen hadden we er niet op gerekend dat we die nog gingen tegenkomen. Blijkbaar hadden die toch een taxi helemaal naar het volgende concert in Austin ­genomen. Daar hebben ze nog de ­aarding van mijn ­pedalenbord doorgeknipt. Gewoon om ons terug te ­pakken."
Wolfs: "Tussen Alex en Róisín Murphy is het ooit ook helemaal misgelopen tijdens een tournee met Hoover­phonic. Twee sterke karakters bij elkaar is zelden een goed idee."

En je lief meenemen op tournee: goed idee of veto?
Barman: "Dat mag, wij kennen mekaars vrouwen ook. Maar ervaring leert dat zij zelf in het algemeen niet echt fan zijn van de hygiënische sfeer op zo'n tourbus. En doodop zijn na drie dagen."
Wolfs: "Ik en mijn lief (Simon Casier, bassist van Balthazar, GVA/KVDP) proberen dat toch vooral gescheiden te houden. Na een maand zal ik wel twee dagen ­afkomen, samen met de andere lieven van de band. Maar van twee weken elkaar niet zien, ga ik echt niet kapot. Laat hem zijn ding maar doen. Zo versmacht je elkaar niet."
Paternoster: "Ik en Dries hebben een relatie met elkaar als we op tour zijn."
Barman: "En plots nam het gesprek een andere ­wending. Jan heeft nog wat dingen die van zijn lever ­moeten."
Paternoster: (droog) "Dat was niet waar hé, van mij en Dries. Ik heb er geen probleem mee als mijn vriendin (actrice Anemone Valcke, GVA/KVDP) eens meekomt, maar het is toch een andere dynamiek. Ben je dan nog op tour? Na een optreden wil je gewoon wat pintjes drinken en recupereren, niet per se je relatie onderhouden. Dan ga ik liever na een tour met mijn lief op vakantie."
Barman: "Vriendinnen snappen vaak ook niet dat wij daar echt moeten werken. Zij zien gewoon wachtende fans, drank en plezier. Het is ook het plezantste werk ter wereld, maar je moet je voor zo'n optreden wel focussen, in the zone komen. Ik heb tegen mijn lief al gezegd: stel u voor dat ik tijdens uw powerpointpresentatie in uw nek zou komen hangen? Dat zou ook niet pakken."

Is het rockleven überhaupt te combineren met een relatie?
Barman: "Nu wel, maar dat heeft ook met de leeftijd te maken. Vroeger heeft het bij mij veel relaties mee kapot gemaakt. Maar dat zal dan niet de ware liefde zijn geweest zeker?" (lacht)
Wolfs: "Simons vorige relatie is daarop ­afgesprongen. Zij had een standaardjob en vond dat hij zich gewoon heel de tijd amuseerde zonder haar. Dan helpt het als je allebei hetzelfde doet. Ik moet nooit iets aan hem uitleggen, en hij ook niet aan mij."

Ook niet als vrouwelijke fans hem vragen om een handtekening op hun borsten?
Wolfs: "Ik weet zelf hoe fucked up sommige fans zijn en wat voor rare dingen die durven vragen. Ik denk dan altijd: Simon? Die gaat straks toch lekker met mij mee naar huis."

Nog een gemene vraag als afsluiter: wat is de ­wildste uitspatting op een podium waar jullie je ooit aan ­hebben bezondigd?
Barman: "Ik heb ooit seks gehad op een podium. Al was dat eigenlijk niet op een festival."
Paternoster: "Waar dan wel?"
Barman: "In de Paradiso in Amsterdam."
Wolfs: "Wat vond het publiek daarvan?"
Barman: "Die waren al weg."
Wolfs: "Dat is al een stuk minder spannend."
Barman: "En dan was er nog dat festival in Rusland met dEUS, waar Mauro (Pawlowski) in slaap is gevallen in iemands voortuin. Drie Russische neonazi's hebben hem toen afgezet aan ons hotel. Scary gasten. Maar dat ­verhaal vertel ik wel eens een andere keer."