Italiaanse macho’s, Vlaamse watjes
“Ik las de voorbije week vooral persoonlijke verklaringen over de Italiaanse crisis: de seksueel geobsedeerde Berlusconi, de oude bok die groene blaadjes lust. Er waren zelfs ‘sociologische’ verklaringen: elke Italiaan zou ook een macho zijn die vijf minderjarigen in zijn bed wil, tenminste als ze er een beetje volwassen uit zien. Maar met permissie: ‘alle Italianen zijn macho’s’, is dat niet op het randje van racisme? En alle Vlamingen zijn watjes, zeker?
Tegelijk mis ik toch de volwaardige politieke analyse. Twee vrouwen uit de groep van Giancarlo Fini steunden uiteindelijk Berlusconi in die cruciale stemming. Is dat echt omdat de man zo’n bedatleet is? Is het uiteinde van Berlusconi echt zo belangrijk voor de geschiedenis als de neus van Cleopatra ooit was? Is er echt geen rationelere verklaring waarom 314 parlementsleden voor Berlusconi stemden en slechts 311 tegen?
Ik keek deze week nog naar Porta Porta op de RAI, met presentator Bruno Vespa, een van de ‘inconditionnels’ van Berlusconi. Hij laat Berlusconi’s Il Popolo della Liberta discussiëren tegen oppositiepartijen als Italia della Valori of Unione della Centra. Een uur ging dat nog, nadien scholden ze elkaar de huid vol - niet alleen de zes partijen, ook de moderator deed lustig mee. Een zootje, waarbij de enige partij die voldoende volk samen kan krijgen, Popolo della Liberta van Berlusconi is. Ondanks die grofheden en brutaliteiten. Het fundamentele probleem is dus niet de aantrekkingskracht van Berlusconi, wel dat de anderen er niet in slagen om een samenhangende tegenmacht op de been te brengen. Terwijl dat nooit zo gemakkelijk zou moeten zijn als nu. Er zijn toch nooit zoveel argumenten geweest om de gewone, niet radicale, Italiaan te overtuigen dat Berlusconi weg moet?
Waar is het linkse, progressieve Italië? Waar zijn de post-communisten? De groenen? Waar zijn de mensen van goede wil? Zou er in Italië echt geen meerderheid zijn die afkeurt dat je een meisje van zestien misbruikt en haar achteraf nog eens uit de handen van de politie probeert te houden? Ik geloof dat niet.
Men zegt dat het om de geloofwaardigheid gaat, maar het probleem is dat links zo mogelijk nog minder geloofwaardig is dan Berlusconi. Het enige waar links nog geloofwaardigheid probeert uit te putten, is dat ze tegen Berlusconi zijn. Met alle respect: dat is een beetje te weinig.
Wie zijn eigen sterkte niet kan uitspelen, was de voorbije week ineens gedoemd om te hopen dat Fini het zou halen. Want alleen door Fini te steunen, zou de meerderheid van Berlusconi breken. Fini: een neofascist! Fini, de man die van Louis Michel een aantal jaren terug geen hand kreeg, een politicus waarvoor Elio Di Rupo zowat alle banden met Italië wou verbreken. Maar vandaag is links zo zwak dat men ons ineens aanspoort om te hopen dat die Fini wint. Ik moet wedden op de komst van pest opdat de cholera zou verdwijnen. Liever de neofascist Fini dan de amorele vrouwengek Berlusconi: is het echt zo verwonderlijk dat veel democratische Italianen desondanks liever op de tweede stemmen? En waar staat links in dat debat? Nergens.
En die situatie is niet eens recent. In 2002 moesten de Franse socialisten in de tweede ronde voor de presidentsverkiezingen de schaamte ondergaan om op te roepen om voor de rechtse Chirac te stemmen, tegen de extreem-rechtse Le Pen. In Duitsland zijn de groenen in de peilingen al groter dan de ooit zo glorierijke sociaaldemocratie. In Groot-Brittannië lijkt Labour weer wat te winnen, maar vooral omdat de libdems van Nick Clegg enorm afgaan. Dus niet omdat Ed Miliband zo veel te zeggen heeft, maar ‘par le vide’: wegens van de leegte die de conservatives en de libdems laten.
En in ons land? Laten we vooral rustig blijven: de kans bestaat dat Vande Lanotte een belangrijke hypotheek licht in het Belgische gedoe. Alleen daarom hoop ik dat er voor mijn partij nadien een beetje tijd komt om na te denken. Caroline Gennez is begonnen met haar ‘Onvoltooide Vernieuwing’, maar zoals zij zelf aangeeft is dat verhaal voorlopig nog onvoltooid.
Fundamenteel is het geen binnenlandse ziekte. Wat stellen wij in Europa nog voor? De Partij van Europese Socialisten (PES) produceert steriele doctoraatsthesissen die ik niet meer lees, want ik krijg er vooral hoofdpijn van. Wij socialisten laten tegenwoordig zelfs de banken hervormen door Merkel. Maar wat denken wij erover? Ik weet het niet, ik zie het niet, ik hoor het niet.