Erika Thijs: kleine politica met grote uitstraling
CD&V-politica Erika Thijs was nooit minister, partijvoorzitter of kamerfractievoorzitter. Maar de massale rouwbetuigingen na haar overlijden aan kanker tonen hoe een zogenaamd 'kleine' politica ook van groot belang kan zijn. Zeker binnen haar partij, maar ook bij het publiek.
Erika Thijs (51) heeft eergisteren de strijd tegen galkanaalkanker verloren. Het was een oorlog tegen haar eigen lichaam die ze jaren aan een stuk uitvocht, waarvoor ze het uiterste van zichzelf eiste en gaf, maar die uiteindelijk niet te winnen bleek.
Thijs begon haar carrière als politiek secretaris van de CVP-Jongeren, werd nadien senator en was tot haar overlijden gedeputeerde van de provincie Limburg. Maar het was vooral haar job als 'Directeur Beweging' van CD&V die haar op het lijf geschreven was. Voor Thijs was de christendemocratie evenveel beweging als partij. Evenzeer mensen samenbrengen en verbinden als het uitoefenen van macht. Als zij het over politiek had, sprak ze graag over vriendschappen. Met haar generatiegenoten Ludwig Caluwé, Raf Suys en Mia De Schamphelaere. Maar bij haar thuis stonden er ook foto's met grotere groepen mensen, ook van andere partijen, zoals dorpsgenoot Steve Stevaert (sp.a).
Dat maakte van Erika Thijs een atypische politica. Maar misschien niet de meest gevreesde. 'Gevaar' straalde ze niet uit, al was ze wel fel als ze zich voor een zaak inzette: asielzoekers, ontwikkelingssamenwerking, thema's waar ze ook met haar hart bij was. Misschien daarom was Erika Thijs wel een wijd geapprecieerde dame, ook buiten de eigen partijgrenzen. Men kon haar vinden om samen iets op te zetten, iets te doen.
Naast het harde werken, de vele uren, mocht het leven ook intens beleefd worden, en de politiek wat gerelativeerd. Dwalen door de ondergrond van de Senaat, niet op zoek naar geheime archieven, maar wel naar of het waar is dat die legendarische wijnkelders zouden bestaan. (Resultaat: helaas niet). Met andere politici uren, avonden en als het moet een kleine nacht doortrekken op café. Maar ook: de CVP-Jongeren uitbouwen tot een club waarmee de eigen partijleiding rekening moest houden. Als Directeur Beweging een CD&V-nieuwjaarsreceptie organiseren waar bij uitzondering méér volk op afkwam dan verwacht: dat hadden ze in jaren niet meer meegemaakt. Een affiche maken voor de Europese verkiezingen die het nationale CVP-secretariaat niet zag zitten, maar die door Libération werd uitgeroepen tot beste campagne van Europa.
Het was een energiek en bruisend leven. Tot die kanker kwam. Een ziekte die haar in 2007 trof, maar die haar niet meteen klein kreeg. Toen De Morgen haar destijds in haar woning in het Limburgse dorpje Rijkhoven opzocht, werd dat een merkwaardige ervaring. Een interview met een kankerpatiënte dat duurde en bleef uitlopen, en zelfs plezierig was, waarin ineens bleek dat ze lasagne had klaargemaakt: "Jullie kunnen toch niet met een lege maag terug naar Brussel? Of zijn jullie soms vegetariërs?" Daarvoor was er natuurlijk al koffie, en zelfgemaakt gebak, en een voortreffelijke rode wijn. En tussenin was het soms lachen, gieren en brullen. Tot Erika Thijs ineens dubbel plooide, van de pijn. En toch hield ze vol. De titel van het artikel was: 'Ik heb met hart en ziel geleefd.' Dat is zeker zo geweest.