Geachte heer Van Sande, Beste Guy,

Het was dinsdagavond 27 mei en ik zat naar de zinderende finale van Zone Stad te kijken. Jij lag wil- en weerloos vastgebonden op een treinspoor als het zoveelste slachtoffer van de dood en verderf zaaiende psychotische psychiater Veerle Goderis. Terwijl je tijdens het afrollen van de eindgeneriek wanhopig in de camera staarde, zag ik dat het voltallige Antwerpse politiekorps kwam aanrennen om je - zo dacht ik althans - net op tijd van een afschuwelijke dood te redden. Want zo hoort het in fictiereeksen! We weten toch allemaal dat 'Thuissmeerlap' Luc Bomans in september miraculeus uit de doden zal opstaan en er was echt niemand die geloofde dat Simonneke zou verdwijnen toen ze vorig jaar door de gedrogeerde Femke overhoop werd gereden. Na een korte herstelperiode ging ze, weliswaar licht mankend, naadloos over tot de orde van de dag.

Helden horen niet te sterven. Hoogstens worden ze een zomer schijndood verklaard om na de vakantie sterker dan ooit te verrijzen. Ze zijn het aan status en kijker verplicht om, zelfs na de onnoemelijkste beproevingen, fier de rug te rechten en onverschrokken de draad weer op te pikken. Zo zou het ook hoofdinspecteur Tom Segers vergaan en daarom maakte ik me ondanks die snel naderende trein geen zorgen. De machoflik met de gekwelde latin lover-look had immers al voor hetere vuren gestaan of gelegen. Dat het dit keer evenwel niet goed zou komen, las ik tot mijn ontzetting de volgende ochtend in de krant. Terwijl jij op de rails al over de volgende jaargang lag te brainstormen, beslisten de almachtige scenaristen dat het voortrazende gevaarte niet zou stoppen voor de schrandere speurder met de immer sombere blik.

Verbijstering sloeg om in woede toen ik hoorde dat ook jij niet op de hoogte was van je nakende einde en dat de redding door de cavalerie in de montagekamer door een doodvonnis was vervangen. Van een smerige streek gesproken! De superster werd bij het groot huisvuil gezet en met een roemloos einde bedankt voor bewezen diensten. Ik was er kapot van, Guy. Deze onheilstijding deed alle wereldproblemen in het niet verzinken en vroeg om snelle actie van de trouwe schare bedrogen fans. De tienduizenden 'Guy Van Sande moet blijven'-steunbetuigingen zijn slechts een begin. We zullen niet versagen en onverminderd doorgaan met de strijd tot dit schandalige ontslag ongedaan wordt gemaakt. Zone Stad zonder Tom Segers! Wie verzint zoiets?

Langs deze weg wil ik me dan ook graag aansluiten bij het massale protest en daarom schrijf ik je, drie jaar na mijn eerste brief, opnieuw. Dat ik je nooit meer dan een middelmatig acteur zal vinden wist je dus al en het doet hier verder niets ter zake. Ik heb je toen smalend de "Koen De Bouw van den Aldi" genoemd. Dat was fout. Je bent gewoon altijd Guy Van Sande gebleven. Het eeuwig miskende genie met trieste ogen, grijzende stoppelbaard en hoogstens een half opgetrokken wenkbrauw als teken van expressie. Een zelfverklaard übertalent van twaalf stielen en dertien ongelukken. Verongelijkt opgestapt bij de Blauwe Maandag Compagnie, aan de deur gezet bij het NTG en op het scherm jarenlang gefrustreerd harkend in de marge want veroordeeld tot herkenbare bijrollen als 'slechterik'.

Tot je - eindelijk bingo! - voet aan de grond kreeg als Tom Segers. Tien jaar lang speelde je hem op exact dezelfde voorspelbare manier en dat schiep een band. Ik hoorde ook wel dat je door afgunstige collega's een pretentieuze divo met streken werd genoemd. Een absolute etter op de set die de medewerkers constant als het vuil van de straat behandelde en zich niet zelden onder invloed van allerlei genotsmiddelen op de werkvloer aanbood. Gelukkig wisten wij perfect wat we hadden aan die eikel van een inspecteur met zijn arrogante rotkop en onuitstaanbaar karakter. Nooit was een rol zo op iemands lijf geschreven. Guy was Tom en Tom was Guy. Beiden totaal ongeloofwaardig en grotesk in de overacting. Perfect inwisselbare alter ego's voor wie acteren een verwaarloosbaar detail was en die van jou, eindelijk, de vedette maakten die je in het diepst van je gedachten al vanaf je geboorte had moeten zijn. Maar je was wel 'onze klootzak'. En daar moet iedereen afblijven!

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Jaren geleden zijn we zelfs even verre collega's geweest toen je samen met Francesca Vanthielen ergens in Afrika een fotoreportage maakte voor deze krant. Een man van ontelbare talenten die, allerminst gehinderd door een gebrek aan eigendunk, geen uitdaging schuwde en zich ongeremd liet bedwelmen door de roes van het late succes. Zo was ik er ooit louter toevallig getuige van hoe je je in Zoeken naar Bob tenenkrullend vergreep aan het oeuvre van de grote Bob Dylan. Op Exqi Plus zaliger zag ik je naast de mooie Yolanthe Cabau van Kasbergen bijverdienen als sukkelende presentator van het onnozele Stedenspel. Debielentelevisie waar geen hond brokken van lustte en die, net als jij nu, roemloos werd afgevoerd. Met belangstelling heb ik gevolgd hoe je uitgroeide tot een zielige jetsetter. De overjaarse playboy die zich - "ik ben heel mijn leven al een schone jongen geweest" - een vrouwenmagneet waande om nadien jankend zijn liefdesverdriet aan de 'boekskes' te slijten. Ik herinner me zelfs nog dat je ook de modewereld zou veroveren door samen met de blonde Pfaffparasiet Nicolas een modellenbureau te beginnen. Ook dat werd na vuige en ongetwijfeld totaal uit de lucht gegrepen roddels over gesjoemel en machtsmisbruik snel opgedoekt.

Ik had echt met je te doen, Guy. Het is toch jouw schuld niet dat mensen maar niet willen begrijpen dat een megaster als jij met de nodige egards benaderd dient te worden en het niet verdient om een kapperszaak te worden uitgelazerd nadat hij kabaal heeft gemaakt omdat zijn haar geen voorkeursbehandeling kreeg. De gewone man moet zijn plaats kennen! Ach, je moet maar denken dat jaloezie des mensen is. Hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind en zeker eentje die de allerhoogste wil zijn. Op mij mag je in ieder geval blijven rekenen.

De reacties op je ontslag zijn hartverwarmend. Je glorieert als nooit tevoren in kranten en tijdschriften en staat weer - "elk nadeel heb zijn voordeel" - waar je het liefst wilt staan: in het brandpunt van de belangstelling. Ik hoop oprecht dat mijn nederige steunbetuiging je bestaan als Tom Segers kan verlengen. Maar zelfs als men in de boosheid volhardt, weet ik dat je nooit definitief van het toneel zult verdwijnen. Geldingsdrang en anonimiteit kunnen immers moeilijk door dezelfde deur.

Ik verneem dat je intussen alweer druk, druk, druk bent met het vervaardigen van een erotisch kookboek en dat je, zodra ook dat is mislukt, een verwoestend politiek offensief in gedachten hebt. Nu nog kleine N-VA-schepen in Edegem maar al luidkeels dromend van pluche, halfrond en... meer. Wie weet straks - "dat zou echt iets voor mij zijn" - wel de nieuwe minister van Cultuur. Dat ze daar bij VTM maar eens goed over nadenken vooraleer ze Tom Segers ten grave dragen.