Feesten als de beesten met een verblinde woudaap

Vrijdag, tegen valavond, kende Kiewit een zware wolkbreuk. Een die de Main Stage er akelig verlaten liet uitzien bij The Lumineers, en slechts een handvol dappere Galliërs aan de Booth kon vasthouden. In de tenten was het dan weer over koppen lopen. Toen de hemelsluizen zich vrij ongenadig openden tegen zeven uur, veranderde de grasvlakte van Kiewit plots in een tentenkamp. Koren op de molen van Jack Garratt en De ideale wereld die voor uitpuilende clubtenten speelden. Ook The Jillionaire, één deel van Major Lazer, spinde garen bij die stortbui. Plots speelde hij zijn Caribische dance voor een afgeladen Boiler Room.

Voor een half drankbonnetje kon je natuurlijk ook altijd een poncho kopen, om je te vrijwaren van druppels. En wie dat advies aan zijn reet kon roesten, kreeg dan weer een deugddoende douche na twee dagen klamme campingpret.

Toch bleken de Pukkelpoppers het méér begrepen te hebben op de zomerzwoele temperaturen die aanbleven tot zonsondergang. Compact Disk Dummies bliezen als eerste de prut uit je oren met een leuk feestje waar zelfs blazers welkom waren. Jazzy buitenbeentjes als GoGo Penguin haalden dan weer een wit voetje bij de festivalgangers, en ook de punkrockers van NoFX maakten een aardige beurt aan het hoofdpodium: zij kwamen nog eens terug op het optreden van Rihanna, waarbij ze breed grijnsden toen bleek dat die naam op een awoert-koor ontvangen werd. Die langverwachte én gecontesteerde show bleek immers RiRi-dicuul (zie ook de pagina hiervoor), maar die ene hulpeloze headliner wierp heus geen smet op het blazoen van Pukkelpop.

Verjaardagspolonaise

Feest stond eens te meer centraal in Kiewit, met kerstvreugde - géén grap - in een van de uithoeken van het terrein, en zowaar een privéfeestje in Salon Anniversaire voor alle jarige festivalgangers. "Ik ben echt de gelukkigste persoon op aarde", hoorden we Marie uit Genk snikken voor haar 22ste verjaardag nadat ze een korte inwijding had ondergaan. Er werd ritueel van de verjaardagskelk gedronken. In een even kleine als bloedhete kubus werden de glazen cava bovengehaald, en werd Marie voor ze het beseft meegesleurd in een polonaise.

Minder vrolijk werden wij helaas van Sleeping with Sirens, dat zijn naam slechts half waar maakte. Je dutte moeiteloos in tijdens hun set, hoewel de gitaristen vaak genoeg om hun as tolden, en de frontman zijn microfoon vasthield alsof hij een pasgeboren schaapje wilde kelen. Het geluid aan de Main Stage speelde de post-hardcoreband zodanig parten, dat ze tussen de nummers door teken deden naar de geluidsman dat hem een gruwelijk lot stond te wachten. Jakkes.

Wat een verschil met de zachtmoedige en dankbare Jamie Woon, die door een van onze recensenten mijmerend werd beschreven als "een engel die in mijn trommelvlies piest. Wondermooi." Hij verving de hippe nieuwlichter Mura Masa, maar deed dat duidelijk met verve.

Wie nog niet helemaal gaar was van de drukkende hitte op de wei, kon tussendoor in Food Wood aan zijn trekken komen, of op de camping. Het verbod op campingvuurtjes bleek daar evenwel in een verkeerd keelgat te schieten. Door een levensgevaarlijk incident vorig jaar blijken die vuurtjes deze editie taboe. Over de aangeboden alternatieven werd evenwel schamper gedaan. Ze zouden de sfeer verpesten, en bijzonder irritant zijn. Een beetje knullige kritiek, want de drie food islands op Camping Chill, met een twintigtal microgolfovens, boden een behoorlijk comfortabel alternatief voor de gezouten krekel op een stekel die ons op de wei werd aangeboden.

Vogelbescherming

En nu we toch in de wereld van de fauna verkeren: van onze vrienden van de vogelbescherming kregen we dit nieuwtje nog mee. Donderdagnacht is op het Belgisch muziekfestival kennelijk ook een jonge woudaap neergestreken tussen de juichende menigte. Geen primaat, maar een reigerachtige vogel die broedt in rietvelden en langs vijvers en sloten. Wat de vogel naar het drukke en rumoerige festival lokte, is niet duidelijk. Woudapen zijn trekvogels die meer lol vinden in hun overwinteringsgebieden in Afrika, ten zuiden van de Sahara. Vermoedelijk werd hij door de felle spots op het podium uit zijn oriëntatie gebracht. De jonge reiger werd door een festivalganger opgeraapt en naar de EHBO-post van Pukkelpop gebracht.

Een beetje zoals wij dus, na die laatste gin-tonic tijdens de set van Nadiem Shah. Voor onze gemarineerde mening over The Chemical Brothers, Noel Gallagher, Sophia of eender welke andere (sub-)headliner: check www.demorgen.be