Keisse ziet agressie in verkeer toenemen
Dinsdag begon met stilte voor Weylandt in de Giro en eindigde met een crash in Duinkerke. Scarponi is verongelukt en intussen werd Froome van zijn fiets gereden. Iljo Keisse roept op tot meer veiligheid.
"Ik denk altijd aan Wouter Weylandt", zegt Iljo Keisse. Altijd, behalve in de afdaling. "Je kunt niet vol naar beneden rijden en tegelijk denken aan je beste maat die in deze wedstrijd in de afdaling is verongelukt. Dat valt niet te rijmen."
Dat hij het dinsdag erg zwaar had, zegt Keisse. Dinsdag 9 mei was het precies zes jaar geleden dat Wouter Weylandt om het leven kwam. "Er was een minuut stilte bij de start en dan had ik het weer super moeilijk. De voorbije jaren zag je ook overal het nummer 108 van Weylandt langs de weg. Nu zie je spandoeken van Scarponi."
Kushandjes naar chauffeurs
Het wordt natuurlijk niet beter, met alles wat er de laatste tijd gebeurt. "Nu hebben we weer Stijn Vandenbergh die zwaar gevallen is in de Vierdaagse van Duinkerke. Als ik zoiets hoor, is Wouter weer de eerste aan wie ik denk."
Of neem de aanrijding van Chris Froome in Monaco. Keisse zucht: "De agressie in het verkeer neemt steeds toe. Het is allemaal heel dubbel. Het wielrennen is erg populair. Maar er is ook heel veel te doen over wielertoeristen die in grote groep rijden en de hele weg innemen, denkend dat ze zelf ook een koers rijden. Dat is nu hoe mensen naar wielertoeristen kijken.
"Het gevolg is dat automobilisten nu ook hun gram halen op professionele wielrenners tijdens onze trainingstochten langs de weg. Offredo is aangevallen door een kerel met een baseballbat. Ik heb twee jaar geleden zelf een geval van verkeersagressie meegemaakt, op vijfhonderd meter van mijn deur. Dat was extreem. Ik werd opzettelijk aangereden door een kerel die net uit de gevangenis was ontslagen. Dan heb je prijs.
"Ik heb geleerd om me in te houden", zegt Keisse. "Als iemand me nu van de weg wil claxonneren of ik krijg een gestrekte middenvinger, dan stuur ik een kushandje terug.
"De koers is gevaarlijk door de wegen, vooral bij ons in Vlaanderen: rotondes, paaltjes en ander verkeersmeubilair dat je amper opmerkt. Training is gevaarlijk omdat mensen blijkbaar erg gestrest in het verkeer zitten, of ze zijn met andere dingen bezig. De ene is zich aan het schminken, de andere zit op zijn telefoon te kijken, sommigen slapen nog. Ik moet dagelijks door het centrum van Gent fietsen op weg naar mijn trainingsparcours langs de Schelde. Dat is de hel. Als ik niet erg goed oplet, heb ik prijs."