MARNIX PEETERS
Auteur en freelancejournalist Marnix Peeters (°1965) schrijft vanop zijn berg in de Oostkantons. Zijn nieuwe roman Kijk niet zo, konijntje ligt nu in de boekhandel.
Wij waren laatst naar Rotterdam gereden, waar ik te gast was op een literaire middag. Rotterdam leek me zo'n stad van staal en beton, maar dat viel goed mee - er is een heel levendige uitgaanswijk, waar ook een groot beeld staat van een kabouter met een buttplug in de handen. Eigenlijk heet het Kerstman met boom, maar het stadsbestuur zag er de humor wel van in - zo weet je of een plek gezond is of niet.
De organisator van het festival stelde ons voor aan zijn vaste vriendin, en voegde er in één adem aan toe dat zij een polyamoreuze relatie hadden. Dat schijnt in Nederland een trend te zijn. Enkele dagen eerder had zijn vriendin het aangemaakt met een ander, en nu was het afwachten, zei hij, hoe dat voor hem zou zijn - ze waren nog niet zo lang met polyamorie bezig.
Kijk, dat is hem, zei hij, met zijn kin wijzend naar een jongeman achter de bar, die dus de nieuwe partner was van zijn vriendin.
Voor een man is het wel lastiger om polyamoreus te zijn, legde onze gastheer uit. Om een of andere reden gelooft een meisje dat niet zo snel, als je zegt dat je al een relatie hebt maar dat het prima is om er meerdere te hebben - dat klinkt dan blijkbaar toch nogal gemakkelijk alsof je haar in bed probeert te lullen.
Wat je eigenlijk ook doet, zei ik.
Ja, antwoordde hij, maar niet zomaar voor de seks. Het is om een relatie met haar te beginnen.
Toen was het tijd om op te treden, waarbij ik een hoofdstuk voorlas uit Kijk niet zo, konijntje en vervolgens door de polyamoreuze man werd geïnterviewd.
Je kreeg toch het gevoel dat het wat knarste, zei mijn vrouw die avond, toen wij in café De Witte Aap nog een Duvel zaten te drinken. Hij keek toch wat raar naar die andere kerel.
Als het mensen die in een onbevredigende relatie zitten minder ongelukkig maakt of voor zij die niet genoeg hebben aan één mens, zei ik, is het wel oké, denk ik. Maar wat doe je dan op speciale dagen? vroeg mijn vrouw, terugdenkend aan onze verjaardagsuitstap naar Bad Bertrich. En als je méér van die polyamoreuze relaties hebt? Met een busje naar de thermen?
Dat weet ik niet, zei ik, opschuivend om plaats te maken voor een Marokkaans koppel, zij met een hoofddoek, en vrolijk met dat hoofd schuddend op de muziek van Joe Bonamassa.
Heel aardig van u, zei ze, en o, leuk, u komt uit België!
Dat zie je bij ons niet zo vaak, zei ik tegen mijn vrouw. Het lijkt me toch een iets pittiger integratie.
Die mensen nemen gewoon een voorbeeld aan Nederlanders, zei mijn vrouw. Die zeggen van nature: heel aardig van u, en leuk, u komt uit België. Belgen zeggen niks als je naast ze in een café gaat zitten. Je gasten nemen dat gedrag gewoon over - en dan vinden wij dat ze niet goed integreren.
Daar zit iets in, zei ik.