'Nieuwe liedjes word ik zo snel beu'
Een week lang blikt StuBru terug op de jaren 90, en zaterdag volgt Q hen met een top 100. Een van de succesvolste Belgische hitlijsters in dat decennium was 2Fabiola. Met oneindige sympathie kijkt Zohra zelf terug op de nineties.
Voor de jongste lezers, die pas na de eeuwwisseling kampeerden in de moederschoot: mid jaren 90 bracht Zohra Aït-Fath talloze tienerhoofden op hol als de bloedmooie en extravagante frontvrouw van 2Fabiola. Lang voor het eurodancevehikel van Pat Krimson zijn heil zocht in Eurosong, verrichtte die hitgroep zelfs enig pionierswerk in het genre. Hun oorspronkelijke zangeres Zohra was Lady Gaga avant la lettre.
Vandaag leeft de zangeres nog steeds op het ritme van de nacht. Al gebeurt dat sinds een jaar of vijtien vanaf de draaitafels. "Liefst draai ik met vinyl. Spijtig genoeg moeten dj's steeds vaker zwichten voor de digitale techniek. Niet echt iets voor mij. Zelfs een digitale klok vind ik maar niets, laat staan een harde schijf. Mijn geheugen is ook niet ingesteld op het zoeken naar titels. Aan de hoes of de kleur van een platenhoes herken ik veel sneller de beste mix."
Geen schlagers
Thuis heeft Zohra een wandkast vol vinylplaten staan, goed voor zo'n twaalf vierkante meter aan muziek. "Reken daar nog wat platenbakken bij, en we spreken toch al gauw over een paar duizend platen. Ik hou alle vinyls bij die ik ooit kocht."
Toen ze als dj begon, heeft ze nooit muziek à la 2Fabiola onder de naald gelegd. "In Ibiza draaide ik progressive house, en sindsdien is mijn platenkeuze alleen maar eclectischer geworden. Thuis luister ik zelfs even graag naar klassieke muziek als naar Queens of the Stone Age of Portishead."
Alleen polonaises en hoempapa zijn niet aan haar besteed: "Schlagers zijn een heel andere cultuur", grinnikt ze. "Die muziek hoorde ik enkel op de kermis. Niemand die ik kende luisterde daar naar. Geef mij dan ook maar liever een technoclassic als 'The Man with the Red Face' van Laurent Garnier. Muziek die na veertien jaar nog niets aan kracht heeft ingeboet. Ik draai die ook nog vaak op feestjes."
Datzelfde jaar veroverde ook Moloko Europa met Zohra's andere all time favourite. "'The Time is Now' vind ik een onsterfelijk nummer, met een geweldige zangeres en een titel die ik ook nu nog als motto blijf aannemen", zegt ze. Ook naar 'Unfinished Sympathy' van Massive Attack, een classic uit 1991, luistert ze nog voortdurend. "Nieuwe liedjes word ik snel beu, heb ik gemerkt. Er is dan ook zo'n immense overvloed aan nieuwe muziek, dat de beleving vanzelf steeds vluchtiger wordt. 'Strong' van London Grammar is misschien een uitzondering. Zo'n straffe stem! Herkenbaar uit de duizend. Binnen een paar jaar zal ik dat nog altijd goed vinden. De laatste single van Arsenal vond ik trouwens ook verrassend knap."
Ambiance
En wat te denken van 'She's After My Piano', waarmee 2Fabiola tijdens de Eurosong finale uitgroeide tot cultfenomeen? "Ik denk niet dat Patrick het zelf heeft gemaakt, dus is het voor mij geen echte 2Fabiola. Ze hebben het wel goed aangepakt: de song doet me erg denken aan 'We No Speak Americano' van Yolande Be Cool & DCUP. Ik heb het allemaal al eens gehoord, maar het zorgt wel voor ambiance. En meer kan ik daar niet over zeggen. (lacht)"
Zohra is resident-dj in Blue Buddah in Knokke
Daft Punk
'Instant Crush'
London Grammar
'Strong'
Arsenal
'Black Mountain (Beautiful Love)'