Broederliefde boven triomf
Triatleten Alistair (28) en Jonathan (26) Brownlee: op de Spelen nog goud en zilver, nu op geheel andere wijze wereldberoemd. In de slotmanche van de World Triathlon Series leek Jonathan op weg naar de eindzege, tot een inzinking hem tot stilstand bracht. Broer Alistair liet zijn winstkansen voor wat ze waren en sleurde broerlief over de meet.
Het wordt zwart voor Jonny's ogen. Te diep gegaan, te weinig gedronken. Hij begint te zwalpen als een dronkenlap, verliest alle coördinatie. De topatleet lijkt vergeten hoe hij de ene voet voor de andere moet zetten. Hij staat bijna stil. Overeind blijven, dat is al wat telt. Hij staat op het punt in te storten.
De laatste manche van de World Triathlon Series in de verzengende Mexicaanse hitte. In deze race wordt beslist wie wereldkampioen wordt. Nog zo'n 400 meter te gaan. De Brit Jonathan 'Jonny' Brownlee ligt op kop. Hij laat broer en tweevoudig olympisch kampioen Alistair enkele seconden achter zich, net als de Zuid-Afrikaan Henri Schoeman. Zelfs zijn concurrent voor de eindzege, de Spanjaard Mario Mola, kan niet volgen. Als Jonny wint en Mola hoogstens vierde eindigt, kroont de jonge Brit zich tot wereldkampioen. De titel ligt voor het grijpen.
De Zuid-Afrikaan schiet hem voorbij. Alistair kan het tempo volgen. Hij kan de dagzege meegritsen. Maar wat kan hem die schelen? Hij houdt in, neemt zijn kleine broertje beet en legt diens arm over zijn nek. Het tempo zakt. De twee topatleten halen met moeite nog het tempo van een zondagsjogger. Alistair sleurt Jonny mee als een zak cement in loopschoenen.
Een beangstigend beeld, zo'n sportwonder op het eind van zijn krachten. De esthetiek van de afgetrainde atleet is weg en wordt vervangen door één en al broederliefde. Alistair brengt Jonny tot aan de finish, wacht tot die erover struikelt en stapt dan zelf over de meet.
Dat de Zuid-Afrikaan 18 seconden eerder uitbundig juichend over de meet liep: een detail. De wereld onthoudt maar één iets uit deze wedstrijd: de broertjes Brownlee. Dat zij hun sport samen al jaren domineren en bovendien geliefd zijn in het circuit, maakt het verhaal alleen maar mooier.
Medisch onverantwoord
"Ik vind dat wel tof: broederliefde, maar ook tactiek. De jongste moest winnen om wereldkampioen te worden, dus de oudste hielp hem een beetje. Niets mis mee. Dat hoort bij de sport", zegt de Belgische triatlonlegende Luc Van Lierde. "Op het WK in 1995 was de Brit Simon Lessing mijn grote concurrent. Op een lastige beklimming miste hij de ene na de andere bevoorrading. Ik ben hem twee keer water gaan brengen. Uiteindelijk heeft hij gewonnen en werd ik tweede. Geen seconde spijt van gehad."
"Die gasten zijn symbolen van de sport: al jaren aan de top, erg sportief en geliefd", erkent Reinout Van Schuylenberg, coördinator van de Vlaamse Triatlon en Duatlon Liga (VTDL). "Maar Jonny Brownlee moest uit de race gehaald worden. Hij was oververhit, uitgedroogd en wist niet meer van welke parochie hij was. Hij zou de finish nooit op eigen kracht hebben bereikt. Het was medisch onverantwoord. Bovendien gaat het over veel prijzengeld. Het laatste woord is hier nog niet over gezegd, denk ik."
De Belgische triatleet Marten Van Riel, in Rio nog op een knappe zesde plaats, kent de broertjes Brownlee goed. Hij racete al vaak tegen hen. "Het zijn gewoon twee broers die elkaar helpen, daar is toch niets mis mee? Wie eerlijk is, geeft toe dat Jonathan die dag de beste man was. Mocht ik die Zuid-Afrikaan zijn, ik zou nooit zo uitbundig vieren. Ik zou me een beetje schamen."
Alistair en Johnny oogsten dus veel lof voor hun vertoon van broederliefde. Zonder Olympische Spelen was dit nu al hét sportmoment van het jaar. Al zal dat de broertjes Brownlee worst wezen. Winnaars, weet je wel? "Had die idioot zijn tempo wat laten zakken, kon hij de laatste 2 kilometer rustig joggen. En dan had hij nog gewonnen", sluit Alistair de debatten.