GitaarGEWELD zonder gitaren
Zou het kunnen dat er stilaan weer een reactie komt op al die voorgeprogrammeerde beats? Het Britse Royal Blood heeft met haar titelloze debuut alleszins de opwindendste rockplaat van 2014 gemaakt.
Bij insiders ging Royal Blood al een tijdje over de tong. Matthew Bellamy van Muse liet geen gelegenheid onbenut om de band te bewieroken, en Arctic Monkeys-drummer Matt Helders droeg een T-shirt van het duo toen hij met zijn eigen band vorig Glastonbury afsloot. Opmerkelijk, want veel muziek om naar te luisteren was er op dat moment nog niet, zodat ook artiesten van dat kaliber hun heil moesten zoeken in het bekijken van wat clipjes op YouTube.
Meebrulrefreinen
In januari gooide Royal Blood hoge ogen op Eurosonic, en de band bevestigde begin deze zomer ook nog op Rock Werchter. De tomeloze energie van die optredens zit nu ook perfect vervat in het titelloze debuut dat deze week verschijnt.
Even opfrissen: de band bestaat uit Ben Thatcher, een drummer die niet alleen heel hard op de trommels slaat, maar daar tegelijk ook een lekker swingende groove in stopt. Naast hem staat Mike Kerr, die dubbelt als zanger en bassist. Alleen klinkt die bas als een heel aanwezige elektrische gitaar. Of nee: als drie heel aanwezige elektrische gitaren. Denk aan Queens of the Stone Age, maar dan nog robuuster, nog directer.
Het duo blinkt uit met brullende bluesrock, joekels van riffs en refreinen die haast ontworpen lijken om met een plastic bekertje bier in de hand te worden gebruld. Royal Blood houdt daarbij bovendien een strakheid aan die de meeste bands pas bereiken na een handvol platen en honderden live-optredens. Is het gemakkelijk om een vergelijking te maken met Triggerfinger? Misschien, maar ze klopt wel.
Dit debuut klinkt vooral heel erg luid, zelfs als je ze op een bescheiden volume beluistert. 'Out of the Black' valt de plaat binnen zoals een geroutineerde gewapende bende dat bij een bank doet: snel, genadeloos, en dodelijk efficiënt. "Cut loose like an animal / Fired out like a cannonball", vat Kerr het samen in het woeste 'Ten Tonne Skeleton' , en dat is de spijker op de kop.
Aan de kant gemept
Wie eerder van gevoelige ballades of uitgekiende arrangementen houdt, is bij Royal Blood aan het foute adres. Hier moet het vooruitgaan, en wordt alles wat de kortste weg naar de bestemming in de weg staat met een vloeiende beweging aan de kant gemept. Of Kerr en Thatcher genoeg visie en creativiteit aan de dag kunnen leggen om in deze beperkte duo-opstelling over meerdere platen te blijven boeien, blijft uiteraard een open vraag. Maar dat ze met dit titelloze debuut de opwindendste rockplaat van 2014 hebben gemaakt, daar zijn we inmiddels wel uit. Gitaarrock zonder gitaren: je had het zelf zo gek niet kunnen verzinnen.