Geachte mevrouw Tersago, Beste Dina,

"Dat wordt weer niks", voorspelde ik somber, toen ene Lenty Frans vorige week tot Belgiës mooiste werd gekroond. Terwijl de goed van poten en oren gedraaide studente geneeskunde haar toekomstplannen ontvouwde, dacht ik met heimwee terug aan enkele van haar illustere voorgangsters. Aan de tijd dat missen die 'iets in de media' wilden doen daar nog moeiteloos in slaagden. Zie Véronique De Kock, Ann Van Elsen of Tanja Dexters als verleidelijke televisionele playmates. Lege dozen in geschenkverpakking die, wars van andere aanwijsbare talenten, enkel met hun looks en perfecte maten een succesvolle carrière wisten uit te bouwen als decoratief schermbehang.

Mijn respect voor hen is groot en met genoegen zie ik hoe de holle spreekbuizen van weleer zelfs na het verstrijken van hun houdbaarheidsdatum gewillig de boekskes blijven vullen en hun tanende schermbekendheid uitmelken in het lucratieve schnabbelcircuit. Af en toe vraag ik me af hoe het nog zou zijn met de zich in een of ander buitenland voor de fiscus of andere rampspoed schuilhoudende Ilse Demeulemeester of 'dikke' Daisy Van Cauwenbergh. Ook zij waren destijds vertrouwde schermgezichten die als geroutineerde gastvrouwen mee mijn dag hielpen kleuren.

Het deed deugd om getuige te zijn van de korte comeback van 'tijdloze' Lynn Wesenbeek in De slimste mens, en met verbazing volg ik de internationale veroveringstocht van de felle Begijnendijkse seksuologe Goedele Liekens. Bevallige relikwieën van een uitstervend ras. Het Miss België-kroontje biedt immers al lang geen garantie meer op een BV-status. Voetbalvrouw Annelien Coorevits daargelaten, zijn alle vaderlandse schoonheidskoninginnen van het voorbije decennium naar de diepe krochten der vergetelheid verwezen.

Gelukkig ben jij er nog, Dina. Mijn favoriete tv-miss aller tijden. De perfecte girl next door. Altijd vriendelijk met twee woorden sprekend, en gezegend met de mooiste lach die ooit het Vlaamse scherm heeft gesierd. Niet de zoveelste strakgetrokken kakelkip met streken, maar een fris en vrolijk meisje van 37. Even aantrekkelijk in gala-outfit op de rode loper als met rubberlaarzen op een mesthoop. Een zeldzame, want slimme ex-miss die niet voor de instantroem koos, maar zich eerst enkele jaren achter de schermen verborg om op de redactie van Woestijnvis de stiel te leren. Ondersteunend dienster bij Man bijt hond, even secretaresse in Het eiland en losse reporter bij Vlaanderen vakantieland, om uiteindelijk exclusief de grote VTM-familie te vervoegen.

Je moet weten dat ik al vele jaren een onvoorwaardelijke bewonderaar van je ben. Een hondstrouwe fan die aan je kleeft als een vlieg aan een ouderwetse vliegenvanger. Jij hebt me naar programma's doen kijken waar ik anders met een wijde boog omheen was gelopen. Zoals het waarlijk bijzonder onnozele Chateau bravoure, waarin krasse bejaarden geacht werden een revue in elkaar te knutselen en jij in een dolgedraaid bejaardentehuis het enige lichtpuntje was. Ik herinner me zelfs nog dat de Engelse buldog Max onder jouw gezag, leiding en toezicht Superhond won en heb, tot toenemende ergernis van mijn huisgenoten overigens, alle afleveringen van Wie wordt de man van Wendy?, Wie wordt de man van Phaedra?, ja zelfs van het ellendige Wie kiest Pieter? geconsumeerd. Baarlijke nonsens die schaamteloos van een laagje doorzichtig realityvernis werd voorzien.

Maar ik keek en bleef kijken. Voor jou, Dina. Een vrolijk zondagskind dat aan kuis opwaaiende zomerjurkjes en bedwelmend geurende lentebloesems doet denken. Van onschatbare waarde voor elke omroep, omdat ze er dankzij haar zorgvuldig gecultiveerde imago van onschuldig 'tante nonneke' steeds opnieuw in slaagde de grootste bagger als een kwaliteitsproduct te slijten.

Al heb ik toch even aan je toekomst getwijfeld toen bekend raakte dat met Boer zkt vrouw je levenswerk werd opgedoekt. Die legendarische klassieker onder de guilty pleasures, waarin je tien jaar lang de enthousiaste koppelaarster mocht spelen voor de naar liefde hunkerende agrarische medemens. De immer montere plattelandsfee die als een bezorgde patroonheilige onvermoeibaar van hofstee naar hofstee snelde om boeren van allerlei slag en geaardheid een nieuwe amoureuze toekomst en five minutes of fame te verschaffen. Ik amuseerde me te pletter met de talloze verscheurende keuzemomenten en de diepzinnige gesprekken waarmee je in varkens- en andere stallen de heren en dames van deskundig advies voorzag.

En plots was ik je kwijt. Tot je onlangs weer verscheen in het Beste kijkers-circus. Stralender dan ooit en vastbesloten de professionele draad weer op te pikken waar je hem een jaar geleden liet liggen. Dit keer als sympathieke reisbegeleidster in De vetste vakantie. Steun en toeverlaat van gezinnen die zich het onzalige idee hadden laten aanpraten om hun vakantie door kinderen met voornamen als Hamoudi, Amytis, Gosha en Xanthe te laten regelen. Het leverde, geheel naar verwachting, vervelende, voorspelbare en volstrekt overbodige televisie op die enkel door jou van de uitknop werd gered. Welkom terug, Dina.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. In een bijna vergeten verleden als hoofdredacteur van een tv-blad heb ik ooit ontelbare pogingen ondernomen om je voor een interview te strikken. Niet één keer heb ik je aan de lijn gekregen omdat je toenmalige manager - "Dina heeft momenteel niets te vertellen, goedemiddag" - vond dat je als een teer kasplantje tegen de boze buitenwereld moest worden beschermd. Alsof een vrouw met ballen als jij niet voor zichzelf kan spreken. Zoals toen je American Beauty-gewijs liggend poseerde voor de Oxfam Fairtrade-campagne. Puur natuur met enkel een handvol chocoladesnoepjes op cruciale plaatsen. Vereeuwigde onschuld met een ondeugende knipoog, die duidelijk maakte dat zelfs brave meisjes wel eens de onweerstaanbare drang voelen om uit de band te springen.

Ik zag hoe je de sterren van de hemel danste in de eerste editie van Sterren op de dansvloer, om na zwierig uitgevoerde rumba's, paso dobles en quicksteps niet enkel met de hoofdprijs, maar ook met je danspartner naar huis te walsen. Dat je viel voor een oudere man die er niet bepaald als een adonis uitzag, deed me zelfs even dromen. Maar ik ken mijn plaats. Je bent inmiddels al jaren gelukkig met partner Wim en sinds mei de trotse mama van de kleine Isak. Maar als verre maar trouwe fan blijf ik je natuurlijk wel op de voet volgen en zal ik ook de kelk van De vetste vakantie tot op de bodem ledigen. Zolang je maar lachend en blij door het leven blijft dansen, Dina. Wie weet, valt er ooit ook voor jou een programma uit de lucht waarin je alle andere andere facetten van je veelzijdige talent mag etaleren. Al hoeft dat niet per se, want zolang je mooier en interessanter blijft dan de reality-vehikels die je presenteert, is er wat mij betreft geen vuiltje aan de medialucht.

Met vriendelijke groeten,

Je vriend Jules