'Wat tussen mijn benen hangt, is mijn zaak'

Als man slikte hij een tijdlang de pil van zijn vrouw, om zijn hoog libido te temperen. Maar heimelijk ook om borsten te krijgen. Van kleins af wist Chrißt'll dat ze anders was. Pas vijftien jaar geleden begon het te dagen wat dat precies inhield. "Maar ik durfde pas 2,5 jaar terug 'transseksualiteit' te googelen", vertelt ze. "Omdat ik bang was mezelf erin te herkennen."

Vandaag is ze voor de buitenwereld op en top vrouw, "niemand kijkt nog raar op". Dat laatste restje man-zijn zit goed verborgen onder de gordel. Toch is Chrißt'll op haar identiteitskaart nog een 'm'. "Zolang de wet mij als man ziet, wordt ook de maatschappij eraan herinnerd", klaagt ze aan. "Zo kan ik nooit aanzien worden voor wie ik ben. Je identiteit wordt je ontzegd. Het ergste wat je kunt meemaken."

Wil Chrißt'll ook officieel vrouw worden - op haar identiteitskaart, reispas en andere documenten -, dan moet ze zich verplicht laten steriliseren, zo dicteert de wet. "Dat is niet alleen strijdig met de mensenrechten, maar ook een schending van de privacy", hekelt ze. "Die medische voorwaarden moeten eruit. De wetgever heeft toch geen zaken met wat er tussen mijn benen hangt."

Sinds kort staat ze op de wachtlijst voor de allerlaatste ingreep: de vaginoplastie. Met een beetje tegenslag kan die wachttijd tot twee jaar oplopen. Twee extra jaren waarin de wet haar niet als vrouw erkent. "Laat ik die ingreep daadwerkelijk doen, dan zal het niet voor de overheid zijn", windt ze zich op. "Voor een 'v' op mijn identiteitskaart doe ik het niet. Wel heb ik zo mijn eigen redenen. Puur praktisch, omdat ik veel zwem en fiets. Alles wegmoffelen onder een band in je zwempak kan pijn doen. Ook voor het esthetische: als ik nu naakt voor de spiegel sta, word ik met mijn neus op die verscheurdheid gedrukt. Maar ook het intieme speelt mee. In mijn huidige toestand kan ik me niet volledig geven, noch aan een vrouw, noch aan een man. Nu ben ik een curiositeit. Dat blijft wringen."

Dat die officiële 'm' een rem zet op haar leven, verzucht Chrißt'll. Dat kleine frustraties grote zorgen worden, als ze zich blijven opstapelen. Zoals de brieven van de bank, het dienstenchequebedrijf en het ziekenfonds, die haar hardnekkig blijven aanspreken met 'meneer'. Of de school van de kinderen, die zwart op wit stelde dat 'de vader meneer Chrißt'll Scholiers is'. "Blijkbaar was het woordje 'vader' in hun systeem automatisch gelinkt aan 'meneer'. Maar we leven niet meer in een binair systeem. Een gewoon leven leiden, dat is wat ik wil. Maar ik blijf een vreemde eend. Want zolang je niet in dat hokje past, word je onbewust gediscrimineerd."

Net zoals ze die 'm' wil afschudden, wou ze ook door haar kinderen geen 'papa' meer worden genoemd. Nooit zal ze die blikken vergeten in het zwembad, toen haar zoontje luidkeels 'papa' riep en zij in badpak stond te glimmen. Haar kinderen noemen haar nu 'maddy', een mengelmoes van 'mama' en 'daddy'.

Ook voor hen was het aanpassen, vertelt ze. "Ook zij moesten zich een beetje outen: 'Kijk, dat is mijn vader, maar hij is wel een vrouw.' Vooral die eerste vier maanden hadden ze het moeilijk, zeker toen ik mijn eerste borstvergroting plande. Ze wilden niet dat ik fysiek zou veranderen. De schrik om hun vader te verliezen was groot. Toen ik hen beloofde dat zoiets niet zou gebeuren, verdween hun weerstand. Ze werden mijn grootste steun."

In de liefde liep het spaak, dat veranderende lichaam was de druppel. "Al heb ik nog altijd een goed contact met mijn ex-vrouw. Eerlijk gezegd, ik kan nu beter met haar overweg dan tijdens ons huwelijk."

Dat ze al bij al geluk heeft gehad, zegt Chrißt'll opgelucht. Begripvolle collega's, een mooie kroost. "Vergeet niet dat ik een leven van 37 jaar overboord heb gegooid. Ik had het nochtans redelijk goed, maar ik heb toch voor die nieuwe start gekozen. Hoe vreselijk is het dan als de wet je belemmert? Maar goed dat ik niet te timide ben, dat ik op mijn strepen durf te staan. Ik ben een vrouw met ballen. (lacht) Voorlopig toch nog."