Joyride en crash
Spoiler alert: liefde is verwarring. Tot dat besluit komt Unknown Mortal Orchestra op Multi-Love. Met die plaat waagt de groep zich aan een joyride langs drie decennia popmuziek. De crash is onvermijdelijk, de opwinding gelukkig ook.
Vaderschap, verslaving en depressie. Dat was de driehoeksverhouding die Ruban Nielson er niet zo lang geleden op na hield. Op II (2013) likte hij die wonden met streepjes lofi-pop. Live ontbolsterden die songs van Unknown Mortal Orchestra (UMO) zich evenwel tot opzwepende lappen psych-rock waar Beefheart en Zappa en Grateful Dead een zwak voor hadden.
Op Multi-Love wordt het geweer plots van schouder veranderd. Dit keer wordt het liefdesnest van UMO bevolkt door geil ogende sujetten als D'Angelo, Ariel Pink, Prince en Tame Impala. De apestonede grooves hebben plaats geruimd voor hitsige psychedelica, funk, soul en indierock. Voortdurend lonken die genres naar een stomende nacht om tezamen in te versmelten.
Maar polyamorie is niet het antwoord, blijkt uit de teksten. "Multi-love, checked into my heart and trashed it like a hotel room", geeft Nielson mee in de titelsong, en die analyse kon niet nauwkeuriger zijn. Na zijn eerdere triootje met drugs, demonen en daddy issues dwong een amoureuze driehoeksverhouding frontman op zijn knieën. Hij klinkt als een gebroken man, maar de songs takelen hem zo weer op.
De verhaalde driehoeksverhouding vertaalt zich namelijk naar een even flexibele als stevige muzikale ruggengraat. Daarin leggen de sixties ('Like Acid Rain') het aan met de jaren 70 ('The World Is Crowded') en speelt ook tropische eightiespop een rol ('Can't Keep Checking My Phone').
Losse zeden
Multiliefde blijkt trouwens net zo goed multicultureel. Zo volgen vette knipogen naar Prince ('Ur Life One Night'), Stevie Wonder ('Like Acid Rain') en Jimi Hendrix ('Puzzles'). Zwarte funk, soul en R&B delen hier duidelijk de lakens uit. En ze duiken er tegelijk tussen: de nieuwe UMO klinkt onbeschaamd broeierig, hoewel de plaat de losse zeden van de sixties op de korrel neemt. In zijn teksten botst Nielson op het vrijzinnige gedachtengoed, zowel politiek als emotioneel, dat heel wat gedesillusioneerde soixante-neufers heeft gebaard.
Noot aan de bezorgde luisteraar: deze derde plaat blijkt niet alleen het gevolg van een triootje, maar ook van een verantwoorde gezinsuitstap. Zo mag vader Chris in 'Necessary Evil' treuren op trompet, terwijl broer Kody van zich laat horen als drummer. Wat dat oplevert? De sixtiesdroom mag dan uit elkaar gespat zijn, maar Multi-Love blijft een droom van een plaat.