'Onze kinderen drinken soep met hun handen'

Deze zomer was het precies tien jaar geleden dat het Scandinavische koppel David Frenkiel en Luise Vindahl elkaar leerde kennen in de eeuwige stad. "Morgen vliegen we naar Rome om dat te vieren", vertelt David via Skype. Ze hebben deze zomer werk en vakantie gecombineerd. Want hoe bekend het tweetal ondertussen ook is bij groentenfans wereldwijd, ze blijven voorlopig werken als freelancers vanuit hun thuisbasis Stockholm. In hun nieuwe boek staat Luise op de foto's met een hoogzwangere buik. Ondertussen is hun derde spruit, Noah, geboren en proberen ze zoveel mogelijk tijd met de kinderen door te brengen.

Louise en David trokken ook een weekje naar Barcelona. Veel inspiratie opgedaan? "Als je met eten werkt, is elk diner een ervaring. We zijn al vaak in Barcelona geweest, en we houden zo van de Boqueria-markt en de tapas." Of er veel Spaanse recepten in het volgende boek zullen staan, weet hij nog niet. Ze zijn er nog niet aan begonnen. David heeft al wel iets in zijn hoofd, maar heeft er nog niet met een uitgever over gesproken. "Ik zou graag een vegetarisch kookboek voor kinderen willen maken. The Green Kitchen at Home is al gericht op families, maar nog altijd wel op volwassenen. Terwijl ik kinderen zelf groenten zou willen laten maken, zodat ze er niet meer bang voor zijn."

David en Luise schrijven alles in het Engels. Met als gevolg dat het boek eerst in Engelstalige landen op de markt komt, en pas nu in het Nederlands, maar ook in het Zweeds, Noors, Deens, Frans en Duits. "Een Aziatische versie is er nog niet. Onze grootste fans zitten in Engeland, de Verenigde Staten en vooral Australië. Ze zijn daar gek op vegetarisch eten." Regelmatig worden ze herkend op straat. Zeker in eigen land, waar het koppel al veel op tv kwam, maar gelukkig zijn de Zweden aan de timide kant. "Ze spreken je niet aan. Wat wel handig is als je met de kinderen over straat wandelt. Maar in Australië kwamen mensen bijna elke dag naar ons toe."

De horror van de schoollunch

"In dit vierde boek ligt de focus op een eenvoudige keuken, op dingen die onze kinderen graag lusten. We vertellen ook hoe we maaltijden opbouwen: wat je door iets anders kunt vervangen, en hoe je je voorraad en koelkast vult en een weekplanning maakt. Af en toe vegetarisch koken, kan iedereen, maar elke dag een vegetarische maaltijd maken, vinden velen omslachtig. Daarom hebben we het over wat je op voorhand kunt doen, wat je in grote hoeveelheden kunt maken, zoals een grote pot tomatensaus."

David en Luise hebben een ongecompliceerde band met hun vegetarische overtuiging. "Thuis eten we vegetarisch. Maar als onze kinderen bij hun grootouders zijn en de pot schaft vis, dan eten ze vis." David is een pure vegetariër, al sinds zijn veertiende. Hij weet zelf niet meer goed wat de doorslag gaf. Hij had gezondheidsproblemen, vaak ook serieuze buikpijn. "Sommige van mijn vrienden waren toen politieke vegetariërs of veganisten. Zelf was ik toen niet zo bezig met dierenrechten." Eigenlijk ging de liefde voor het vegetarisme door zijn maag. "De lunch op school was echt niet lekker. Je ouders konden een document tekenen waarin stond dat hun kind vegetariër was. Dan kookten ze een kleine hoeveelheid vegetarisch eten, en dat was een pak beter."

Nu speelt die politieke overtuiging en zijn kennis over de vleesindustrie meer mee dan toen. "Maar ik probeer nooit iemand te overtuigen, ook niet met onze boeken. Het gaat over hoe je meer groenten kunt eten. Als je daar graag wat kip aan toevoegt, dan kies je dat zelf." Dat geldt ook voor Elsa, Isac en Noah, hun kinderen: "Thuis maken we gezonde desserts, maar als we op stap gaan, krijgen ze ook wel ijsjes, hoor. En bij vriendjes eten ze wat hun vriendjes eten. Volgens mij is het vaak gevaarlijker om dingen te verbieden, omdat je er dan net heel hard gaat naar verlangen. We willen daar heel relaxed mee omgaan. Als ik eens een gewone pasta wil in plaats van een volkorenpasta, dan is dat prima."

Ondertussen is peuter Isac na zijn middagdutje bij David op schoot gekropen. Met grote slaapogen kijkt hij naar het scherm en de camera. Blijkbaar staat daar een lampje naast. Hij grijpt de schakelaar en begint te knippen. Aan, uit, aan, uit, aan, uit, aan, uit. Hij houdt het minstens tien minuten vol, en David blijft er stoïcijns onder. Even relaxed als zijn omgang met voeding.

Vaak worden in het boek ook veganistische alternatieven voorgesteld. Maar zelf zijn David en Luise geen veganisten. Daarvoor houden ze te veel van kaas en eieren. "We krijgen vaak de vraag of we ons niet gelimiteerd voelen in wat we eten. Ik heb net het gevoel dat wij gevarieerder eten dan veel families. Hier in Zweden eten veel mensen elke week gehaktballen en kip, telkens in dezelfde bereiding, week in week uit. Terwijl wij veel meer afwisselen, ook afhankelijk van het seizoen."

David en Luise reizen veel, ze maakten zelfs al een reiskookboek. "Ik denk dat Vietnam tot nu toe onze lekkerste bestemming was. Die verse kruiden, sesamolie en pindanoten, aan die smaken hebben we al vaak teruggedacht." Ze hebben goede herinneringen aan een klein eiland, Phu Quoc. "Eerst durfde ik niet veel streetfood te eten uit schrik om ziek te worden. Maar als er alleen maar streetfood is, moet je risico's nemen. Dan eet je de meest verrassende gerechten, zoals pho bo (een runderbouillon met noedels, MK). We logeerden er bij een oude vrouw, er was geen elektriciteit. Ze kookte op een houtvuur en maakte voor ons een vegetarische versie." Ook India is volgens David ideaal voor vegetariërs. En het eten uit het Oosten? Uiteindelijk zijn David, Gabriel en Noah bijbelse namen, afkomstig uit die regio. "Ottolenghi en de Midden-Oosterse keuken inspireren ons zeker. We zijn in Jeruzalem geweest, en Tel Aviv. Een fantastische stad voor foodies! De jongste jaren is alles uit die regio heel erg in. Ook wij zijn dol op shakshuka en hummus en tahini, sumak en dukah. Al die heerlijke smaken, zo vers. Maar niet alleen de oosterse keuken is de onze, evengoed de Italiaanse. Heerlijk eenvoudig, met olijfolie, verse kruiden en citroensap. Wij pikken gewoon overal het lekkerste uit."

Popeye

Over namen gesproken, Davids tweede naam is eigenlijk Popeye. Weliswaar in het Zweeds: daar heet de stripfiguur Karl-Alfred, en Alfred is een veelvoorkomende naam in zijn familie. "Bij mijn geboorte had ik heel brede schouders en toen vonden ze het wel leuk om me Karl-Alfred te noemen. Wel fijn dat hij een zeebonk is die van spinazie houdt, net zoals ik." Plots stroopt David zijn mouw op en toont me zijn arm waarop een anker getatoeëerd staat. "Sinds kort ben ik dus nog wat meer Popeye geworden", lacht hij. Of die tattoo met zijn naam te maken heeft? "Ik vond het wel grappig. Een anker symboliseert geworteld en veilig zijn. Ondanks onze reizen probeer ik aanwezig te zijn voor de kinderen en die tattoo herinnert me daaraan."

Op de foto's in het boek lijken ze een kleine, gelukkige familie zonder enige vorm van stress. Maar zo zit de realiteit in Stockholm niet in elkaar. "Ja, de foto's zien er schattig uit, maar onze kinderen zijn ook moe, en ze huilen, en willen hun bord niet leegeten en haten sommige dingen. Eigenlijk schrijf ik dat echt wel in de teksten, maar mensen zien natuurlijk wat ze willen zien. We proberen niet te veel te focussen op verbieden. We houden van een positieve ingesteldheid. Het gevolg? Na het eten is onze keuken een grote mesthoop. Onze kinderen drinken soep met hun handen. Prima voor ons, als ze maar eten."

Er komt ook geen aparte studio aan te pas. David en Luise bereiden alles in hun keuken thuis. "Wat we kopen, is om te eten én om recepten te testen." Vooral op reis gaan ze veel op restaurant. Thuis lukt dat nu wat minder.

"Het is een beetje tricky als je drie hooligans hebt rondhollen die de boel op stelten zetten. Maar als we lui zijn, doen we dat. Het is ook goed om nieuwe dingen te proberen en dus bestel ik nooit hetzelfde als Luise. Daar ben ik bijna fanatiek in."

Wij geven 30 exemplaren van The Green Kitchen at Home weg. Waag als abonnee je kans via demorgen.be/voordelen