'Ik heb geen tijd meer voor bullshit'

Warhaus en Zimmerman kent u intussen al. Maar het langverwachte solodebuut van J. Bernardt had u nog te goed van Balthazar. Op Running Days laat Jinte Deprez een nieuw geluid horen. En mogelijk ook een nieuw mens.

Deprez blijkt solo te vervellen tot J. Bernardt. "De J staat gewoon voor Jinte", legt Deprez uit. "Bernard is mijn vierde officiële voornaam. Ik vond dat symbolisch steek houden, want J. Bernardt biedt ook een vierde aan van wie ik werkelijk ben. Ik kon ook altijd een groot deel van mezelf kwijt in Balthazar, en een ander deel voelt zich verwant met wat Maarten (Devoldere van Warhaus, GVA) en Simon (Casier van Zimmerman, GVA) maken."

Dit album is ook een bewuste solovlucht weg van Balthazar. "We moesten binnen de groep de verveling voor zijn. Na drie platen hadden we nog niet het gevoel dat we onszelf zouden herhalen bij een volgend album, maar we móésten eerst iets anders en nieuws proberen om creatieve zuurstof te vinden. De groep werd opeens ook groter dan wij: die arenaconcerten waren wel leuk, maar niet wat ik voor ogen hield met Balthazar. En als het niet meer om ons draait, om wat dan wel? Het dreigde te veel business te worden. Deze break zorgt bij iedereen - of toch zeker bij mij - voor grote opluchting."

Niet voor de gek

J. Bernardt klinkt in Deprezs hoofd alsof Balthazar na Applause een andere richting was ingeslagen. Maar zowel bij Warhaus als Zimmerman en J. Bernardt hoort hij toch alleen songs die nooit op een plaat van Balthazar konden belanden. "Deze plaat vind ik minder melodieus. Ik speel met r&b, soul, hiphop en electro. Er zit zelfs oriëntaalse muziek in, en gospel. En hoewel niemand het blijkbaar hoort: Kraftwerk! Ik probeer met aardse synths iets gevoelsmatigs op te wekken zonder dramatisch te klinken. Die reverb (kunstmatige galm, gva) van James Blake, dat is me bijvoorbeeld te etherisch. Hiphop zit er ook in, maar ik hield mezelf geen moment voor de gek, hoor. Ik wéét dat ik aan het einde van de dag gewoon een white kid blijf (lacht)."

In het begin was het erg zoeken, en het duurde lang voor J. Bernardt van oren en poten was voorzien. Maar die langzame zoektocht vond Deprez niet angstaanjagend. "Ik ben te oud geworden om mezelf zorgen te maken. Ik weet dat ik net pas dertig werd. Maar ik maak al heel lang muziek en vroeger hield ik me veel meer met andere groepen bezig, met de ratrace. Nu wilde ik mezelf vooral amuseren. En ergens onderweg ben ik mezelf tegengekomen."

Op de dansvloer van Running Days wordt er dan ook teruggeblikt op een woelig en verwarrend jaar. "Deze plaat was een soort zelftherapie. In enkele songs kijk ik mezelf recht in de ogen. Ik heb mezelf in mijn teksten ook bewust niet in bescherming genomen."

Op 'High Low' gaat Deprez zelfs symbolisch in duet met zijn ex-geliefde Elke De Mey, bekend van Love Like Birds. "Dat was vree raar", kijkt hij bedenkelijk. Over de breuk wil hij weinig kwijt, maar de pijn is duidelijk nog niet verwerkt. "Een aantal teksten op deze plaat heb ik ook vlak na de onverwachte breuk geschreven. 'The Question' en 'The Direction' verwijzen bijvoorbeeld passief-agressief naar die periode. Het verwerkingsproces is trouwens nog lang niet voorbij.

Maar iet alle teksten over wantrouwen en hartzeer heb ik na de breuk geschreven. Wat me nu doet denken: zou het kunnen dat mijn onderbewuste slimmer was dan mij? In 'On Fire' zing ik bijvoorbeeld "Before it takes me under / I yearn for your thunder" ... alsof ik het wilde. Tot het zo ver was (wrang lachje). Achter andere songs moet je dan weer niet te veel zoeken. 'The Other Man' heeft bijvoorbeeld niets met de breuk te maken, maar veelal met mezelf."

Wat heeft Deprez geleerd, nu hij dertig is geworden en zichzelf met het vergrootglas ontleedde. "Dat ik geen tijd meer heb voor bullshit", klinkt het bloedserieus. "Met J. Bernardt voel ik me een veteraan die opnieuw begint, maar er volledig voor wil gaan en van elke minuut wil genieten.