Planeet blauw en planeet roze

Ze huilt. Neen, correcter is: ze gilt om aandacht. Je dochter staat onder aan de trap waar haar broer zo-even als een polderbizon op is gestormd. "Ik wil ook", jammert Missy. "Ik kan nog niet alleen naar boven."

"Dat kan ze wel", bromt haar moeder in de keuken, terwijl ze van haar koffie nipt. "Dat kun je wel", echo jij het ouderlijke standpunt aanmoedigend naar de traphal. Zij, luidkeels: "NEEHEEHEE!"

Iedereen in huis weet wat er nu gebeuren gaat. Moeder blijft in de koffie roeren, dochter blijft gillen. Vader staat op. Je pakt je dochter in de armen - zij had de hare alvast gespreid - en je draagt haar troostend naar boven.

Vaders gedragen zich anders tegenover dochters, leest je geliefde voor uit de krant eens je weer beneden bij de ochtendkoffie zit. Bij (jonge) dochters gaan vaders veel sneller in op vragen om aandacht, blijkt uit Amerikaans onderzoek. Bij meisjes zetten vaders het sneller op zingen en troosten, bij jongens is er meer aandacht voor spel en ravotten.

Je krijgt de conclusies sindsdien niet meer uit je hoofd. Natuurlijk voetbal je pittiger met je zoon dan met je dochter, want hij is zeven en kan al wel een duel verdragen. Maar hoe was het toen hij nog vier was? Stond jij toen niet met hem een balletje te rollen, hopend dat hij een keer flink zou terugtrappen? Met je dochter trainde je dat nog niet, moet je vaststellen.

Plots ga je twijfelen. Moedig je je dochter minder aan in het zwembad? Je denkt van niet. Krijgt ze sneller een snoepje van jou omdat ze de jongste is of omdat ze een meisje is? Zij weet alleszins drommels goed bij wie ze het meeste kans op mededogen heeft.

Onze samenleving heeft een merkwaardige, paradoxale omgang met genderverschil. Kinderen worden opgevoed door een generatie ouders voor wie gelijkwaardigheid gelukkig vanzelfsprekend geworden is.

Toch lijkt de genderkloof in de dominante populaire cultuur en economie groter dan vroeger. Jongens en meisjes hebben aparte kinderfilms, aparte speelgoedhypes, zelfs aparte Lego- en Playmobil-gamma's. In dit tijdperk liggen planeet blauw en planeet roze ver van elkaar.

Het is een gevolg van onze economie van efficiëntie. Alles moet - algoritmisch - voorspelbaar zijn. Wat meisjes willen, wat jongens willen. Er mag geen tijd verloren gaan bij het doelloos langs unisex-speelgoedrekken dwalen. En dus komen de speelgoedstofzuigers nog altijd in het pastelroze en de tractors en kranen in felle, harde kleuren.

Terug thuis is je dochter alweer vrolijk in de huis-kamer aan het spelen. Ze is de trap probleemloos afgedaald, op eigen houtje. "Zie je wel dat je alleen de trap op en af kunt", zeg je. Ze glimlacht het soort guitige dochterlach waartegen geen ernstig vaderhart ter wereld bestand kan zijn. Wordt die verklaring - de weerloosheid van een vaderhart - ook mee opgenomen in het wetenschappelijk vaderonderzoek?