strekenvent

Werd bekend in Frankrijk dankzij zijn hoofdrol in Quand la mer monte, een film bekroond met twee Césars.

Spreekt een legendarisch West-Vlaams Engels in Eigen Kweek, met quotes als "You can't put your nose in othermans menage" of "What is that with the washing machine?"

Is volgend jaar te zien in seizoen 2 van Eigen Kweek.

Groeide op in Nieuwpoort, maar woont nu in Melle, op 10 meter van de grens van Gent.

"Ik ga graag op torens of bruggen staan. Gewoon, om eens te kijken, alles te overschouwen. Op de Pont Albert in Nieuwpoort bijvoorbeeld."

"Heerlijk: je bij stormweer laten opsluiten in een duin in Nieuwpoort. Je moet er gaan zitten voor de storm, en als het water dan hoog staat, zit je daar ook letterlijk 5 uur vast. Maar nee, wat zeg ik nu. Niemand mag dat doen, het is gevaarlijk. Ik heb niets gezegd!"

edereen houdt blijkbaar van Franksje in Eigen Kweek. Wat maakt hem zo sympathiek? Wim Willaert: "Tja, goeie vraag. Het is natuurlijk een brave mens, maar ik heb geen idee waarom iedereen er zo voor valt. Als ik een slechterik zou spelen, zou het de mensen zo niet aanspreken natuurlijk. Voor mij is het ook echt geen typetje, ik speel dat met hart en ziel. Tijdens en na het eerste seizoen vroegen ze me weleens om ergens op te draven als Frank, maar dat heb ik altijd geweigerd. Voor 500 euro Frank gaan spelen op een braderie? Kust ze, denk ik dan. Nu, bij het tweede seizoen heb ik soms wel een beetje compassie met Franksje. Hij kan nogal zagen, (lacht) terwijl hij het allemaal toch zo goed bedoelt."

Voelt het wrang dat je nu pas zoveel erkenning krijgt, terwijl je al zo lang bezig bent?

"Eigenlijk niet. Ik was perfect op mijn gemak. Alle jobs die ik nu doe, zijn ook helemaal geen gevolg van Eigen Kweek. Ik was sowieso zeer goed bezig in de cinema, ik had Eigen Kweek niet nodig. Maar dan plots 'boem!', is dat ontploft."

Hoor ik daar dat je het BV-schap niet zo leuk vindt?

"Nee, zo erg is het niet. Maar alles wat ik meemaak in mijn leven, voel ik dubbel. Ik leef heel heel intens. Misschien net daarom ben ik acteur geworden. Ik bestudeer nu wel wat er met mij gebeurt. Zoals laatst op het Lichtfestival in Gent. Ik stond een pak friet te eten terwijl er een stroom aan mensen passeerde, en ik kon zo hun gedachten lezen: 'O! Daar! Wim Willaert! En die eet ook frieten!' Het is bizar, BV's zijn soms de nieuwe goden. Al een chance dat ik mensen als mijn vrouw en Sebastien (Dewaele, die de rol van Steven speelt in Eigen Kweek, red.) rond mij heb. Zij houden me met de voetjes op de grond. Dankzij hen ben ik niet veranderd, maar ik moet er wel tegen vechten."

Zou jij sterallures kunnen krijgen dan?

"Ik heb daar een mooie anekdote over. Jaren geleden, nog voor ik mijn vrouw kende, traden we op met de Dolfijntjes in café de Voorhuid. Ik ging naar het toilet na het optreden, en toen ik me omdraaide stond daar een schone madam die mij gewoon begon te kussen. 'Wow', dacht ik, 'yeah, rock-'n-roll!!' Later aan de toog van de Charlatan zat ik nog steeds te zoenen met die vrouw, tot zij plots zei: 'maar eigenlijk ben jij helemaal niet verliefd op mij?' Ik antwoordde van niet, en daarna vertrok ze. Ik zie haar nog altijd wegrijden op haar Vespaatje, zo triest. Tja, les ailes du rock 'n' roll, hé, je gaat snel zweven... Het was een wijze les toen, en ik ben blij dat ik die hetze nu pas meemaak. Het is iets dat je in gang zet, maar waar je geen controle over hebt."

Brengt het je soms in problemen?

"In het begin maak je foutjes, ja. Zo werden Sebastien en ik eens uitgenodigd om naar het voetbal te gaan met Marc Coucke. Ah tof, dachten wij, matchke kijken. Maar eerst moesten we daar eten bij de vips, heel onwennig. En daarna maakten we de grote fout om bij de spionkoppen te gaan staan. We zijn daar letterlijk moeten vluchten omdat er een massa mensen op ons afkwam. Dus nu vragen we altijd eerst hoeveel volk er gaat zijn, of er pers is, wat er precies op het programma staat. We leren het wel." (lacht)

Kinderspel

Je zei dat je 'ten volle' acteert en opgaat in je rol. Hoe doe je dat?

"Dat is heel onbewust, maar eigenlijk is acteren letterlijk kinderspel. Het kindje dat mijn zoontje speelt in de tweede reeks, heeft dat helemaal door. Je moet het gewoon ten gronde beleven, dan gaat het makkelijk. Je krijgt een ander kostuum, je haar ligt anders, je moet woorden zeggen die je normaal niet zegt... In feite valt er niet veel te spelen, je bént gewoon. Acteren is een heel holistische kunst, het is niet uit te leggen. Het komt erop neer dat het helemaal niet moeilijk is, maar het is wel moeilijk om in te zien dat het niet moeilijk is... snap je?"

Euh, niet helemaal.... Het is gewoon een kwestie van talent, bedoel je?

"Je moet het spelletje door hebben, en helaas leer je dat op de theaterschool net af. Daar leer je als acteur vergroten, je krijgt technieken om zaken te onthouden... maar in de film mag dat net niet, het moet écht zijn. Ik ben een aanhanger van de chaostheorie. Ken je dat beeld van de man die de wolken meet van Jan Fabre? Dat is zo schoon! Je probeert iets te meten dat je niet kan meten. Zelfs de hoogste professor die denkt dat de wetenschap alles is, moet toegeven dat je wolken niet kan meten. Dat intrigeert mij. En in mijn vak probeer ik de chaos niet te ordenen met een meetlat, maar met chaos. En dat werkt. Ik laat mijn onderbewustzijn werken, ik denk er niet te veel over na, en plots ben ik mee. Het werkt echt."

Ben je dan een chaoot in je dagelijks leven?

"Ja, hoewel ik zeer ordentelijk ben opgevoed. Zo maniakaal als mijn vader alles opmeet, zo maniakaal ben ik in mijn aversie daarvoor. Om een voorbeeld te geven: in de theatervoorstelling Flandrien heb ik werkelijk tot de dag voor de première nog alle mogelijkheden opengehouden. Alles kon nog. Dat is voor mensen rond mij soms zwaar, maar alleen zo maak je de mafste dingen. Zoals Thé Lau zingt: "Open moet het zijn." Je moet durven alles open te laten. Uiteindelijk beslist het voor zichzelf en klopt het ook."

Ik kan me voorstellen dat sommigen dat een

onmogelijke werkwijze vinden.

"Ja, maar ik werk dan ook niet samen met iedereen. (lacht) En dat is goed zo: ik heb er niets aan, en zij ook niet."

Je noemde jezelf ooit een onrustige ziel. Ben jij vermoeiend voor de mensen rondom je?

(vraagt aan zijn vrouw of hij vermoeiend is) Ilse: "Wim kan heel stil en niet aanwezig zijn, maar ook net heel aanwezig zijn. Hij kan energie geven en nemen... Maar ja, hij is wel een onrustige ziel denk ik. Wim is een hele film op zich. Het draait constant in zijn bovenkamer."

Wim: "Voila. (lacht) God ja, het broebelt bij mij altijd. Ik moet iets doen of ik word zot. Dat is zo op de filmset, maar het is ook gewoon hoe ik in het leven sta. Als ik eentje ga drinken, ga ik ook écht eentje drinken... Ik moet leven."

Ben je nog bezig met muziek?

"Ja, maar ik ben helaas wel moeten stoppen met Flat Earth Society (de bigband waar hij toetsenist/accordeonist is, red.). Ik kan het niet meer maken tegenover de groep om concerten te missen. Ik heb vijftien jaar alle concerten meegedaan, maar door mijn drukke filmagenda lukt dat niet meer. Het is hopelijk tijdelijk, want ik mis die mensen wel. Weet je dat het echt voelde alsof ik het moest uitmaken met mijn lief? Ik durfde het niet te zeggen, heb achteraf een tijd geen contact meer gehad... Zeer pijnlijk."

Maar muziek speelt wel nog een rol in je leven?

"Ja hoor, ik maak nog wel muziek. En de Dolfijntjes bestaan nog, al is dat nu ook even op een laag pitje. Maar De Dolfijntjes is iets heel anders, daarvan hebben we altijd gezegd dat het een hobby moest blijven. Als je dan op Dranouter staat te spelen, denk je wel 'Wat een hobby', haha. Maar onze wens is echt dat het levenslang is. Als we allemaal in de tachtig zijn op tournee langs bejaardentehuizen, dat zie ik helemaal zitten."

Zeebonken

Je groeide op in Nieuwpoort. Mis je de zee?

"Ja ik mis het. Karel Jonckheere heeft dat ooit mooi verwoord. Als je aan de kust woont, heb je aan de ene kant het leven: huizen, scholen, het dagelijkse gedoe zoals overal. Maar aan de andere kant is er een heel groot bad dat makkelijk kan overlopen. Als ik daar met mijn voeten in sta, ben ik verbonden met iemand in Indië die er met zijn voeten in staat, begrijp je? En dan dat onbekende: misschien zwemt er wel een hondshaai op vijf meter van mij, of zo'n pietermannetje dat kan prikken. Het is een gespletenheid die een kustbewoner volgens mij ook in zijn hoofd heeft. Het doet iets met je."

Kustbewoners zijn een ras apart?

"Ik geloof van wel, ja. Een voorbeeld: onze soort humor is helemaal anders dan in de rest van West-Vlaanderen. Dat typische West-Vlaamse treiteren, dat kennen wij volgens mij hier niet. Aan de zee moet je al eens opletten dat je niet op je gezicht krijgt als je dat doet. (lacht) Ik geloof echt dat er typische zeeaspecten zijn aan ons. Ik moest ooit filmen in Ameland, en ik voelde meteen een grotverbondenheid met de mensen daar. Lol dat ik daar gehad heb op café, met mensen die ik niet kende!"

Je hebt ook een grote liefde voor het West-Vlaams.

"Absoluut, het is mijn moedertaal. Ik vind het ook vreselijk jammer dat het teloorgaat. Op het speelplein hoor je moeders onder elkaar in het plat West-Vlaams praten, maar tegen hun kinderen spreken ze plots een gekuist taaltje. Zo jammer. Het West-Vlaams is zo bijzonder omdat er massa's invloeden zijn: Spaans, Frans, Engels... en dat levert mooie woorden op. Mijn tantes in Kortemark bijvoorbeeld gebruiken altijd "En tons" als ze iets vertellen "En tons emme da gedoan, en tons..." Wist je dat dat van het Spaanse entonces komt? Fantastisch, toch?"

Acteer je dan ook makkelijker in het West-Vlaams?

"Ja tuurlijk, maar sowieso wil ik die fond niet weghalen. Als ik Frans spreek, ga ik ook nooit als een Parisien spreken. Het zal eerder het Frans van Arno zijn, als een West-Vlaming dus. Je hoort altijd mijn afkomst, anders klopt het volgens mij niet. Dat is zoals een garagist die zou zeggen: "Er is iets aan de hand met uw koppeling." Dat is toch zever? Die West-Vlaamse toon geeft net kleur. Fantastisch zou bijvoorbeeld zijn om een politieserie te maken in Brussel: Wim Opbrouck en ik als flik, en Kevin Janssens als onze overste, de officier. Man, zou dat spanningen geven! Twee West-Vlamingen die moeten luisteren naar een Antwerpenaar, die nota bene jonger is dan hen. Dat wordt een topreeks." (lacht)

"Ik zal mijn West-Vlaamse fond

nooit verstoppen"