Direct naar artikelinhoud

Ontbijt met buitenkansjes

Geen reclame aub'. 'Brieven ja! Reclame neen!'. 'Geen gratis drukwerk'. Allemaal stickers op de brievenbussen. Wellicht terecht, want elke week worden we met pakken folders overstelpt. Kilo's papier die we dan als een goede huisvader, netjes samengebonden voor de ophaaldienst, klaarzetten. Slecht voor het milieu en daarenboven kun je bijna alle folders makkelijk op je laptop of iPad bekijken. En toch... Zo'n plastic zakje vol reclame dat je 's ochtends samen met de krant uit je brievenbus haalt, heeft iets van een sinterklaasverrassing. Wellicht is het een licht gestoorde afwijking van mij, maar ik bekijk ze allemaal. Ik hou van het gevoel het papier vast te houden, van de geur van drukwerk en van het naïeve aansporen tot aankoop van zaken die we meestal kunnen missen. Aldi, AH, Carrefour, Lidl, als ze er zijn, duurt mijn ontbijt altijd een halfuurtje langer, ik vergelijk en geef luidop commentaar, tot hilariteit van mijn tafelgenoten die mijn dwaze gewoonte als ongevaarlijk beschouwen.

Trouwens, ik koop nooit iets van die 'buitenkansjes', hoewel ik eerlijkheidshalve moet toegeven dat er op zolder reeds een paar jaar een schommel voor buikspieroefeningen en een zelf te bouwen werkbankpakket ligt. Nog in hun originele kartonnen doos, maar dat was nog in de beginperiode van mijn bestaan als folderfreak. Ja, ik word vrolijk van de goedkope folders, waarin de fotomodellen vrolijk lachen en stralen van geluk, of het nu gaat om twee sierplantjes voor de prijs van één of om inlegkruisjes met 20 procent korting. Van de Brico-mannen die in een woudlopershemd vrolijk met zaag en hamer aan de slag zijn, en van de Delhaize-kindjes die gelukkig zijn met hun nieuwe plastic lunchbox van Pokémon, gratis te verkrijgen bij twee dozen smeerkaas.

Elk blad van de folder is een familiefoto waarbij de fotograaf de opdracht gaf om de 'cheese!' zo lang mogelijk aan te houden. Groter kan het contrast met de modellen in de chique, glossy brochures niet zijn, want hier is lachen ten strengste verboden. Hier turen de goedbetaalde mannequins meestal met een dromerige blik naar een verre horizon, leunend tegen een stuk wrakhout op een verlaten strand, met als enig teken van leven een weerbarstige haarlok die een tropische wind kunstzinnig op hun anorectisch gezichtje drapeert. Van Armani, Versace of Scapa word je niet al te vrolijk. Ook met de machoheren van Ralph Lauren en Homme moet je niet spotten: stoppelbaard, lederen vest losjes over de schouder, en één voet nonchalant op een omgevallen boomstam, zo kijken ze je recht in de ogen of bezorgen ze je, in hun goed gevulde Homme-onderbroek en met een uitgesproken sixpack, een minderwaardigheidscomplex. Niet iets om bij het ontbijt van te genieten. Misschien moet ik dat gadget voor de buikspieroefeningen toch nog van de zolder halen.