Laat mij gulzig zijn
De cultuurredactie van De Morgen zet de blik op oneindig. Vandaag vraagt Ewoud Ceulemans zich af waarom hij telkens een week moet wachten op een nieuwe 'Tabula Rasa'.
Herinnert u zich het fenomeen 'dvd-box' nog? Ik wel. Ik heb thuis een kist vol. Vijf seizoenen van de onvolprezen HBO-reeks The Wire. Drie seizoenen van de magistrale westernserie Deadwood. Een prachtige doos met alle afleveringen van Rome. En eentje met de volledige portie Carnivàle. Wonderlijke herinneringen, verzameld in kartonnen doosjes met blinkende schijfjes. Maar met nostalgie koop je geen kaartje voor de toekomst.
Ik heb nooit gehouden van tv op tv. Ik heb Lost leren kennen tijdens een druilerige vakantieperiode, toen ik met mijn zus in een dikke week tijd vier seizoenen heb verslonden. Dat ik de laatste twee jaargangen - jawel, ik ben een van die mensen die Lostvolledig hebben uitgekeken - op tv moest kijken, en dus elke week moest wachten op een nieuwe aflevering, was frustrerend. Ontmoedigend ook: je bent sneller geneigd op te geven wanneer de boel begint te zwalpen.
Vandaag bevind ik me weer in die situatie. De Netflixen van deze wereld hebben het één-aflevering-per-week-euvel uit de wereld geholpen, dacht ik, herinneringen ophalend aan de drie House of Cards-seizoenen die in luttele weken tijd voorbijvlogen en de avonden waarop mijn vriendin en ik elkaar 'Nog eentje?' vroegen na de zoveelste aflevering van The Get Down. Maar Tabula Rasadrukt mijn hoopvolle neus weer op oude feiten.
Verkwanselen
Twee weken geleden begon ik op VRT Nu - jawel, ik ben een van die cordcutterszonder televisie - aan de reeks van Veerle Baetens en Malin-Sarah Gozin. Een uurtje later vroegen mijn vriendin en ik elkaar 'Nog eentje?', maar dat mocht niet zijn:Tabula Rasa verschijnt in een tempo van één aflevering per week.
Zonde, want zowel qua kwaliteit als opzet is dit een serie van Netflix-standaarden. Dan heb ik het over het torenhoge niveau - fascinerend geschreven, heerlijk bedwelmend in beeld gebracht en schitterend geacteerd door een topcast - maar ook over het opzet: meer dan een episodische televisiereeks voelt Tabula Rasa aan als een film van negen uur, die je het liefst in zo weinig mogelijk kijkbeurten verslindt. Kwestie van niet steeds uit die mysterieuze denkwereld van Mie D'haeze te worden gekegeld.
Natuurlijk zou ik negen weken kunnen wachten, om alle episodes er dan in één trek door te jagen. Maar dat gaat niet: elke aflevering van Tabulaverdwijnt na zeven dagen - dat heeft te maken met buitenlandse rechtenovereenkomsten. Dat de eerste episode toch twee weken online is gebleven, is te wijten aan een administratief foutje.
De VRT zal wel haar redenen hebben voor deze strategie. Een marktaandeel van 50 procent is daar ongetwijfeld een van. Maar zo verkwanselt de openbare omroep zijn kaartje voor de toekomst. Want als ik zo'n heerlijke brok Vlaamse topfictie krijg voorgeschoteld, wil ik gulzig kunnen zijn, en alles zo snel mogelijk verorberen. Of moet ik echt wachten op de dvd-box?