'Een typisch Vlaamse kasseicoureur'

Stijn Vandenbergh: 1 meter 99, 82 kilogram. Met zo'n maten en gewichten is een mens voorbestemd om basketbal te spelen. Het is precies wat Vandenbergh deed voor hij zich tot de koers bekeerde. "Tot mijn veertiende was ik actief bij Haantjes Oudenaarde. Ik deed dat graag en ik was er ook vrij goed in. Maar de liefde voor de fiets bleek nog groter." Vandenbergh startte zijn wielercarrière pas als tweedejaars junior op. Vrij anoniem, in eerste instantie. Maar op 26 juni 2004 kwam daar plots verandering in.

Hilaire Van der Schueren herinnert het zich nog als de dag van gisteren. "Ik mag mezelf, in alle bescheidenheid, een beetje zijn 'ontdekker' noemen. Hij zal dat zeker beamen. Die dag volgde ik de Omloop Het Volk voor beloften in Zottegem. Stijn viel me meteen op. Zijn manier van koersen beviel me. Je zag dat hij 'body' had. En een grote motor."

Vandenbergh won die Omloop Het Volk met panache. Een duur bevochten succes dat zijn carrière in een stroomversnelling bracht. Hij werd overgeheveld naar het Unibet-opleidingsteam van Wilfried Nelissen. Twee jaar later hing Hilaire opnieuw aan de lijn. Of hij stage wilde lopen in het profteam. "We namen hem toen mee naar Parijs-Bourges. Na de koers greep Baden Cooke me bij de arm. 'Hilaire, sign this guy. Hij zet me uit de wind, rijdt met mij naar voren en trekt dan nog eens de spurt aan. Gene gewone.'"

Nuchterheid

Vandenbergh wandelde in 2007 het profpeloton binnen door de grote poort, met een rit- en de eindzege in de Ronde van Ierland. "Het wekte een wat vals beeld dat ik een ronderenner ben", lacht hij. "Maar mijn hart klopte van meet af aan voor de Vlaamse klassiekers. Ik werd wat gespaard als neoprof, zodat ik rustig kon groeien. Ik ben jaar na jaar sterker geworden in het eendagswerk."

Van der Schueren: "Stijn is zo'n typisch Vlaamse kasseicoureur. Keurige, welopgevoede jongen. Maar een beest op de fiets. Als hij zijn hefbomen in werking zet, blijft hij rijden. En gaat hij niet snel kapot. Als het van mij afhing, was hij voor eeuwig bij ons gebleven."

Helaas, daar hing het niet van af. Van der Schueren verloor zijn poulain aan AG2R (2008), later aan Katusha (2009-2011). Ook daar werd Vandenbergh gewaardeerd. In 2009 werd hij op het Gala van de Kristallen Fiets in Kuurne beloond met de 'Kristallen Zweetdruppel' voor de beste helper. En zijn sterke voorjaar in 2010 trok ook Tom Boonen over de streep. Het leidde twee jaar later tot een logische transfer naar Omega Pharma-QuickStep. "Stijn is geen winnaar, geen leider. Daarvoor kent hij zijn limieten té goed. Liefst van al cijfert hij zich weg in dienst van een kopman. Ik denk dat Boonen ondertussen al wel weet wat voor kwaliteitsvlees hij in de kuip heeft", zegt Van der Schueren.

Vandenbergh knikt. "Ik heb de klik in mijn hoofd al enige tijd geleden gemaakt. Ook door knecht te spelen, word je sterker. Ik pluk er nu de vruchten van. Iljo Keisse heeft mijn taak als vroege werkmier wat overgenomen, waardoor ik me iets meer kan sparen voor de finale. Maar dat maakt me nog niet tot een afwerker. Chavanel en Boonen hebben een spurt in de benen, ik niet", klinkt het uiterst bescheiden.

Precies die nuchterheid en rustige natuur doen het zo goed klikken met Boonen. Vandenbergh had vorig jaar in zowat alle grote overwinningen van de Belgische kampioen zijn aandeel. "Onze vertrouwensband is groot. Tom weet wat hij aan me heeft. Op stage of in de kleinere rittenkoersen delen we de kamer."

'Werker, rouleur', vermeldt Vandenberghs identikit op de website van de ploeg. 'Met een voorliefde voor de Ronde van Vlaanderen'. En zo vindt hij het goed voor de rest van zijn wielerdagen. "Misschien zit er eens een individueel resultaat in in Parijs-Roubaix. Die koers ligt me, de sterksten komen er bovendrijven. Voor de rest blijf ik doen wat ik het best kan: me uitsloven. Zo goed en zo hard mogelijk."