Middelvinger richting ideaalbeeld

Hannah en haar "soort van"-vriendje Adam liggen samen in bed. Adam fluistert hoe geil hij het vindt om het met een twaalfjarige straatmadelief te doen, waarop Hannah heel erg haar best doet om mee te gaan in de bijzondere fantasieën van haar bedpartner. Adam komt klaar en bedekt Hannah's vrijwel onbestaande boezem met een laagje sperma. Je voelt je haast ongemakkelijk in haar plaats wanneer ze weinig overtuigend "oh, dat was echt heel goed" mompelt.

Slechte seks is zowat het handelsmerk van Lena Dunhams hitserie Girls. Ze schreef en regisseerde de reeks, en nam ook de rol van Hannah Novak voor haar rekening; een beginnende schrijfster die lichtjes door zichzelf geobsedeerd is en van haar omgeving hetzelfde verwacht. Girls toont de twenty- something-perikelen van Hannah en haar vriendinnen in Brooklyn, New York. Hannah is een uitvergroting van Dunhams eigen onhebbelijke kantjes, net zoals veel situaties in de serie uit haar eigen leven gegrepen zijn.

In elke aflevering zit er wel een scène waar Dunham volledig naakt gaat. De naaktheid van haar opmerkelijke lichaam met miniborsten, goed vertegenwoordigde dijen en getatoeëerde schouderbladen is zo 'in your face' dat het een welgemeende middelvinger richting het ideaalbeeld vormt. Aanhangers van de perfectie vinden dat misschien vervelend of zelfs weerzinwekkend, maar voor hen die gezegend zijn met een beetje gevoel voor humor is het vooral bevrijdend. Die bevrijding werkt in twee richtingen. Op een slechte dag kun je jezelf herkennen in Dunhams tekortkomingen, maar op een goeie dag kijk je eens naar dat lichaam dat zichzelf troost met cupcakes in bad en denk je: 'eigenlijk valt het bij mij allemaal wel mee'.

Jeugdzonden

Zo openhartig als ze in Girls was, is ze nu ook in haar literaire debuut Not That Kind of Girl: "Vanuit bad bel ik Audrey. 'Het ging niet meer', zeg ik tegen haar. 'Volgens mij wilde hij alleen maar een mollige vriendin om interessant over te komen.' Later komen we erachter dat hij tegelijkertijd ook iets had met een actrice uit de tv-serie The West Wing die hij een cactus heeft gegeven."

In Not That Kind of Girl beschrijft Dunham in een reeks gevatte, vaak pijnlijk herkenbare essays de levens- en liefdesmiserie die ze al doorstond in haar 28-jarige bestaan. En vooral: wat ze daaruit opgestoken heeft. Dunham trekt conclusies uit haar jeugdzonden en deelt die vrijgevig met iedereen die er oren naar heeft. "Zelfs als je mijn boek niet koopt, wil ik je nog steeds advies geven wanneer ik je op straat tegenkom", besluit ze AskLena#1, het eerste in een reeks promofilmpjes waarin ze thema's uit haar debuut aankaart. De Engelstalige pers toont zich alvast laaiend enthousiast over haar literaire debuut. Daar luidt de algemene conclusie dat La Dunham met haar scherpe pen bewijst ook naast het scherm een getalenteerd entertainer te zijn.

Uiterlijk als troef

Het succes rond haar persoon lijkt een optelsom te zijn van haar talent én haar onconventionele uiterlijk. Ze is een it-girl die wel talent heeft, maar niet de maten en looks van een Alexa Chung of godbetert Paris Hilton. Juist dat onvolmaakte uiterlijk speelt Dunham uit als haar sterkste troef. Als geen ander weet ze hoe via sociale media de hype rond haar eigen persoon in stand te houden. Anders dan de meeste 'it-girls', en de meeste gebruikers van sociale media tout court, presenteert Dunham zich zo oprecht mogelijk aan het grote publiek.

Haar Instagram toont dat logge lijf in zijn volle glorie, of juist niet. Foto's van Lena Dunham met een kater en uitgelopen eyeliner, in een weinig verhullend badpak voor de populaire Ice Bucket Challenge of in een dolenthousiaste dubbelekinomhelzing met een drukproef van haar debuut: het staat allemaal online. Dunham is zich maar al te bewust van de populariteit van haar voluptueuze lichaam met al zijn menselijke mankementjes en tekortkomingen. Maar er zijn ook mooie plaatjes van een keurig opgemaakte Dunham in designeroutfit op een of andere rode loper terug te vinden.

Want hoe menselijk en onvolmaakt ze ook is, Dunham is ondertussen wel uitgegroeid tot een superster. Haar leven is af en toe best glamoureus, en daar doet ze niet vals bescheiden over. Dunham geeft een inkijk in haar leven zoals het echt is. Ze breekt een lans voor echtheid en heeft daarbij geen moeite om haar lichaam in de strijd te gooien. Benieuwd of ze dat op haar veertigste nog steeds zo ongegeneerd zal doen.