Terugkeer van het stroperige sprookje
SENTIMENTEEL. Disney heeft het sprookje van Assepoester nog eens onder het stof vandaan gehaald en er een live-actionversie van gemaakt. Een gok? Die lijkt in elk geval goed uit te pakken: 'Cinderella' haalde in het openingsweekend in de VS al 67,8 miljoen dollar op. En dat voor een brave familiefilm.
Sprookjes zijn altijd al een dankbare, want lucratieve inspiratiebron geweest voor filmmakers. Sinds enkele jaren weet Hollywood dat de zogenaamde brand awareness van al die klassieke fabels ook nog eens gebruikt kon worden voor speelfilms. Denk maar aan recente hits als Maleficent (met Angelina Jolie als de boze heks uit Sleeping Beauty) of Alice in Wonderland (toen Johnny Depp nog een kaskraker kon aanvoeren).
Niet te verwonderen dus dat hier en daar al geroepen werd: 'Fairy tales are the new superheroes!' Hollywoodstudio's, en dan vooral hun aandeelhouders, zijn immers dol op franchisemateriaal, met het immense voordeel van titel- of naamsbekendheid en de bijhorende winstgevende merchandising. Nadeel is wel dat sprookjes, in tegenstelling tot stripverhalen, nog altijd iets meer tot het collectieve bewustzijn behoren en de scenaristen dus iets voorzichtiger met het basismateriaal moeten omspringen.
Hyperklassiek
In het geval van de meest recente Assepoester-adaptatie, met Lily 'Downton Abbey' James als het titelpersonage en Richard 'Game of Thrones' Madden als haar prins, zijn de makers het oorspronkelijke sprookje behoorlijk trouw gebleven. Zozeer zelfs dat het resultaat heel braaf en soms zelfs melig oogt, met nadrukkelijke, want enkele keren herhaalde, levenslessen in de stijl van 'have courage and be kind'. Kort-om, het sentimentele gemoraliseer dat lang geleden vaste prik was in de klassieke tekenfilms van Disney.
Dat valt des te meer op omdat de Walt Disney Animation Studios nog maar onlangs uitpakten met de blockbuster Frozen (opbrengst: meer dan 1,16 miljard euro!). Die animatiefilm werd toen bejubeld in termen van 'completely female-positive' en 'female empowerment'.
Een zeker profetisch inzicht kan het eeuwenoude sprookje van Assepoester niet ontzegd worden, want ondertussen is het niet meer zo uitzonderlijk dat een prins met een burgermeisje huwt. Trouwens, de vonk tussen Ella en de prins springt al over voordat zij beseft dat ze met iemand van koninklijken bloede te maken heeft. Maar het blijft ook hier in essentie het verhaal van een meisje in nood, een 'damsel in distress', die uit haar netelige situatie, veroorzaakt door de boze stiefmoeder (rol van Cate Blanchett), moet worden gered door een of andere Prince Charming.
Als film ziet Cinderella er glamoureus en (soms té) kleurrijk uit, met decors van drievoudig Oscarwinnaar Dante Ferretti en kostuums van de eveneens drievoudig Oscargelauwerde Sandy Powell. Typisch sprookjesachtige ingrediënten, die vroeger alleen maar in animatiefilms konden worden weergegeven, kunnen nu dankzij CGI perfect in een speelfilm worden geïntegreerd, zoals de transformatie van een pompoen tot gouden koets. Behoorlijk indrukwekkend en best leuk om naar te kijken. Maar voor de volwassenen die met hun kroost naar Cinderella (moeten) gaan kijken, geldt toch vooral: 'Have courage and be kind.'