'Primus is mijn lotsbestemming'

Een paar dagen geleden stond de band rond de geniale bassist Les Claypool al in Trix. Vanavond is de AB aan de beurt voor een drie uur durende concertmarathon. Vorig jaar beleefde de groep daar ook haar comeback met de plaat Green Naugahyde, de eerste cd in twaalf jaar. Voor de jongsten onder ons, die zich in het haar zouden krabben: in de jaren negentig zette Primus zichzelf op de kaart met classics als 'Too Many Puppies', 'Jerry was a Race Car Driver' of 'Wynona's Big Brown Beaver'.

Daarnaast was Claypool ook de drijvende kracht achter de titelsong van South Parken speelde hij welgeteld drie minuten in Metallica. "Ze zochten een nieuwe bassist na de dood van Cliff Burton in 1986", vertelt hij. Pas tijdens de audities merkte ik hoe gigantisch die band geworden was. In dat circus van opgefokte assistenten zag de groep mij vreemd genoeg als de freak (lacht). Achteraf vertelde James Hetfield op MTV dat ik te goed was voor hen, maar ik zag aan zijn gezicht dat hij loog. Ze vonden me te gestoord om te passen in hun machine." Geen greintje spijt heeft Claypool van die afwijzing. "Primus is mijn lotsbestemming, ik ben op mijn best als kriepend scharniertje in een industrie van geformatteerde pop." Geen woord van gelogen: de muziek van Primus twijfelt doorlopend tussen metal en funk, pop en pastiche, abstracte jazz en absurde humor.

Een journalist, die net voor ons met Claypool sprak, liet een sixpack Primus op tafel achter. Jofel gebaar, vindt de bassende zanger. Maar hij is nauwelijks onder de indruk: "Van bier word ik moddervet. Noem me bourgeois, maar geef me liever een goed glas wijn."

Je hebt zelfs je eigen wijnmerk, Purple Pachyderm.

"Het sluitende bewijs dat niet alle spontane gedachten ook spontaan uitgevoerd moeten worden (grijnst). Dat idee groeide toen ik met een paar vrienden bijzonder dronken werd. Ik vond dat grootgebruikers als wij méér voordeel hadden bij een eigen wijngaard. Had ik maar mijn bek gehouden. Wijn maken is verschrikkelijk arbeidsintensief en volgens mij word ik er alleen maar armer mee. Anderzijds ben ik wel trots om mijn verschrikkelijk lekkere pinot noir. We produceren zo'n zevenhonderd wijnkisten per jaar, en het grootste deel verkopen we aan fancy schmancy restaurants in de buurt."

Je bent een van de zeldzame bassisten die ook als frontman zingt. Sting legde ooit uit dat hij bas leerde spelen om zich te verzekeren van een vaste functie in de groep: want elke muzikant wil liever gitaar spelen.

"Ga je mijn naam echt in eenzelfde zin vernoemen met die van Sting? Jezus! Ik ben zelf bas beginnen te spelen omdat gitaar me niets zei. Dat is nog altijd zo: op From Funghi and Foe, mijn laatste soloplaat, is geen likje gitaar te horen. Een basgitaar is nu eenmaal een bloedgeil en sexy instrument. Bovendien - daarin moet ik Sting toch gelijk geven wilde iedereen in mijn buurt Eddie Van Halen imiteren. Ik zag mijn kans schoon om op te vallen met een instrument dat niemand wilde."

Vorig jaar maakte Primus een comeback op plaat. Lang getwijfeld?

"Absoluut. Soms blijven de beste groepen beter in de schaduw van het verleden. Het zag er trouwens lang naar uit dat Primus gewoon zou wegkwijnen. Ler (gitarist Larry Lalonde; gva) was meteen grote fan van een reünie, maar Tim (Alexander, drummer) was niet erg opgezet met dat idee. Uiteindelijk heb ik hem dan maar uitgewuifd."

Het klinkt niet meteen alsof je een traan liet om zijn vertrek.

"Een heel lieve kerel, hoor, die Tim. Maar ik heb nooit een persoonlijke relatie met hem gehad. We stuurden elkaar zelfs nooit kerstkaartjes (lacht)."

Je speelde wel veertien jaar met hem in dezelfde groep!

"Daar heb je een punt. Maar met hoeveel mensen werk jij dag in dag uit zonder hen vrienden te noemen? Die relatie hadden wij ook. Geen van ons beiden voelde de nood om samen nieuwe songs te schrijven. Al in 1995 waren we daar achter gekomen. Maar acht jaar later probeerden we het toch nog eens - de lokroep van de nostalgie was voor hem waarschijnlijk ook groot. Maar we merkten meteen dat er uit het kraantje van de creativiteit geen druppel meer zou komen."

Green Naugahyde jaag je er bijna helemaal door tijdens de concerten. Vaak ten nadele van de oude hits. Waarom eet je je bekendste kinderen op?

"Een nostalgicus ben ik nooit geweest. Eerder een rusteloos kind: ik friemel nog het liefst met mijn nieuwste speeltjes. Bovendien wil ik het publiek niet naar de mond praten: dat verwacht het ook niet van ons.

"Al sinds mijn negentiende weet ik dat je méér voor mekaar krijgt met lef en een eigen wil. Op die leeftijd speelde ik in biker bars voor Hell's Angels: geen gemakkelijk publiek (lacht). Maar als je hen voor je kon winnen, zonder toegevingen te doen, zat je gebeiteld. De beste leerschool!"

Volgens de lezers van Rolling Stone ben je de vijfde beste bassist allertijden.

"Goed om te weten. Zijn de andere namen treffelijk?"

Doe je nu alsof je hier niets van wist?

"Ik hou me echt niet bezig met wat andere mensen denken, doen of schrijven. Voor je het weet, zit je vast in een routine van faalangst en dadendrang. Als je belang hecht aan andermans meninkjes, raak je verlamd door de vrees om de volgende keer misschien te falen. Maar dat gezegd zijnde: wie komt er voor mij in de lijst?"

Geddy Lee van Rush. Paul McCartney. Flea van de Red Hot Chili Peppers. En op één: John Entwistle van The Who.

"Mooi. Mark Sandman van Morphine had er ook wel bij mogen staan."

Ik zag je in een filmpje spelen met zijn groep, na zijn dood. Heel straf.

"Mijn hart bloedt als ik denk aan zijn dood. Mark zou dit jaar zestig geworden zijn. Hij blijft een van de onbezongen helden van de bas. Voor mij was Sandman alleszins een enorme inspiratie. Vlak voor hij stierf in 1999 zijn we goede vrienden geworden. Veel te laat dus. Ik had het gevoel dat met zijn dood een hartsvriend en zielsverwant stierf. Om hem heel discreet te eren, zing ik af en toe door een bullet microphone - zo'n model dat hij ook had. En op een van mijn gitaren staat een sticker met 'Sandman'. (Grijnst) Zo'n sullige fan ben ik dus wel gebleven."

Primus speelt vanavond in de AB. Het concert is uitverkocht. Green Naugahyde is verschenen bij Prawn Song.