Ze houdt van mannen, maar fysiek laten ze haar koud. Seks beleeft ze liever met vrouwen. Op zoek naar de ware probeert ze te achterhalen of ze hetero is of lesbisch. Of beide. tekst Corine Koole

Op zoek naar mijn seksuele geaardheid

Toen ik twintig was ontmoette ik een jongen met wie alles leuk was. Hij was zelfverzekerd, intelligent, reislustig, verantwoordelijk. Ik voelde me goed bij hem, en ik had alle verschijnselen van verliefdheid. Gespannen en blij als ik bij hem was, en onrustig als ik weer alleen was. Opgewonden werd ik nooit. Ik had geen behoefte aan seks, met geen enkele man. Soms zoende ik wel, maar nooit borrelde er een verlangen naar meer. Ik begon situaties uit de weg te gaan waarin we alleen waren. Ik verkoos de gemeenschappelijke woonkamer boven zijn studentenkamer. Ik ging liever de stad in dan dat we thuis bleven, want zolang er anderen in de buurt waren, wist ik mij verschoond van intieme handelingen. Niet dat ik ooit vervelende seksuele ervaringen heb opgedaan. Ik heb weinig ervaring, maar ben niet in het minst beschadigd. Ik had gewoon nooit zin in intimiteit. Eén keer heeft iemand mij gevraagd of ik lesbisch was, en ik had verbaasd ontkennend geantwoord, maar nu maakte zich langzaam een twijfel van me meester.

Er ontbrak kennelijk iets aan mij wat mij ontvankelijk maakte voor begeerte. Maar betekende dit dat ik aseksueel was, of zou een vrouw me wel kunnen opwinden? Ik besloot naar een vrouwenfeestje te gaan. In mijn eentje, want hoewel ik mijn vriendinnen op de hoogte had gesteld van mijn voornemen, leek het me beter de aard van mijn seksualiteit alleen uit te zoeken. Met die leuke jongen was het toen al uit, verslagen hadden we op een avond een einde aanonze relatie gemaakt, want ik wil geen liefde zonder seks. Laat het nu maar gebeuren, dacht ik toen ik nieuwsgierig binnenstapte. Maar de avond draaide uit op een teleurstelling. Een café met alleen vrouwen is niet leuk, ik miste de spanning met mannen in de buurt. De flirts, het kijken. En ik heb weliswaar met twee meisjes gezoend, maar ook dat was geen verpletterende ervaring.

Wat nu? Was ik dan toch hetero en had ik me maar wat aangepraat, was die ene jongen helemaal niet perfect en moest ik gewoon wat geduld hebben tot ik een man tegenkwam met wie het seksueel wel klikte? Of, een derde mogelijkheid, was ik soms biseksueel? Kort daarop werd ik 21 en vertrok naar Zweden voor een studie. Ik ontmoette er een Zuid-Afrikaanse die iets nieuws in mij raakte. Huiveringwekkend aantrekkelijk was ze. Eindelijk begreep ik wat ware verliefdheid was. Als ik alleen al naast haar zat, en haar warmte voelde, was ik diep gelukkig. Ze was niet eens leuk of aardig, integendeel eigenlijk, maar wat was ze lekker om te zien. Op een avond, in een drukke menigte, pakte ze mijn hand om me niet kwijt te raken en die paar minuten staan me nog steeds bij als de meest prikkelende uit mijn leven. Haar hand brandde in de mijne. Ik wilde dat ze nooit meer losliet, en als ze achterom keek, was het of ik zacht werd en krachteloos. Dat we elkaar niets te melden hadden deed er niet toe. Ze was niet lief, had een naar karakter, ze had bovendien al een relatie met een vrouw die ze helemaal niet wilde verlaten. Er zat dus geen enkele toekomst in, maar dat kon me niet schelen. Dit was waar ik naar gezocht had. Ik had geilheid ontdekt. Begeerte. Lust. Dichter bij echte liefde was ik nooit geweest.

Ik keerde terug naar huis, in het geruststellende besef dat mijn hart net als alle andere harten wel degelijk ontvlambaar was. Tevreden concentreerde ik me op mijn studie, want op een dag zou ze zeker voor me staan, die intelligente heerlijkheid, de vrouw van mijn leven.

Twee jaar zijn er sindsdien verstreken maar in die tijd heeft er zich niets bijzonders voorgedaan. Ik ken nog steeds veel meer leuke jongens dan vrouwen. En een half jaar geleden sloeg de twijfel weer toe toen een goede vriend die ik steeds beter leerde kennen, zich ontpopte als de allerleukste, slimste, hartstochtelijkste man ter wereld. We knuffelden, zoenden en gingen in januari met wat vrienden samen skiën. Ineens wist ik heel zeker, als het tussen mij en een man ooit gaat lukken dan met hem en al die maanden heb ik enorm mijn best gedaan ook naar zijn onderlijf te verlangen.

Het lukte niet en vorige woensdag heb ik hem op een avond in een café van mijn verwarring verteld en hebben we de verhouding beëindigd. Hij was verdrietig en boos en het werd een pijnlijke avond want ineens zaten we niet eens als ex-geliefden maar als vreemden tegenover elkaar. Ik heb hem pijn gedaan. Ik heb hem meegesleurd in iets wat al vanaf het begin kansloos was. Waarom is de liefde voor mij zo ingewikkeld? Als het om seks gaat, val ik op vrouwen. Maar met jongens amuseer ik me meer. Slechts één ding weet ik zeker: ik ga nooit veinzen. Ik heb de roes van het lichamelijke genot gekend, en ik weet zeker dat ik die zal vinden.

Nu ben ik weer alleen. Ik wil nooit meer een man ongelukkig maken. Ik neem deel aangroepsgesprekken en heb me voorgenomen actief op zoek te gaan naar een vrouw. Niet op het internet, maar op de gespreksavonden en via kennissen. Ik weet zeker dat de persoon met wie álles fijn is, ergens rondloopt. Misschien een man, maar waarschijnlijker een vrouw.