Geen haute cuisine, wel een lekker menu

Brasserie Romantiek

Romantische komedie
Regie: Joël Vanhoebrouck
Met: Axel Daeseleire, Sara De Roo, Koen De Bouw, Filip Peeters, Barbara Sarafian
Duur: 98 minuten

De romcom Brasserie Romantiek speelt zich af op één avond (Valentijn), in één decor (een restaurant) en met een beperkte cast. Die eenheid van tijd, plaats en handeling (een kenmerk van de klassieke Griekse tragedie) maakt een samenvatting makkelijk: valentijnsavond in een restaurant, waar de klanten, in de woorden van scenarist Jean-Claude Van Rijckeghem, verwachten dat zij "de liefde op hun bord zullen krijgen". Het etablissement is geen gastronomische tempel, maar toch de trotse bezitter van een toque (koksmuts) van Gault & Millau. Dat is de verdienste van chef Angelo (Axel Daeseleire) en van uitbaatster Pascaline (Sara De Roo). Ze lijken allebei met de zaak vergroeid. Maar daar komt misschien verandering in als net die avond Frank (rol van Koen De Bouw), een vroegere maar nooit helemaal gebluste vlam van Pascaline, in het restaurant opduikt.

Maar ook de andere gasten worden die avond geconfronteerd met hun eigen emotionele besognes. In het geval van Roos (rol van Barbara Sarafian) en Paul (rol van Filip Peeters) lijkt een groot onderhoud - Paul verkoopt auto's - van hun relatie aangewezen. Bij de schuchtere Walter (rol van Matthijs F. Scheepers) is het vooral nerveus afwachten of het dit keer eindelijk iets wordt met (nog maar eens) een nieuwe blind date (rol van Tine Embrechts). Die illusie heeft Sylvia (rol van Ruth Becquart) niet eens meer, want ze weet dat haar man vanavond niet zal opduiken. En er zijn natuurlijk nog andere koppeltjes, van verschillende leeftijd en seksuele oriëntatie, zodat er altijd wel iets te zien en te horen valt. Scherpe afrekeningen soms, maar gelukkig ook veel grappige dialogen. Zoals: "Uw man verloren? Aan kanker?" - "Neen, aan Tanya, mijn beste vriendin." Of ook: "Ik ben u altijd trouw gebleven" - "Wel, ik zal u voortaan Blackie noemen."

Ondanks de zelf opgelegde locatiebeperking komt Brasserie Romantiek nooit over als verfilmd theater. Het tempo zit goed, er wordt voor voldoende (af)wisseling tussen de vele personages gezorgd, en de camera van Ruben Impens houdt alles en iedereen mooi in de gaten zonder te nadrukkelijk aanwezig te zijn. Het eten zelf ziet er trouwens ook lekker uit. Aan de casting van deze ensemblefilm werd eveneens veel aandacht besteed. Om het dan ook maar in culinaire termen te zeggen: Brasserie Romantiek serveert geen wereldschokkende haute cuisine, maar het levert zeker geen fastfood af. Wel een lekker, met veel liefde en toewijding gemaakt menu.