Op zomerkamp om verlies te verwerken
In de Verenigde Staten bestaat het al langer, maar voor Vlaanderen is het een primeur: een rouwkamp voor kinderen en jongvolwassenen. Els Rogier (27), die zelf als tiener haar broer verloor, is een van de organisatoren. 'Zo'n kamp had mij ook geholpen.'
Scoutskamp, Chiro-kamp, paardenkamp... Voor kinderen zitten vakanties vaak tjokvol met prettige activiteiten en tripjes. Maar voor kinderen of jongeren die net een groot verlies moeten verwerken, staat zo'n plezierweekje vaak haaks op wat ze nodig hebben. Om die reden organiseert de vzw Missing You komende zomer (van 10 tot 16 juli) voor het eerst in Vlaanderen een rouwkamp.
"Iedereen die iemand verloor, kan zich inschrijven", zegt Els Rogier (27), projectmedewerker bij Missing You en een van de organisatoren van het kamp. Er is een groep voor kinderen van 6 tot 12, voor tieners tot 16 jaar, maar ook voor jongvolwassenen tot 30.
"Er zullen praatgroepen zijn, creatieve workshops, rituelen maar natuurlijk ook ontspannende activiteiten zoals sport en spel", legt Rogier uit. "De bedoeling is vooral om lotgenoten samen te brengen. Iedereen daar weet wat het is om iemand te verliezen. Dat alleen al betekent een enorme steun."
De jonge vrouw weet maar al te goed waarover ze praat. Amper 15 was ze toen politiemannen voor de deur stonden om te vertellen dat haar vijf jaar oudere broer was omgekomen bij een weekendongeval. Het gebeurde net voor de paasvakantie. Haar wereld stond stil, maar enkele weken later was er toch dat snowboardkamp.
"Tijdens dat kamp ben ik echt ziek geworden van de stress. In die mate zelfs dat ik er gordelroos van kreeg. Zulke kampen staan in het teken van plezier, terwijl ik daar hoog in de bergen, met die weidse landschappen en de vele sterren, vooral naar tekenen zocht om dicht bij mijn broer te zijn."
Wat haar de voorbije jaren vooral tegenstak was de druk van de samenleving om het verlies achter zich te laten. "Vroeger kreeg je nog ongeveer een jaar om zoiets te verwerken, nu hoor je na enkele maanden mensen zich afvragen of het 'stilaan geen tijd wordt het een plaats te geven'. Terwijl: rouw stopt nooit."
Een rouwkamp moet zeker geen week vol ellende, verdriet en gehuil worden. "Tijdens de praatgroepen en ontmoetingsdagen die we nu al organiseren, wordt ongelooflijk veel gelachen", zegt Rogier. "De meeste kinderen en jongeren voelen zich erg schuldig na zo'n verlies. Schuldig omdat ze toch plezier maken, schuldig omdat ze anderen zogezegd lastigvallen met hun verdriet... Onder lotgenoten valt dat schuldgevoel deels weg. Dat werkt bevrijdend."
Vraag moet van kinderen zelf komen
Volgens Ilse Delafontaine, rouwtherapeute voor kinderen, kan zo'n kampweek wel degelijk een meerwaarde bieden. "Op voorwaarde dat kinderen zelf aangeven dat ze hier nood aan hebben. Het kan niet de bedoeling zijn dat ouders of familieleden hen daar droppen in de hoop dat ze over hun verdriet geraken. Zo werkt het niet. De vraag moet vanuit de kinderen zelf komen."
In de Verenigde Staten bestaat het concept al langer. Dergelijke initiatieven trekken elke zomer duizenden kinderen aan. Enkele maanden geleden bracht het VTM-programmaTelefacts nog een reportage hierover. Rogier: "Met alle medewerkers van Missing You hebben we ernaar gekeken. Na de uitzending werden we gecontacteerd door Crejaksie, de jeugdvereniging van de Liberale Mutualiteit, en ging de bal aan het rollen."
Het moet een week worden waarin de jongeren ruimte krijgen om over hun verlies te praten, maar waarin ze ook tools krijgen aangereikt om met het verdriet om te gaan. "Het helpt dat de meeste begeleiders bij Missing You ervaringsdeskundigen zijn. Zo kan ik aan de jongeren vertellen hoe ik met de dood van mijn broer probeer om te gaan. Als tiener had zo'n kamp me zeker geholpen."
Alle info op www.crejaksie.be