"Ik kwam met een wapen uit de baarmoeder"

Dat is even wennen. Op de parking van het Meadow View Convention Center in het stadje Kingsport, Tennessee zien we een man een AK47 onze richting uitkomen. Enkele seconden later passeert hij ons en zegt hij vriendelijk goeiendag. Naast onze wagen stappen een man en een jongetje uit hun SUV, de man haalt een groot geweer uit zijn laadbak, waarna het duo rustig naar de ingang slentert.

In de inkomhal van het congrescentrum, dezelfde surreële beelden. In de beige-geschilderde lobby met blauwe vloerbekleding zitten mannen en vrouwen met vuurwapens op hun schoot. Een beetje te keuvelen. We vragen waar de wapenshow precies plaatsvindt, en ze wijzen naar een tafel op het einde van de hal.

Daar zit een man die ons wat verbaasd aankijkt. “Van België? En jullie komen naar ons lokale wapenshow. Waauw?” De man heet Jeremy Pearson en werkt voor R.K. Shows, een bedrijf dat over heel het land wapenbeurzen organiseert. “Natuurlijk mogen journalisten binnen”, zegt Pearson. “Zolang jullie maar inkom betalen. 10 dollar graag.”

We vragen Pearson of op deze beurs alle geweren en pistolen verhandeld mogen worden. “Niet alle wapens, maar alle wapens die legaal verkocht mogen worden. In Tennessee is de regel dat je pas een pistool of een geweer mag kopen na een backup-check. Aan personen met een strafblad mogen we niet verkopen en voor bepaalde zwaardere wapens moet er een hele administratieve procedure gevolgd worden.”

Terwijl Pearson ons dit allemaal vertelt, kijkt hij ons taxerend aan. “Jullie Europeanen reageren altijd zo verbaasd als Amerikanen het over wapens hebben. Ik weet dat andere landen op dit vlak een heel andere cultuur hebben. Jullie zijn niet opgegroeid met wapens, wij wel. Ik was een kind van vijf toen ik voor het eerst met mijn vader ging schieten. Een wapen is voor mij een prachtig ding. Als ik mijn wapen zie, denk ik vooral aan fijne momenten: jagen met mijn vrienden in de natuur, nieuwe geweren uitproberen. En ik kijk ernaar uit om binnenkort voor de eerste maal met mijn dochtertje te gaan schieten.” Ik vraag hoe oud Pearsons dochter is. “Drie jaar. Dat is natuurlijk nog wat jong. Maar als ze vijf is, krijgt ze haar eerste geweer.”

"Niets voor u zeker?"

We stappen de grote conferentiezaal binnen en zien overal tafels met geweren, pistolen, kogels, vizieren, stun guns, camouflagepakken. Hoewel zeker niet iedereen on the record met ons wil praten, is de sfeer al bij al gemoedelijk en zijn er ook standhouders die vrijuit praten over hun passie. “Ik ben met een wapen uit de baarmoeder gekomen”, zegt Michael Skinner. “Ik meen het. Ik was nog niet geboren toen ik mijn eerste wapen kreeg. Piepjong was ik toen ik voor het eerst een pistool in mijn handen kreeg. Kijk maar op mijn iPhone, ik heb er een foto van.”

Ongevraagd duwt Skinner een wapen in m'n handen: geen pistooltje maar een oorlogswapen. “Mijn sniper-speelgoed waarmee je op anderhalve mijl iemand kan neerschieten.” Skinner merkt ongetwijfeld dat ik zijn schietijzer bijzonder onhandig vasthoud, want hij neemt het voorzichtig terug. “Niets voor u zeker?”, waarna hij zich ostentatief omdraait en al lachend het opschrift op de achterkant van zijn T-shirt laat zien. Liberals taste like chickens, progressieven smaken naar kippen. “Grapje hé”.

Wanneer je met mensen als Skinner over de gevaren van ongebreideld wapenbezit praat, hebben zij hun antwoord al klaar. Het argument dat er in de VS jaarlijks 33.000 mensen met een vuurwapen vermoord worden, maakt op hen geen indruk. “De meeste moorden gebeuren in de grootsteden en daar gelden heel strikte wapenwetten. Dat lijkt een contradictie, maar dat is het niet. Want door die strenge wetten kunnen goede burgers niet aan een wapen geraken terwijl criminelen voor geen geld een pistool of een halfautomatisch geweer op de zwarte markt kunnen aanschaffen. Als enkel fatsoenlijke mensen na een background check een wapen kunnen komen, is er geen probleem. Maar een van de moeilijkste zaken is om een crimineel de wet te laten respecteren. The best way to stop a bad guy with a gun is a good guy with a gun.”

Clinton

Een eenvoudige truc om een gesprek met wapenliefhebbers gaande te houden, is de naam Hillary Clinton laten vallen. Skinner: “Wij Amerikanen hebben altijd voor onze vrijheden gevochten maar als iemand die vrijheden dreigt af te nemen, willen wij de mogelijkheid hebben om ons te verdedigen. Dat is de essentie van het Second Amendment van onze grondwet die vrij wapenbezit garandeert. Sommigen willen een cultuur installeren die ons die mogelijkheid op zelfverdediging afneemt en daartegen zullen wij ons hevig verzetten.”

We zullen later aan enkele standhouders vragen of ze er zeker van zijn dat Clinton het vrije wapenbezit wil afschaffen, want wij hadden begrepen dat de Democratische kandidate slechts een verstrenging wil voor bepaalde wapenkopers: onder andere daders van huiselijk geweld en risicovolle verdachten. “Neen, zo gaat dat niet met Hillary”, gaat het standaardantwoord. “Hillary wil af van het Second Amendment en dat zullen wij niet laten gebeuren.”

Op deze wapenbeurs lopen niet enkel wapenfreaks rond maar ook mensen die een pistool willen aanschaffen en op zoek zijn naar een koopje. Bob en Ginger zou je bijvoorbeeld eerder op een voedingssalon verwachten dan op deze plek. Ze zijn de zestig voorbij, praten met zachte stem en zijn op zoek naar een wapen voor Ginger. “Klein genoeg om in mijn handtas te steken, maar krachtig genoeg om een gemene man af te schrikken.” Ginger zegt dat ze zich niet veilig voelt en haar toekomstig wapen overal mee naartoe zal nemen. “Ja, ook naar Walmart en naar feestjes.”

We vragen Ginger in welke situaties ze haar wapen zal gebruiken. “Daarover moet ik even nadenken. Stel, dat ik binnenkort van de Oostkust naar de Westkust moet rijden en ik autopech krijg op zo'n eindeloze en verlaten weg. Dan ben ik overgeleverd aan de eerste de beste persoon die me daar vindt. In dat geval zal ik blij zijn om een wapen bij me te hebben.”

Mijn opmerking dat die eerste de beste persoon hoogstwaarschijnlijk zal stoppen om haar te helpen, wordt een beetje naïef bevonden. “Europeanen denken hierover duidelijk anders”, zegt Bob minzaam.