Front National: een zootje ongeregeld in opmars
Het Belgische Front National (FN) is een puinhoop. Altijd al geweest. Toch groeit de extreem rechtse partij fors in de peilingen.
Geen parlementsleden, programma, kopstukken of website. Het FN lijkt op sterven na dood in België. Media-aandacht komt er alleen na een zoveelste schandaal. Zelfs de naam en het logo verdwijnen binnenkort. Marine Le Pen van het Franse FN wordt liever niet in verband gebracht met het Belgische zootje ongeregeld.
Maar terwijl iedereen het officiële einde verwacht, maakt FN een comeback in de peilingen. Van 1,4 procent bij de verkiezingen in 2010 naar 5,9 procent in de recente peiling van De Morgen en vtm. "Een serieuze verrassing", reageert Alain Gerlache, mediawatcher van RTBF. "Ze voeren geen campagne en staan achter de gekende platitudes. FN leeft de laatste jaren in de marge. Iedereen dacht dat de partij daar ook zou blijven."
Het FN is geen sexy partij, beaamt Pascal Delwit, politicoloog van de ULB. "Ze hebben maar vier gemeenteraadsleden over. Hun nieuwe succes hangt nauw samen met de crisis. Mensen vervallen gemakkelijk in de redenering: we zijn tegen vreemdelingen, tegen Europa en tegen politici. Vooral in Charleroi en Luik zijn er veel foertstemmers."
Ook de Franse presidentsverkiezingen hebben een impact. Hoewel Marine Le Pen de banden officieel doorsneed, geniet de Belgische partij mee van haar succes. "Het gaat voorlopig nog om hetzelfde merk", legt Gerlache uit. "Onze media negeren het Belgische FN, maar over 'les présidentielles' wordt overvloedig bericht. Vergeet niet: een derde van de Franstalige Belgen kijkt dagelijks naar de Franse tv-zenders. De link met het Franse FN is de sterkte, maar ook de zwakte van extreem rechts. Na de presidentscampagne staat het FN alleen. Dan wordt het moeilijk want de partij mist een brede onderstroom. Meer dan een puinhoop is het FN nooit geweest."
Het Belgische Front National kan inderdaad het best omschreven worden als een disfunctionele familie. De partij wordt in 1985 opgericht als klein broertje van het Franse FN van Jean-Marie Le Pen. Tien jaar later kent ze haar eerste succes. Met 80 gemeenteraadsleden en 6 Kamerleden lijkt de Franstalige tegenvoeter van het Vlaams Blok geboren. Maar al snel gaat het mis. Interne ruzies monden uit in verkiezingsnederlagen en de eerste van elfendertig afscheuringen.
In 2004 komt FN opnieuw boven water. Bij de verkiezingen verovert de partij 7,9 procent van de stemmen, goed voor vier vertegenwoordigers in het Waals Parlement en vier in de Brusselse Raad. Daarmee scoort FN beter dan Ecolo. Maar de extreem rechtse parlementsleden bevestigen hun slechte reputatie. Zo wordt de overheidsdotatie van 400.000 euro ingetrokken omdat de partij geen financieel verslag aflevert. En oprichter Féret verliest voor tien jaar zijn burgerrechten wegens racisme.
De huidige FN-politici doen niet onder voor hun voorgangers. Nadat Michel Delacroix in 2008 moest opstappen als voorzitter - hij zong een nazilied tijdens een partijbijeenkomst - ontspint zich een tweestrijd tussen de clans van Patrick Cocriamont en Charles Pire. Tot vandaag bestaan er daarom twee FN's. Cocriamont, die bij zijn eedaflegging als Anderlechts gemeenteraadslid een Hitlergroet bracht, werkt wel aan een nieuwe partij: Démocratie Nationale (DN). Hij blijft dicht bij het origineel. Op zijn site staat dat DN wil verhinderen dat "het Euro-Siberische Rijk wordt veroverd door de islam".