Mauro Pawlowski bij kaarslicht
Tijdens een valentijnsconcert toonde Mauro Pawlowski niet enkel zijn hart maar lichtte hij ook de sluier van een nieuw project: de Maurits Pauwels Experience.
Mauro Pawlowski, gezien op 10 februari in CC De Kern, Wilrijk
Voor u hem met een grote zak suikerhartjes rond de oren slaat om in de aanloop naar 14 februari een valentijnsconcert te plannen, Mauro bleek niet geheel zonder reden de romantische minstreel uit te hangen. Hij greep de kans hoofdzakelijk aan om wat nieuwe dingen uit te proberen.
Echt nieuw kun je The Hitsville Drunks niet noemen, maar omdat de eerste langspeler nog moet verschijnen, gaven de nummers toch een onbevangen indruk. 'Don't Tell Her' klonk als een countryode aan een verboden liefde terwijl 'Calm Love' dan weer pleitte voor minder stormachtige relaties. Croonend voor dicht tegen elkaar leunende koppels aan tafeltjes met kaarslicht toonde Pawlowski zich andermaal de muzikale kameleon. Zijn bizarre gevoel voor humor werd treffend gevat in 'Clean Adult Fun', waarmee hij het publiek aanraadde het donderdag vooral netjes te houden. Op het eerste gehoor misschien niet meer dan een grappig tussendoortje, slaagde het nummer er wel in de voorgaande als te ontdekken pareltjes voor te stellen.
In diezelfde lijn lag ook het materiaal van wél een nagelnieuw zijproject - zou hij zelf de tel nog bijhouden? -, de Maurits Pauwels Experience. 'Hier, een liedje' was weinig meer dan kinderlijke rijmelarij. 'Kop op, dronken minnaar' (over faalangst in bed en hoe sussende woorden alleen maar meer verlammend werken) en een liedje zonder aangekondigde titel - laten we het houden op 'Toen je moeder nog een wild meisje was' - wisten daarentegen een heel universum aan tragikomische situaties te schetsen in minder dan drie minuten. Evenzeer geworteld in de mijmerende aangelegenheden van het hart was zijn cover van Bob Dylans 'Blood in My Eyes', dat Mauro meegaf als een bluesnummer uit de jaren twintig.
Na de korte pauze, gevuld met Knuffelrock-klassiekers leek het minder vlot te lopen voor de Cupido van dienst. Een valse start van het mooie, van zijn samenwerking met Roland geleende 'New Found Sacred Ground/A Place I've Been Calling Home' kondigde de slotfase aan. Vergeten teksten en de waarschuwing dat zijn solo-optredens altijd verschrikkelijk in mineur eindigen omdat hij niemand mee ten val kan brengen en het dus allemaal zelf moet verpesten, namen niet weg dat zijn versie van 'The Power of Love', een eightiessmartlap van Frankie Goes to Hollywood, de haren recht overeind kreeg. Ontdaan van de sentimentele synths gaf Mauro het nummer een aangrijpende openhartigheid mee de je werkelijk deed geloven in de kracht van de liefde.
Knap werk, Cupido!