Dat men in de Wetstraat begroting en grondwet zo trivialiseert, is zorgwekkend

Eindelijk is het paasvakantie, de laatste tussenstop voor de campagne optrekt. Eindelijk zijn we verlost van die onwerkelijke trip na de val van Michel I, waarin het te vroeg was voor de echte campagne maar er tegelijk ook niets anders kon. Niet omdat, zoals eind vorig jaar stellig werd gedacht, het migratiepact en andere identiteitskwesties zouden overheersen. Wel omdat de vermoeide Wetstraat, verzwakt door vijf jaar kieskoorts, de vrijheid die ontstaan is na het verdwijnen van meerderheid en minderheid niet meer aankon.

Vorige week maakten parlementen en regeringen in de grote kuis hun schuiven leeg. Een legislatuureinde is nimmer de fraaiste periode, maar normaal houdt een uittredende regering er dan wat structuur in. In dit fin de siècle had de particratie weinig zin meer in besturen. In een modeste anarchie werden wel wat lang liggende wetgeving afgewerkt en cadeautjes uitgedeeld. Kritiek op de aanhoudende spilzucht werd tegengesproken met de stelling dat het slechts om een kleine uitdieping van de immense put gaat. De herziening van de grondwet leek die van een uitgelaten bende pubers op schoolreis in McDonald’s. Het vulde de leegte, maar met niets wezenlijks. Tenenkrullend was het geroep over de grondwet. De een kraaide dit, de ander dat. Artikel 7 bis kon eerst van geen kanten en dan, hupsakee, ineens wel. Waar was de gezamenlijke visie? Waar ging het debat over? En in die kakofonie zou, volgens de theorie, de kiezer via zijn stem sturing moeten brengen?

Ik of de chaos

Alsof het nog niet erg genoeg is, drong een partijvoorzitter die zich in de Wetstraat 16 heeft opgesloten, zijn hoogstpersoonlijke visie over de grondwetswijziging op. Niet eens gesteund door de overblijvende coalitiepartners van zijn minderheidskabinet. Ook omdat een MR-vertegenwoordiger te laat in een Kamercommissie verscheen, moest uittredend premier Michel alweer een parlementaire show opvoeren. De zoveelste versleten ‘ik of de chaos’. Zei de man die er na zijn nederlaag bij de lokale verkiezingen in Franstalig België in bestond om, samen met de verliezer uit Vlaanderen, zijn eigen regering op te blazen. Zei de man die, om zijn eigen vel te redden, met het parlement, zelfs met de linkse oppositie aldaar, innig wou samenwerken.

Maar kijk, sommige parlementsleden waren door het dolle heen door al die ‘beslissingen’. Als een drenkeling die wrakhout ziet passeren. Dat men in de Wetstraat begroting en grondwet zo trivialiseert, is zorgwekkend. Wie voelt zich nog verantwoordelijk? Zelfs van het regeringsbeleid draaien velen zich weg. N-VA trok uit de dashloze Michel I, ook Open Vld zegt dat het daar door die CD&V niet kon vooruitgaan. In de Vlaamse regering wordt het hele onderwijsbeleid blijkbaar door één minister gemaakt. Blijkt na een week waarin zowat de ineenstorting van het Vlaams onderwijs werd uitgeroepen. Of het nu om het leesniveau, eindtermen, onderwijskoepels, internaten of examens gaat, het is om zeep, zo stormde het ineens vorige week na één krantenartikel. Allemaal door de pretpedagogie van het katholieke net, alsof dat het slechtst presterende zou zijn. Met dank aan de onnavolgbare communicatie van Lieven Boeve. Er dreigt een burgeroorlog tussen de volgende Vlaamse regering en dat onderwijsnet.

Kolderkritiek

Over het klimaatprobleem klonk eerder dat paniek overbodig was. Klimaat is complex, de maakbaarheid beperkt. Wetenschap en studie bieden een uitweg, nuance is nodig. Bij het onderwijsprobleem geldt blijkbaar de inversie. Dat leverde ook kolderkritiek op. Als het maar allitereert. In het politieke debat werd naarstig naar wetenschappelijk onderzoek verwezen, maar zonder de nuances en onzekerheid ervan mee te nemen. Onderwijs is het werk van zeer velen. Het probleem veel ingewikkelder dan de pretpedagogie van één net. Die staat ook voor een visie, die niet per se die van het conservatisme of liberalisme is. Kwaliteit hangt niet enkel van individuele ijver en talent af, maar ook van de omgeving. Maar goed, de week is voorbij, onderwijs is afgevinkt, dat komt nog wel eventjes terug in mei. Nu is het op naar het volgende, na de laatste rust van de paasvakantie.

Onvoorspelbaarheid troef

Ondertussen vullen we pauzes met beschouwingen en framing over Bourgondische dan wel Jamaicaanse coalities. Door de spanning tussen CD&V en N-VA en de escalerende versnippering, is onvoorspelbaarheid troef. Die onzekerheid noopt tot speculaties.

Mag het iets ernstiger zijn? Zouden we het niet eens onze economie, begroting en arbeidsmarkt kunnen hebben? Vandaag lanceert het VBO terecht ‘It’s still the economy, stupid’. Want al die voorstellen die na de paasvakantie op ons losgelaten worden, moeten ooit door iemand betaald worden. Hoe dat moet horen we doorgaans niet.

De lat moet hoger dan die pretpedagogie van de Wetstraat.