Club Brugge-sensatie Danjuma: 'Hoe hoger je geraakt, hoe eenzamer je bent'

Net nu zal worden beslist over de titel, is Arnaut Danjuma (22) eindelijk hersteld van die stressfractuur. "Het is mooi meegenomen", zegt hij, "want ik heb er pittige maanden opzitten. Neem het voetbal van mij af en er blijft weinig over om van te genieten. Het knaagde aan me dat ik niet kon meedoen. Temeer omdat het allemaal iets langer heeft geduurd dan verwacht. Gelukkig ligt dat hoofdstuk nu achter me. Net op tijd, want dit zijn de mooiste weken in België."

Je hebt de lat hoog gelegd na een seizoensbegin waar alles in goud veranderde.

Danjuma: "Ik werd er een beetje sprakeloos van. Je zult me niet horen zeggen dat het de normaalste zaak van de wereld was wat ik toen meemaakte, maar het werd allemaal groter gemaakt dan het eigenlijk was."

International: check. Scoren voor Oranje: check. Scoren in de Champions League...

"... check!"

En nu ook in play-off 1.

"De ontlading was enorm. Een soort ontploffing in mijn lichaam, na alles wat ik de afgelopen maanden heb meegemaakt. Dat we voor het eerst in 21 jaar konden winnen op Anderlecht maakte mijn doelpunt extra mooi. Nu, ik ben nog lang niet klaar. Ik teer niet op oud succes. Ik ben van plan om nog een paar keer toe te slaan in de play-offs."

AC Milan zal het graag lezen. Vier keer belde Leonardo, de sportief directeur, afgelopen winter naar Club om de onderhandelingen over jou op te starten.

"De club en hun aanbod charmeerden me. Iedereen kent mijn ambities. Ik spreek die ook uit, omdat ik eerlijk wil zijn tegenover de fans en de club. Of het straks daadwerkelijk zal gebeuren, weet niemand. Ik wil eerst focussen op de titel en daarin een sleutelrol spelen."

Zou Diego Simeone al weten dat je Danjuma heet in plaats van 'nummertje 47'?

(lacht) "Ik hoop het. Simeone is na Atlético naar me toegekomen. Hij zei iets in het Spaans, maar ik verstond hem niet. Misschien vond hij dat ik goed gespeeld had. Of hij heeft me uitgescholden. Ik heb alleen maar geknikt en hem bedankt. Het deed me wel iets."

Wat een doelpunt toen ook. Trap je in alle omstandigheden?

"Ik zal altijd het lef hebben. Zeker als je slecht in een match zit, moet je dúrven trappen. Kijk, hoe hoger je in het voetbal geraakt, hoe eenzamer je wordt. Zeker als je geblesseerd bent. Dan pas merk je wie het echt goed met je voor heeft. Je krijgt ook steeds meer kritiek. Je moet sterk in je schoenen staan, wil je een goede profvoetballer worden."

Terwijl op de pleintjes plezier centraal staat.

"Klopt. Ik hou zoveel van het spelletje, maar er zijn ook dingen die me storen. Die aandacht, de faam, dat hoeft allemaal niet. Handtekeningen uitdelen aan kinderen, daar heb ik totaal geen moeite mee. Ik stimuleer hen graag. Alleen hou ik er niet van als mensen, zeker volwassenen, sturen: 'Je bent de beste, ik hou het meest van jou...' Van mij een god maken, dat hoeft niet. Ik ben echt niet zo bijzonder als het allemaal lijkt. De ene dag ben je de beste, de volgende plots de slechtste. Geef mij maar de mensen die écht om me geven, dan weet je tenminste dat je een eerlijk antwoord krijgt. Ik wil na een slechte match horen dat ik slecht was, niet dat ik mijn best gedaan heb want dat is onzin."

Je moeilijke jeugd is een van je geheimen. Nog zo'n raadsel: de switch van Groeneveld naar Danjuma. Niemand vraagt zich af waarom je opnieuw met 47 speelt?

"Omdat 11 niet beschikbaar was. En 47 is het geboortejaar van iemand uit mijn familie."

Van je vader?

"Ja. Hij is al wat aan de oude kant. Uit respect voor hem speel ik met 47. Het nummer waarmee ik ook debuteerde in het voetbal."

Waarom volg jij de Instagram-account over Muhammad Ali?

"Ali is een van mijn voorbeelden. Net als LeBron James en Chabib Noermagomedov (wereldkampioen MMA bij de lichtgewichten, NP). Hun mentaliteit is fantastisch. Ali stimuleert me. Ik kijk naar veel interviews van hem. Hoe hij was als persoon, zijn denkwijze..."

I'm the greatest.

"Mooi, toch?"

Dat zal jij nooit roepen?

"Ik heb het ooit gedaan, toen ik klein was, maar ik ben ermee gekapt. Het verschil met Chabib en Ali is dat vechten of boksen geen teamsport is. Dat maakt het gemakkelijker om te zeggen wat je denkt en te doen wat je wilt."

Naar welke voetballers kijk je op?

"Dat vind ik gevaarlijk om te zeggen omdat mensen zich op tv of op sociale media altijd anders voordoen dan ze zijn. Vroeger keek ik op naar Ronaldinho, nu ben ik fan van Neymar."

Toch niet van dat overdreven toneelspelen?

"Daar ben ik het totaal niet mee eens."

Eden Hazard, die staat gewoon op als hij weer eens een trap krijgt.

"Het verschil met Neymar is dat hij dusdanig entertaint, waardoor spelers agressief worden. Op een bepaald moment krijg je zóveel schoppen. Ik kan me voorstellen dat je dan op den duur beslist om wat te overdrijven.

"Mensen die niet op zo'n niveau gespeeld hebben, hebben moeite om te begrijpen wat Neymar doet. Maar ik kan je mijn been laten zien. Elke wedstrijd weer krijg je een trap op je voet, heb je er een litteken bij of bloed je. Als de scheidsrechter dan niet fluit, moet je weleens overdrijven. Wat moet je anders doen? Je kunt je tegenstander niet slaan of bijten zoals Luis Suárez, want dan krijg je rood. Of geel als je hem van weerwoord dient, of een duwtje geeft. Al die reacties zijn nefast voor jezelf, behalve als je wat overdrijft bij het neergaan."

Moet jij soms op je tanden bijten om niet te reageren?

"Ik controleer mijn emoties op zo'n moment niet bewust. Soms moet je je eens laten voelen. Maar ik heb nog nooit rood gekregen. Toen ik 11 was, riep de trainer van de tegenpartij: 'Trap hem!' Mijn vader stond wat verderop en had het gehoord. Hij werd gek, stapte op de man af en begon ruzie te maken. Chapeau dat Messi en Hazard nooit reageren, maar soms moet je eens een tik teruggeven."

Club Brugge - Standard, vanavond om 20.30 uur