‘Tien jaar geleden was ik nog niet klaar voor deze rol, vooral omdat ik er ettelijke kilo’s voor moest bijkomen’

Lees de bespreking van 'Highway Men’

De reden van deze audiëntie bevindt zich, zoals zoveel films, tv-series en documentaires tegenwoordig, op Netflix. In The Highwaymen – nú te bekijken – mag de Kev nog eens zijn deukhoed opzetten. Nadat hij in 1987 al de speurder speelde die Al Capone ten val bracht in The Untouchables, keert hij nu terug naar de jaren 30 als Frank Hamer, de man die, na een lange en bloedige klopjacht, de auto van het beruchte roversduo Bonnie en Clyde met kogels doorzeefde. De feiten werden natuurlijk al eens verfilmd, in de Arthur Penn-klassieker uit 1967 met Warren Beatty en Faye Dunaway, vanuit het standpunt van de criminelen. Maar over die versie is Costner – strak wit hemd, broek netjes in de plooi – maar matig enthousiast.

Kevin Costner: “Pas op, ik hou van die film. Great movie. Alleen hebben de makers de geschiedenis verdraaid. Je moet voorzichtig zijn. Als het verhaal waargebeurd is, kun je niet zomaar echte mensen fout afschilderen om je helden er beter te doen uitkomen. Dat is precies wat er is gebeurd met Frank Hamer zoals hij werd vertolkt door Denver Pyle. Omdat Bonnie en Clyde stijlvolle iconen van de tegencultuur moesten worden, werd Hamer voorgesteld als een idioot. In werkelijkheid was hij een legendarische man van de wet, maar door ‘Bonnie and Clyde’ heeft zijn familie de afgelopen zestig jaar echt afgezien: hun vader, die dappere kerel, was de geschiedenis ingegaan als een clown. Vlak nadat ze in 1967 de film te zien kreeg, heeft zijn weduwe trouwens een rechtszaak aangespannen tegen de filmstudio. (Droog) Ze heeft veel centen gekregen.”

Hoe kon u tot de kern doordringen van een man die al meer dan zestig jaar dood is en die bij leven en welzijn nooit over de beroemdste zaak van zijn carrière heeft uitgeweid?

(glimlacht) “Ik heb net ontdekt dat Frank Hamer gestorven is in het jaar dat ik ben geboren: 1955. Nadat Bonnie en Clyde dood waren, hebben alle betrokkenen een pact gesloten om het er nooit meer over te hebben. Dat maakt het er natuurlijk niet gemakkelijker op. Volgens mij waren ze nogal overstuur omdat ze in koelen bloede een vrouw hadden doodgeschoten. Ze beschouwden zichzelf niet als helden.”

“Om op je vraag te antwoorden: alles vertrekt vanuit een sterk script. Je mag niet zomaar wat verzinnen, de fundamenten moeten solide zijn. Wanneer je naar de film kijkt, hoop ik dat je de pure eenvoud van Frank Hamer kan appreciëren. Zijn partner Maney Gault, gespeeld door Woody Harrelson, was totaal anders, maar Frank was een manhunter, een jager, de killer die je optrommelde om andere killers te vatten. Hij heeft véél mensen gedood, is ontelbare keren onder vuur genomen en ving zestien kogels op. Hij reed liever met zijn paard dan met zijn auto. Onze taak was om hulde te bewijzen aan die man, zonder er méér van te maken dan het was.”

Bonnie en Clyde werden gezien als volkshelden. Begrijp je dat?

“In die tijd wel. Mensen waren gedesillusioneerd, de Grote Depressie was gaande, er was geen werk en de banken kwamen alles opeisen. Ik snap dat alles wat anti-overheid was, op gejuich werd onthaald: ‘Go Bonnie! Go Clyde!’ Maar de realiteit is dat zij ervoor zorgden dat er kinderen zijn opgegroeid zonder vaders, dat zij families hebben kapotgemaakt.”

Het scenario lag al jaren op de plank: ooit was het zelfs nog bedoeld als project voor het beroemde duo Paul Newman en Robert Redford.

“Cool, nietwaar? Dat had ik al gehoord toen het project tien jaar geleden op mijn bureau belandde. Toen was ik er nog niet klaar voor, vooral omdat ik voor de rol ettelijke kilo’s moest bijkomen (lachje). Je weet hoe Hollywood is: vooraleer iets effectief gemaakt wordt, moet je eerst een honderd-, nee, een dúízendstappenplan doorlopen. Gelukkig is het er eindelijk van gekomen.”

Uw partner in crime is Woody Harrelson. Het was, vreemd genoeg misschien, de eerste keer dat jullie samen op een set stonden. Hoe verliep de samenwerking?

“Ik was blij toen bleek dat ze Woody gecast hadden, want ik had ‘The Highwaymen’ altijd gezien als een two-man piece. Ik wilde geen karakteracteur voor Maney Gault, maar een leading man. Maney was een formidabele kerel, je hebt dus ook een formidabele kerel nodig om hem gestalte te geven.”

De precieze details zullen altijd wel onbekend blijven. Hoe accuraat is ‘The Highwaymen’ nu eigenlijk volgens u?

“Als je bezig bent met geschiedenis, moet je tussen de lijntjes leren lezen. Maar er is veel wat we wél weten, hoor. Bijvoorbeeld, hoe Frank Hamer in de laatste scène van de film in zijn eentje uit de auto stapt: dat is misschien een detail, maar wel echt gebeurd. (Denkt na) Hamer was standvastig, kalm en stabiel. Maar toch vraag ik me af... Er hing in die jaren een mythologisch aura rond Bonnie en Clyde. Had hij zijn twijfels? Geloofde hij dat die twee onkwetsbaar waren? Was hij bang van hun immense wapenarsenaal? Als je maar genoeg over iemand hoort vertellen, dan kan het speciaal zijn om zo’n persoon in levenden lijve te ontmoeten, zelfs voor de meest koelbloedige kerel.”

“Soms moet je zelf de gaten invullen. Er zit een scène in de film waarin Hamer en Gault één van de vluchthuizen van Bonnie en Clyde binnenvallen. Als ze de kast openen, vinden ze hun kleren, en blijkt dat Bonnie en Clyde allebei erg klein zijn. Volgens mij wist Frank Hamer beter dan wie ook dat het duo de politie vaak kon ontlopen omdat de meeste mannen twijfelden wanneer ze Bonnie zagen – zo’n klein onschuldig meisje. Ik denk dat hij zich zou voornemen om níét te twijfelen.”

U hebt enkele van de meest legendarische wetsdienaars uit de geschiedenis van Amerika vertolkt: Elliot Ness in ‘The Untouchables’, Wyatt Earp in de gelijknamige film, en nu Frank Hamer. Wat trekt u zo aan in die rollen?

“Het is niet zo dat ik die rollen blijf opzoeken. Integendeel: zij zoeken míj op (lacht). Maar goed. Mensen die echt geleefd hebben, vind ik sowieso interessant om te vertolken. Zij geven je unieke inzichten. Ik denk niet dat ik per se zélf honderd mensen zou willen afschieten (lacht). Ik weet zelfs niet of ik wel dapper ben. Maar in zulke films kunnen we ons even inbeelden hoe het zou zijn om in hun schoenen te staan. We kunnen onszelf meten in het donker van de cinemazaal: wie zijn we, en vooral, wie wíllen we zijn? Als ik in de huid van Frank Hamer kruip, vraag ik me af: wat drijft een man ertoe om in zijn eentje een vijandig dorp binnen te stappen als Texas Ranger? Om zijn rustige leventje vaarwel te zeggen en uit pensioen te komen om twee criminelen na te jagen die het voltallige politiekorps van Amerika altijd hebben weten te ontglippen?”

Eigenlijk ongelofelijk dat Bonnie en Clyde de arm der wet jarenlang hebben weten te ontwijken, hè?

“Ja, vandaag zouden ze hen natuurlijk binnen het uur bij de kraag kunnen vatten, met alle technologie die voorhanden is. Maar toen was er niks, zelfs geen radio, en erg weinig communicatie tussen de staten onderling. Gewoon zandwegen met hier en daar een dorpsflik. Nog een pluim op de hoed van Frank Hamer: nadat Bonnie en Clyde drie à vier jaar ongrijpbaar waren, wist hij hen in 104 dagen te strikken.”

Nog één vraagje. Er zijn veel prachtige jaren 30-details te bewonderen in de film, van de kostuums over de sets tot de revolvers. Als u één ding mocht kiezen, wat had u dan graag mee naar huis genomen?

(mysterieuze grijns) “De auto, een prachtige Jaguar.”

Euh, hébt u die mee naar huis genomen?

“Jazeker! Waarom zou ik het niet doen? Hij staat nog niet op mijn oprit, maar hij is op komst. En om eerlijk te zijn: de deukhoed heb ik ook maar gehouden (lacht).”

© HUMO