Exact één jaar geleden overleed Michael Goolaerts: “Geen enkele uitleg maakt zijn overlijden aanvaardbaar”

Nick Nuyens was de teammanager van Veranda’s Willems-Crelan, de toenmalige werkgever van de renner uit Hallaar, een deelgemeente van Heist-op-den-Berg. Voor de gewezen winnaar van de Ronde van Vlaanderen blijft het moeilijk om over de dood van zijn renner te praten. “Toen ik mijn eigen team opstartte, had ik maar één echte wens: dat er nooit een van mijn renners tijdens de koers zou overlijden. En dan gebeurt het toch, op wat een hoogdag had moeten zijn. Ja, vandaag is een moeilijke dag. Dit is een moeilijke periode. Het eerste voorjaar zonder Michael, dat leeft in de groep. Je voelt dat in alles, ook bij Roompot, al hadden zij vorig jaar niets met Michael te maken. Maar hun ex-ploegmaat Robbert de Greef is vorige week iets vergelijkbaars overkomen.”

Niet enkel voor de ploegleiding is het een moeilijke dag. Ook de renners gaan door een lastige periode. Wout van Aert rijdt intussen voor Jumbo-Visma maar ook hem laat het overlijden van Goolaerts nog altijd niet onberoerd, getuigde hij vorige week vrijdag op de persconferentie voor de Ronde van Vlaanderen. “Ik heb lange tijd geworsteld met de dood van Michael omdat ik het geen plaats kon geven”, aldus Van Aert. “En ook nu blijft het moeilijk om erover te praten.”

Steunbetuigingen

Gunter Bierinckx (54) was de hoofdsoigneur bij Veranda’s Willems. Ook voor hem blijft de herinnering moeilijk om dragen. “Het was het eerste waar ik vanochtend aan dacht”, vertelt hij. “Ik kon niet anders dan via Facebook mijn steun betuigen, ook aan de ouders. Ik zag vorig jaar hoe Michael naar Parijs-Roubaix toe leefde, hoe hij er naar uitkeek. Hij was héél die periode zo euforisch dat hij zelfs in de Ronde van Vlaanderen meeging met de vroege vlucht. Michael was altijd goedgezind, altijd aan het lachen. Ik herinner me nog hoe gelukkig hij die ochtend voor de start was.”

Bierinckx stond in de bevoorrading te wachten op de renners. “Dan begin je te tellen: één renner, een tweede renner, een derde renner… Maar wij merkten meteen dat de ploegauto lang wegbleef. We hadden al wel gehoord dat Michael was gevallen, maar meer wisten we ook niet. Tien minuten na het peloton kwam plots de ploegwagen als zot voorbij gereden, wij moesten ook dringend verder. En dan? Je probeert wat mensen te bellen maar Nick (Nuyens, red) was constant in gesprek. Via sociale media sijpelde uiteindelijk het nieuws van de ernst van de situatie door.”

Michele Scarponi

Beetje bij beetje werd duidelijk dat een fatale afloop niet werd uitgesloten. Bierinckx: “Maar toch hoop je dat het nog goed zal komen. Het jaar voordien werkte ik voor Astana en werd ik geconfronteerd met de dood van Michele Scarponi. Ik weet nog exact waar ik was toen we van de ploegleiding het bericht kregen dat Michele overleden was. Ook dat was zo moeilijk te vatten. Je probeert het een plaats te geven en de koers gaat verder, maar vooral in deze periode vertrek ik wel eens naar de koers met de vraag wat er nu weer gaat gebeuren.”

Maar zoals altijd ging ook op 8 april van vorig jaar de koers verder. En Wout van Aert, dertiende op de piste in Roubaix, had zonder pech een nog mooiere ereplaats uit de brand gesleept. “Maar dan moet je hem vertellen dat hij meteen naar de bus moet en niet met journalisten mag praten”, herinnert Bierinckx zich nog. “Wout begreep het niet zo goed, was zelfs een beetje boos. Hij wilde genieten van zijn voorjaar en zijn prestatie. Veel meer dan dat Michael gevallen was, wist hij ook niet. Beetje bij beetje drong ook bij hem de ernst van de situatie door en vertrok hij naar de ploegbus. Daarna zijn we vertrokken naar het hotel in Nazareth. Ik kan het mij nog haarfijn voor de geest halen: net toen we ons eten hadden besteld, kwam Nick ons melden dat Michael overleden was.”

Jef Van Den Bosch was de manager van Michael Goolaerts en spoedde zich naar het ziekenhuis van Lille, waar de onfortuinlijke renner was opgenomen. “Als je dan meteen door een dokter apart wordt genomen met de vraag om aan de ouders de boodschap over te maken dat de situatie heel ernstig is, dan weet je eigenlijk genoeg. Als zulke mensen zoiets zeggen… Een hele lijdensweg is het geworden. Vooral het feit dat het zo lang duurde vooraleer het lichaam werd vrijgegeven, was pijnlijk. Als ouder wil je je zoon bij je hebben, om afscheid te kunnen nemen. Heel die periode was één lange lijdensweg.”

Serieuze patat

“Een serieuze patat”, noemt Nuyens het ook nu nog. “Voor ons, maar nog veel meer voor de ouders en de familie. Je kind afgeven, je broer verliezen… probeer dat maar eens te rijmen. Geen enkele uitleg maakt het overlijden van Michael aanvaardbaar. Door er veel over te praten proberen we het een plaats te geven. Ook met de ouders. Ik kende Michael goed, op het einde van mijn carrière gingen we al eens samen trainen. Zondag zal Lynn (echtgenote Nick Nuyens, red) de wedstrijd samen met de ouders voor televisie volgen, vooral om hen te steunen.”

“Maar de ouders willen nu toch vooral met rust worden gelaten”, zegt Jef Van Den Bosch. “Voor hen is alles de eerste keer zonder Michael, he. Mensen die nooit een kind hebben verloren, kunnen zich niet voorstellen wat zij hebben meegemaakt en nu nog meemaken. Hun zoon is overleden op een evenement dat door heel veel mensen werd gevolgd. Plots was hij een publiek figuur op de meest pijnlijke manier.”

Bloemstuk

Renners en entourage keren zondag terug naar Parijs-Roubaix. “We hebben de kasseistroken al verkend en zijn eraan begonnen op de strook waar Michael het leven liet”, getuigt Bierinckx. “Ik had onderweg speciaal een bloemstukje gekocht. Bij het monument van Michael zijn we dan gestopt en heeft Senne (Leysen, red) het bloemstukje neergelegd. Dat organisator ASO de strook naar Michael heeft vernoemd, vinden we een mooi gebaar. Als ze een strook naar een winnaar kunnen vernoemen, dan moet je het ook kunnen vernoemen naar iemand die er het leven heeft gelaten.”

Ook voor heel wat renners wordt het een emotioneel moment. “Sommige jongens springen nog geregeld binnen bij de ouders”, vertelt Jef Van Den Bosch. “Senne Leysen, Sean De Bie… Dat waren de echt goede vrienden van Michael. Maar zelfs Stijn Devolder gaat nog geregeld langs bij de ouders, ook al heeft hij Michael maar even gekend en is het voor hem een heel eind rijden.”

Een deel van het verwerkingsproces, noemt de manager het. “Iedereen heeft het overlijden van Michael op zijn manier verwerkt. Sommigen hebben nood aan contact, anderen helemaal niet. Dat moet je van elkaar kunnen accepteren. Maar ongeacht de manier van verwerken: een zoon of een ploegmaat verliezen zonder dat er ook maar één indicatie was dat er iets fout zat, erger kan ik het mijzelf niet inbeelden.”