Direct naar artikelinhoud
ConcertrecensieJulia Jacklin

Julia Jacklin zong de Kleine en Grote Beer van de hemel ★★★

Julia Jacklin zong de Kleine en Grote Beer van de hemel ★★★
Beeld Francis Vanhee

Het is een schande en tegelijk een zegen dat Julia Jacklin uit Blue Mountains, Australië niet bekender is.

Julia Jacklin bewerkt het agrarisch gebied tussen americana en indierock. Ook Sharon Van Etten, Angel Olsen en The War On Drugs ploegen er geregeld de boel om – je kan met slechtere collega’s opgescheept zitten.

Ze kwam in 2016 voor het eerst aankloppen met Don’t Let the Kids Win, een debuutplaat waarop de Australische singer-songwriter toonde over een Stem en een Pen te beschikken. Want wanneer Julia Jacklin een blik emoties opentrekt, zijn we geneigd aan haar lippen te hangen. Op haar nieuwe, tweede album Crushing demonteert ze – na een relatiebreuk en enkele woelige jaren op de baan – opnieuw haar gedachtemolen, en dat zorgt voor een ontroerende en wellicht de eerlijkste rockplaat van het voorjaar.

Je hebt artiesten die tussen de metaforen dribbelen tot ze over de eigen voeten struikelen. Julia Jacklin is anders

Julia Jacklin is een artiest van het ruwe soort. Je hebt er die, wanneer ze iets te vertellen hebben, tussen de metaforen dribbelen tot ze over de eigen voeten struikelen. Jacklin daarentegen schrijft haar verhalen neer zoals ze die in een bruine kroeg zou vertellen bij een glas goedkope rode wijn. Het is die directe, herkenbare aanpak waarmee de 28-jarige chanteuse zich onderscheidt van de rest van het peloton.

Julia Jacklin zong de Kleine en Grote Beer van de hemel ★★★
Beeld Francis Vanhee

Ziek

Het concert van de Australische in de AB Club had daarom iets weg van een PowerPoint-avond onder vrienden om de langverwachte terugkeer van die ene wereldreiziger te vieren. Je zit te popelen om alles te weten te komen over dat levensveranderende avontuur, maar als Jacklin zo’n avond organiseert hangen er geen veelkleurige slingers aan de muur. Ze stapte verlegen naar voren en zong, uit ‘Body’:

“Right there on the Sydney tarmac I took my luggage down / I said: ‘I’m gonna leave you, I’m not a good woman when you’re around’ / That’s when the sound came in / I could finally see, I felt the changing of the seasons / All of my senses rushing back to me.”

Julia Jacklin viel meteen met de hele voorgevel in huis. Je voelde het krioelen van kippenvel en tegelijk het opwellen van een zweetaanval. Het zou niet bij die ene bevlieging blijven, maandagavond op de Anspachlaan. Met ‘Eastwick’ volgde al snel een tweede aanslag op uw en onze emoties, al begon het te dagen dat de singer-songwriter niet in haar gewone doen was. Ze speelde een tel of twee trager dan op plaat.

Ze had stemproblemen, kondigde ze aan. Jacklin probeerde het probleem weg te lachen en nam een slok whisky. Je hoorde niet dat er iets mis was, maar je voelde het aan de voorzichtigheid waarmee ze door de set fietste. Door die tragere aanpak vergat ze geregeld onder het vel te kruipen en haalde ze het tempo uit de set. Na vijftig minuten had ze acht songs achter de kiezen – in die tijd jaag je haar laatste plaat Crushing er anderhalve keer door.

‘Motherland’ en ‘Good Guy’ hadden moeite om het publiek bij de les te houden, al slaagden ‘Leadlight’ en ‘Don’t Know How to Keep Loving You’ daar wel in. Vooral dat laatste nummer was een voltreffer, alsof Neil Youngs begeleidingsband Crazy Horse met een idee van The War on Drugs aan de haal ging. De vierkoppige band van Julia Jacklin was in goede doen, maar het was toch telkens weer haar stem die met de grootste complimenten ging lopen. Het was bemoedigend nieuws: zelfs wanneer Julia Jacklin ziek is zingt ze nog steeds de Grote en Kleine Beer van de hemel.

Wanneer Julia Jacklin ziek is, zingt ze nog steeds de Grote en Kleine Beer van de hemel
Ziek
Beeld Francis Vanhee

Energieshot

Toen Julia Jacklin de laatste keer in Brussel speelde, wist ze niet of ze het stille publiek als een compliment dan wel als een belediging moest opvatten. Ook in de AB Club keek ze een beleefde groep mensen in de ogen. Je voelde het enthousiasme echter toenemen toen de Australische en haar groep na een kabbelende eerste helft onder stoom kwamen.

“This is a rock and roll song”, sprak ze en ze hield woord. ‘You Were Right’ was het energieshot dat Jacklin nodig had. In één nummer bewees ze waarom ze de kleine zaal van de Ancienne Belgique had uitverkocht. “Started listening to your favourite band / The night I stopped listening to you”, spuwde ze en ‘Turn Me Down’, meteen daarna, was wellicht nog beter. Ze twijfelde nochtans om de song te spelen, uit vrees haar stem kapot te zingen. Ze rechtte de rug en zong: “It’s a lot to ask of me to believe in you / When I don’t know if you’ll ever love me the way I want you to / So please just turn me down.”

Energieshot
Beeld Francis Vanhee

Jacklin was vertrokken voor een eindspurt die – na de mindere eerste helft – even onverwacht dan wel indrukwekkend was als de versnelling van Alberto Bettiol op de Oude Kwaremont. In ‘Pool Party’ zag haar stem af, maar bewees ze dat ze ook op haar muziek kan terugvallen en ‘Head Alone’ en ‘Pressure To Party’ waren splinterbommen waarvoor Courtney Barnett een mooie som zou neertellen.

Het is dus een schande en tegelijk een zegen dat Julia Jacklin uit Blue Mountains, Australië niet bekender is. Als het aan ons ligt, blijft ze haar hele leven zalen in het clubcircuit aandoen, in plaats van ooit op arena’s te mikken. Koester haar.