Van theatraal tot uitgepuurd

Vrijdag stelden Carsten Nicolai (alias Alva Noto) en Blixa Bargeld hun experimentele geesteskind ANBB voor in de AB-Box. Wie zich verheugde op een rondje schrootrock à la Einstürzende Neubauten, zal ongetwijfeld even geslikt hebben. Niets meer dan wat elektronische apparatuur was te zien op een akelig leeg podium, waar beide Duitse avantgardisten zichzelf centraal stelden. Maar zelfs zonder huisraad of oud ijzer als instrument maakte Bargeld grote sier.

Nochtans begon de set met een valse noot: heel even werd de ouverture verstoord door stomdronken geschreeuw in de zaal, terwijl de voormalige rechterhand van Nick Cave een bluesy harmonicasolo uit zijn mouw schudde. Een moment later wekte de stemkunstenaar zelf echter ook de indruk in een delirium te verkeren. Tijdens ‘Ret Marut Handshake’ leek hij gevangen in een koortsdroom, terwijl ‘Fall’ dan weer even hallucinant als claustrofobisch klonk. In die compositie stuurde Bargeld ijselijk gekrijs - denk aan de doodsstrijd van een roofvogel - door een batterij effecten, om die loop vervolgens te laten bewerken door Nicolai met synthetische tunes.

Akkoord, zijn theatrale performance flirtte soms met aanstellerij. En bij momenten verveelde ook Alva Noto’s gefröbel, met statische ruis, blieps en ambient noise. Hun donkere muzikale sprookje duurde ook meer dan twee uur. Maar net zo vaak wist het duo je toch diep genoeg in hun abstracte onderwereld te sleuren. Zo verraste het toegankelijke ‘One’, een cover van Harry Nilsson. De traditional ‘I Wish I Was A Mole In The Ground’ werd dan weer zo zwaar bewerkt dat je niet wist of je een briljante parodie, dan wel een futuristische hymne voor de kiezen kreeg.

Deense hype

Absoluut geen theater bij Agnes Obel zaterdagavond. Meer nog: veel meer dan wat monochroom schemerlicht kwam aan haar passage in de AB niet te pas. De Deense chanteuse staat momenteel in het oog van een heuse hype. Zes maand geleden kende niemand haar, nu trekt ze in heel Europa uitverkochte zalen en zijn er van haar debuut-cd Philharmonics inmiddels meer dan 200.000 exemplaren verkocht. Opvallend, omdat haar uitgepuurde, intimistische onthaastingsmuziek geen enkele commerciële ambitie heeft.

Obel moest in een uitverkochte Ancienne Belgique nog wennen aan zoveel populariteit, en meer dan eens sloeg ze tussen de songs haar stuntelige bindteksten door elkaar. Al was het publiek daar dan weer zo door gecharmeerd dat ze zelfs daar de lachers mee op haar hand kreeg. Live liet Obel, zelf achter een imposante vleugelpiano, zich enkel door een celliste bijstaan, en dat zorgde voor een mooie, wat sombere klankkleur die perfect paste bij het introverte karakter van de nummers. ‘On Powdered Ground’ klonk sierlijk en sereen, door het van John Cale geleende ‘Close Watch’ schemerde een nauwelijks te peilen melancholie en in het gracieus voorbijschrijdende ‘Riverside’ leken de pianotoetsen haast een dansje uit te voeren telkens Obel ze aanraakte.

Zoals gezegd: bloedmooi, allemaal. Maar na verloop van tijd werd toch duidelijk dat de variaties die je met cello en piano op kan roepen niet eindeloos te zijn. Zeggen dat het concert op den duur saai begon te worden is overdreven, maar je begon toch innig te verlangen naar een extra klankkleur, en een tempo dat wat meer variatie behelsde dan wat geserveerd werd. Ook de twee nieuwe, nog titelloze nummers op de setlist, boden wat dat betreft weinig extra’s. Misschien gaat het allemaal een beetje te snel en zijn de groeipijnen die Agnes Obel nu doormaakt van voorbijgaande aard. Maar met de zomerfestivals in zicht - straks staat ze op Gent Jazz - zal ze toch nog een beetje aan haar act moeten sleutelen.