5 verborgen parels in Zuid-Spanje

De goed verstopte logeerplek

Cortijo del Marques

1 In de voortuin zitten is nooit plezant, plus het is nefast voor de privacy. Wie rust en stilte wil, zoekt beter een verborgen achtertuin op. In het geval van Spanje: het karaktervolle en zinderende binnenland van Andalusië. Granada kent iedereen, het Alhambra is een van de populairste trekpleisters van de wereld. Een die elke dag van het jaar overspoeld wordt door duizenden bezoekers en die enkel voor privébezoekjes van staatsleiders en halve goden gesloten wordt.

Trek dus eens wat verder, richting La Mancha, een beetje zoals Don Quichote, en ga op zoek naar een van de meest geheime en unieke logies van Andalusië. We zijn op zoek naar Cortijo del Marqués, goed weggestopt, bijna onvindbaar zelfs wanneer je niet precies weet hoe er te geraken. Weggetje in langs daar, links, rechts, doorheen de eindeloze olijfboomgaarden tot we de cortijo in de verte zien liggen. Wauw!

Deze 500 jaar oude herenboerderij werd in 2010 door het Oostenrijks-Nederlands koppel Roth-Bruggers opgekocht en gerestaureerd. Vroeger fungeerde de plek als ministadje - winkeltjes, kerk en school inbegrepen. Eeuwen, oorlogen en verschillende eigenaren passeerden de revue tot dit koppel de cortijo van compleet verval redde.

Na omwegen langs Hong Kong, Londen en Madrid besloten Silvia en Eilko om hun high profile job in de bankwereld en hun kosmopolitische leven achter te laten, en hier met de hele familie te komen wonen en werken. Nu runnen ze deze schat van een cortijo, met 15 verschillende kamers en suites, allemaal verdeeld over deze enorme boerderij met gerestaureerde kapel. Silvia toont me haar mooiste kamers: El Mirador met rondom zicht over de eindeloze olijfboomvelden en La Terraza, met groot terras dat uitgeeft op een van de binnenpleinen van de cortijo. Het jongste project is El Silo, de oude graansilo: rond, groot, witgekalkt, met groot raam, terracotta vloeren en een bad op pootjes.

Vroeger, in de 19de eeuw, leefden hier meer dan dertig boerenfamilies samen. De cortijo fungeerde als een dorp met eigen voorzieningen. Nu is het vooral een mix van internationale reizigers die hier komen uitrusten, aan het kleine maar charmante zwembad, in de hoekjes en op bankjes in de schaduw van de citrusbomen. Sommige gasten huren een scooter en zoeven naar Granada, dat hier op een klein uurtje scooteren vandaan ligt. Geen miserie om de auto kwijt te geraken: je rijdt recht tot aan de ingang van de Alhambra, waarom niet.

"We ontmoeten de meest interessante mensen, met verschillende achtergronden en uit verschillende landen", vertelt Silvia. "Onlangs hadden we vips die de hele Cortijo afgehuurd hebben. Ze sloten speciaal het Alhambra voor hen, zodat ze het privé konden bezoeken. Dit soort mensen heeft het geld om de meest luxueuze, over the top villa of een heel hotel af te huren, maar ze wilden hier zijn, ver weg van alles, dicht bij de essentie van Zuid-Spanje."

Sylvia lacht. "Ons kosmopolitisch leven is dan misschien gedaan, maar de wereld komt gewoon naar ons toe om te ontstressen en te genieten van het échte Spanje."

Cortijo del Marques, vanaf 130 euro p.n., dubbele kamer met ontbijt, ortijodelmarques.com

Het geheime barretje

Bar El Chozo

2 Wanneer de volgebouwde Costa del Sol plaatsmaakt voor uitgestrekte natuurparken, eindeloze windmolenvelden en onbelemmerde vista's over de Med, dan bevind je je langs de Costa de la Luz. Bestemming is het charmante kustplaatsje Tarifa, dat enkel in de zomer in een populair en druk Surf Central verandert. De rest van het jaar is het een van de meest aantrekkelijke en lieflijke kustdorpjes van Andalusië, omringd door lange zandstranden zonder hoogbouw of schreeuwerige beachbars.

In het knusse hotel La Sacristia vraag ik aan eigenaar Indra naar de mooiste plek om een eenvoudige plato del día te eten, het liefst met zeezicht. "Geen twijfel mogelijk, dat is op camping Torre de la Peña!" roept hij enthousiast. Indra ziet mijn frons bij het woord camping en lacht. "Proberen, doen, gaan! Je zult wel zien. Het is een goed bewaard geheim voor niet-surfers, zeker buiten het seizoen."

Tien minuten vol lege stranden met talrijke kitesurfers later vind ik de plek, goed verborgen tussen de pijnbomen. Camping voorbij, weggetje naar beneden, richting water, waar aan de rand van de zee Bar El Chozo ligt, een eenvoudig wit gebouwtje met spectaculair terras. Binnenin heb je een rustiek en ietwat chiquer restaurant en ernaast is een bar, die overgaat in een betonnen terras dat boven de Med bengelt. "Binnen of buiten?" vraagt de ober. Buiten natuurlijk, met zicht op de Straat van Gibraltar, waar Marokko in de verte piept.

Naast ons zit een Spaanse familie die zich te goed doet aan ontelbare bordjes tapas met sloten wijn. Wanneer een golf tegen het betonnen platform breekt, krijgt la familia een koude douche. "Fantástico!" roept de vader terwijl hij al lachend zijn nat T-shirt uittrekt en de kids opspringen van de tafel en kirren van het plezier. Voor het terras bedwingen enkele dappere surfers de golven, ondanks het naderende onweer in de verte. Het strand rond El Chozo is leeg, op enkele wandelaars na.

Tijdens de zomermaanden is deze spot een van de surfmekka's van Europa, dankzij de constante, sterke wind en de uitstekende golven. Nu is het een oase van rust en stilte. Wanneer de hemel dichttrekt, komen enkele nautische acrobaten naar binnen om zich op te warmen met wat chocolate caliente. "Een van de beste surfspots van de Costa de la Luz, misschien wel van Europa", zegt Peter Meyer, een Duitse surfer die hier vaak de golven komt trotseren. Het liefst buiten het seizoen, zegt hij, wanneer je de Straat van Gibraltar bijna voor jezelf hebt. Dat je er dan een gezellige bar, zoals El Chozo, bovenop krijgt, is alleen maar een grote plus.

Ik ben niet naar hier afgezakt met een surfplank, maar wel met grote honger. De collectie aan tapas laat ik voor een andere keer en ga resoluut voor de dagschotel: een groot stuk verse, gegrilde vis met veel salade en gebakken aardappeltjes. La cuenta: 14 euro.

Wanneer het weer opklaart, zwermen de weinige surfers opnieuw het water in. Wij blijven zitten in het herfstzonnetje op, naar mijn inziens, het mooiste terrasje van Zuid-Spanje.

Camping Torre de la Peña I: C.N. 340, km 78, Tarifa. campingtp.com

De kuststad waar je geen Belg tegenkomt

Chipiona

3 We gaan nog wat meer naar het westen, langs de kust, weg van Tarifa, langs Cadiz, richting Jerez de la Frontera en de grens met Portugal. Sherry, witte dorpjes, bodega's, natuurparken langs de kustlijn... Ergens zo ter hoogte van Jerez, vlak aan de kust, ligt Chipiona. Onbekend, jazeker, tenzij voor Belgen die enkele decennia geleden hun weg hiernaartoe vonden omdat de West-Vlaamse ondernemer Bernard Devos in Chipiona een luxehotel had en wat verder weg een exclusief golfresort runde. Crisissen en vastgoedbubbels overspoelden Spanje, maar Chipiona bleef een van de meest sympathieke kuststadjes van Zuid-Spanje.

In de zomer zijn vrijwel alle bezoekers Spanjaarden die hier vakantie komen vieren. Buitenlanders vallen hier bijna niet te spotten.

's Avonds is de autovrije promenade langs het strand volgepakt met wandelaars die struinen langs de kraampjes en van de ondergaande zon genieten. Op het strand spelen groepjes zongebruinde pubers nog wat volleybal, zitten stevige oma's in klapstoeltjes in het zand naast de kleinkinderen die nog aan het ravotten zijn, terwijl verderop de ouders zitten te genieten van hun welverdiend verlof.

Chipiona is een vakantieplek voor iedereen: verschillende leeftijden, generaties en klassen. Het geeft een bruisende sfeer. Zeker in de autovrije straatjes, met ontelbare cafeetjes waar je voor 70 eurocent een glaasje manzanilla (de ietwat zoutige, zeer droge versie van sherry) kunt kopen. Drinken doe je buiten op de dijk, met een doosje roze minigarnaaltjes die hier gevangen worden.

Een andere goede reden om naar Chipiona af te zakken, is B&B Chipibeach, gerund door Antwerpenaren Miriam en Jan. Dit goedlachse koppel zei adios tegen België en hola tegen zonnig Spanje. De B&B met een handvol kamers ligt in een rustige buurt van het vissersdorpje, op twee minuten van het strand. Het koppel renoveerde het rijhuis met binnenkoer en fantastisch dakterras waarop je kunt loungen, boekjes lezen en het ontbijt nemen. Een ontbijt dat met veel liefde en zorg klaargemaakt is door het koppel zelf, van vers fruitsap tot gebakken toastjes besprenkeld met olijfolie en bedekt met delicate tonijn.

Vooral Jan had geen zin om ergens te lande in een eenzame cortijo te zitten, weg van alles en iedereen. Geef deze charismatische levensgenieter liever een stadje met ambiance, met buren en winkels, bars en restaurants. Miriam zwichtte vooral voor het strand, waar je zelfs in december soms nog in T-shirt met de hond kunt gaan wandelen.

Chipi Beach, 70 euro p.n. met ontbijt voor twee, chipibeach.com

Dé culinaire ontdekking

Casa Bigote

4 Kent u Sanlúcar de Barrameda? Wellicht niet, tenzij u fan bent van die zilte manzanilla uit deze streek en verzot bent op de no-nonsense eetadresjes met veel karakter, waar ze deze specifieke sherrywijn aan de lopende band serveren. Sanlúcar ligt op nog geen tien kilometer van Chipiona, naast de monding van de rivier Guadalquivir en vlak voor het fantastische Doñana Nationaal Park. De perfecte setting, minus wat te veel muggen tijdens de zomermaanden. Niks is perfect, hoewel Casa Bigote, het restaurantje waarvoor we in Sanlúcar zijn, zeer dicht bij perfectie aanleunt.

Casa Bigote is een instituut in Sanlúcar en zelfs in Spanje. Het restaurant ligt aan de Bajo de Guía, met zicht op het water. Heb je wat meer budget, ga dan eten in het restaurant, waar je bediend wordt door fijn opgekleed personeel dat nog trots is op het metier, je kent het soort wel.

Heb je het liever wat casual, zonder gedoe of witte servetten, kies dan, zoals wij, voor wat tapas, rechtstaand aan de houten toog of aan grote wijntonnen buiten op het overdekte terras. Aan de overkant van het restaurant, ook met zicht op de lagune, ligt namelijk het zusterrestaurantje: de taberna van Casa Bigote.

Let op, kom je hier in het hoogseizoen of tijdens het weekend, dan moet je geduld hebben, niet geïntimideerd geraken door de zuidelijke sfeer en het allemaal wat op je af laten komen. Tranquillo!

Wordt het je wat te veel om een tapa of flesje wijn aan de toog besteld te krijgen (want je krijgt hier soms een culinair survival of the fittest-scenario), vraag dan hulp aan de Spanjaard naast je, die gegarandeerd het bestelproces wat kan bespoedigen.

Tijdens ons bezoek op een doorsnee dinsdagnamiddag zit dit barretje afgeladen vol met Spanjaarden - opnieuw geen buitenlander te zien - die aan de toog de ene tapa na de andere bestellen, afgewisseld met flessen manzanilla in ijsemmers. De sherry wordt hier gewoon bij het eten gedronken als doordrinkwijntje, niet als apero of na het eten zoals eerder bij ons.

Dit etablissement bestaat al sinds 1951 toen de vader van de huidige eigenaars, de broers Fernando en Paco Bigote, begon als manzanilla-bar. Fernando is de chef en zorgt voor delicate tapas en gerechten met de nadruk op de zee en oceaan waar hij zo verliefd op is.

Zeg je tegenwoordig nee tegen het eten van tonijn, net zoals wij, maar wil je nog één keer een uitzondering maken, dan moet het hier zijn, nergens anders. Hemelse atún mechado en marrajo a la vinagreta, het zondigen waard.

Wees niet verrast als enkele Spanjaarden met je beginnen te babbelen, want zo veel buitenlanders zien ze hier niet. De hemelse, zilte sherry maakt de tongen los en maakt de sfeer nog aanstekelijker en zuidelijker.

Restaurante Casa Bigote, restaurantecasabigote.com

Het verborgen klooster

Convento La Parra

5 Via het beroemde dorpje Jabugo, aka het walhalla van de pata negra, rijd je vanaf de Spaanse costa, al dan niet via Sevilla, zo rustig aan de streek Extremadura binnen. Een zuidelijke provincie in Spanje, niet langs de kust gelegen, wel aan de grens met Portugal, onbekend maar o zo charmant. De pata negra-varkens slenteren hier door eindeloze olijfboom- en kurkeikgaarden, je rijdt door stille dorpjes en er is bijna geen toerisme.

Ons geheime logeeradres is het Convento de la Parra, op een twintigtal minuten van het stadje Badajoz. In een rustig dorp met drie barretjes en verder niks werd een paar jaar geleden een oud klooster tot hotel omgetoverd. Toen het convento openging, kreeg het veel aandacht van internationale interieurmagazines, omdat een vrij chic, 'Elle -Deco'-stijl hotel compleet nieuw was voor deze streek. Witgekalkte muren, een binnenkoer met fontein waar smeedijzeren tafeltjes staan, boven op het klooster een enorme schoorsteen waar een ooievaarsnest zit en koele kamers verborgen in de oude vertrekken gelegen langs de gaanderijen van het robuuste gebouw.

De mediahype is inmiddels gaan liggen en het convento is nu veel rustiger met vooral gasten die komen om de streek te verkennen of te relaxen aan het zwembad dat zich intiem naast de muren van het klooster vlijt. Wie bijvoorbeeld naar het zuiden van Spanje met de auto rijdt, kan eens een korte omweg maken om Extremadura te verkennen, en wie weet, op de terugweg een pata negra-ham te kopen. Eentje waar je bij ons gerust het drievoudige zult voor betalen.

Even over de grens springen naar Portugal kan natuurlijk ook. Daar ligt de mooie en rustige streek Alentejo, zonder al te veel toerisme. 's Avonds is het heerlijk terugkeren naar La Parra en het convento, waar alle kaarsjes branden op het binnenplein en zwaluwen door de hemel schieten.

Vergeet ook zeker niet om eens een biertje of glas wijn in het dorp te gaan drinken; veel kans dat je een local op zijn paard door de straatjes ziet gaan. Cowboys in Spanje, blijkbaar bestaat het hier nog. Waarom de auto nemen als de trouwe viervoeter voor de deur staat?

Convento La Parra, dubbele kamer met ontbijt vanaf 75 euro per nacht, vivedespacio.com/laparra/en