Twijfelaar

"Vroeger waren Sem en ik meer billenkletsend hard aan het lachen, dat is intussen wat weggeëbd. Bij vriendschap is het zoals bij een relatie: in het begin moet je wat verliefd kunnen worden op de ander, moet je naar hem opkijken. Sem was bijvoorbeeld de eerste vriend die kinderen kreeg, en als ik zag hoe cool hij met zijn kinderen omging... Maar na een tijd maakt die bewondering plaats voor een soort stilzwijgende verstandhouding, die wel gefundeerd is op het verleden maar niet voortdurend meer gevoed moet worden. Vroeger bracht Sem bijvoorbeeld al eens moppen mee die hij uit The New Yorker had geknipt. Nu zeggen we na vijf minuten stilte: 'Ik heb The New Yorker nog eens gekocht. Jij ook nog geen tijd gehad om hem te lezen?'. We worden wat serieuzer, maar we zien elkaar wel nog graag.

"In Sem waardeer ik heel erg een soort sérieux, een vastbeslotenheid om iets gedaan te krijgen. Als ik bijvoorbeeld op dinsdagmiddag een tekst naar hem doorstuur, krijg ik gegarandeerd voor vier uur een antwoord. Dat nog gefundeerd is ook. Terwijl ik zeer goed weet dat hij op dat moment volop De laatste show aan het voorbereiden is. Heel fijn. Sem is al sinds mijn eerste boek mijn allereerste lezer. Voor Nemen wij dan samen afscheid van de liefde heb ik hem zelfs het manuscript laten lezen voor ik het naar uitgeverij De Bezige Bij stuurde. Sem is mijn eerste kring van vertrouwen.

"Wat ik ook op het freakye af geweldig vind aan Sem is zijn geduld en zijn positieve instelling. Nodig in zijn job, maar ook heel handig in het leven daarbuiten. Ik ben veel egocentrischer en emotioneler. Ik heb nog nooit een deadline gemist, maar als ik opsta en in mijn hoofd voel dat het geen goede dag is, kan ik dat zeer moeilijk nog rationeel omkeren. Sem kan op dat moment wel nog altijd denken: kom, het moet gebeuren. Hij is doeltreffender.

"In het voorjaar van 2006 moeten Sem en ik elkaar voor het eerst gezien hebben. Ik zat in mijn laatste jaar Sint-Lucas en kon als stagiair beginnen bij De laatste show. Rondrijden om de gasten op te pikken, flessen cola klaarzetten voor de band: dat soort dingen. Sem was toen eindredacteur en ik was echt bang van hem. Hij straalde een soort no-nonsense-attitude uit, was altijd zeer gefocust en zei altijd zinnige dingen tijdens vergaderingen. Tegen andere mensen durfde ik na een tijdje wel lullen, maar bij Sem heeft dat toch lang geduurd. Hij was altijd aan het werken, en daar werd ik bang van. In mijn wereld is dat namelijk raar."

"Na mijn stage werd ik aangenomen en kon ik beginnen als redacteur bij Alles uit de kast. De eerste dag zag ik op de planning van Sven Speybrouck dat Sem twee weken later terug zou komen uit vakantie. Ik herinner me nog dat ik die dag tegen Francesca, mijn vrouw, zei: 'Shit, die lul van De laatste show komt vandaag terug'. Maar toen Sem binnenkwam, was hij heel anders. In zijn marcelleke, met een stapel boeken in zijn handen. We zijn toen over muziek beginnen te babbelen, altijd een goede ontsteker voor een vriendschap. Al snel hadden we door dat al onze eerste ideeën fout waren.

"Ik kom uit de hardcore-punkscene, maar ik heb wel altijd fier beweerd een heel brede muzieksmaak te hebben. Alles, behalve country. Tot Sem mij een plaat van Alison Krauss & Union Station gaf: een echte eye opener. De laatste vijf jaar heb ik zelfs bijna uitsluitend naar country geluisterd. Sem is eigenlijk mijn privémuziekredacteur. Telkens als hij bij ons langskomt, laadt hij automatisch een vijftal nieuwe cd's op mijn iMac in. Maar ik maal heel traag over muziek. Dan zeg ik twee maanden later plots: 'She & Him, wat is me dat!', terwijl die tegen dan waarschijnlijk al een nieuwe plaat uit hebben.

"In april zijn Sem en ik samen naar New York geweest. Onze vrouwen klagen er nog altijd over dat ze niet mee mochten. We hadden een kamer met twin bed besteld, maar toen we aankwamen bleek dat gewoon een heel klein dubbel bed te zijn. We hebben dus vijf dagen in een twijfelaar mogen slapen.

"Sem en ik verschillen bovendien heel erg wat betreft de manierwaarop we een stad willen ontdekken. Ik wil gewoon rondwandelen, terwijl hij vier reisgidsen koopt en bijna autistisch alle uitgestippelde wandelroutes volgt. Daar voel je perfect het verschil tussen instinct en planning bij ons.

"Eigenlijk zijn Sem en ik twee oude geesten. We zijn zeker geen depressieve apen, maar we delen wel de liefde voor het klagen over het leven, terwijl we samen whisky drinken. Ik denk dat we allebei heel graag in het begin van de jaren '20 waren geboren, om dan samen in een jazzcafé in New York whisky te drinken. Dat zou pas cool geweest zijn."

"Ik herinner mij dat Paul ooit een lijstje moest maken van karaktereigenschappen en aan mij vroeg om het op te stellen. Ik heb dan maar gewoon alfabetisch al zijn eigenschappen opgesomd, te beginnen met de A van arrogant. Maar Paul is tegelijk ook de meest vrijgevige mens die ik ken, soms op het ziekelijke af. Dan zit je bij je hem thuis en vraagt hij zomaar 'moet jij nog hemden hebben?'. Hij laat mij ook zelden betalen voor een lunch, terwijl hij toch niet veel meer verdient dan ik, denk ik. Paul is ook zeer trouw en loyaal aan zijn vrienden en geliefden. Het klikt gewoon: we hebben dezelfde humor, dezelfde kijk op de dingen.

"Ik vond Paul maar een rare toen hij als stagiair begon bij Woestijnvis. Ik ga zelf niet snel iemand aanspreken om te babbelen over de dingen des levens. Meestal vraag ik gewoon 'wat vind jij van Bruce Springsteen?' en als het antwoord 'niet goed' is, wandel ik voort. Maar die vraag heb ik Paul toen nooit gesteld. Paul en ik hadden dus niet veel contact.

"Na zijn stage was hij archiefjongen bij De laatste show, en moest hij van elke gast leuke fragmenten opzoeken. Hij haatte dat, maar vreemd genoeg was hij echt verbaasd wanneer ik hem nadien zei dat hij dat toch eigenlijk wel heel slecht deed. Hij dacht dat hij dat wel goed deed. Of dat het tenminste niet opviel dat hij het niet goed deed. Typisch Paul.

"Onze vriendschap is begonnen met de gedeelde liefde voor singer-songwriters als Ryan Adams en Josh Rouse. En nadien keihard richting Midwest, richting cowboys. Ik herinner mij dat ik eens een cd van Alison Krauss had meegenomen, waar Paul meteen plat voor ging. Ook voor film, comedy, tv-reeksen en lekker eten delen we dezelfde passies. En voor alles wat Amerikaans is. We begrijpen ook geen van beiden 'Seks en slechte whisky', het nummer van Buurman. Liever slechte seks, dat is tenminste rap gedaan, en daarna goeie whisky. Wie wil er nu slechte whisky?"

Family Men

"We zien elkaar sowieso elke woensdag, op Woestijnvis. Ik zit daar tegenwoordig eigenlijk zo goed als altijd en Paul komt op woensdag meewerken aan de rubriek 'Het gesproken dagblad' van Man bijt hond. En daarnaast zien we elkaar minstens één keer per maand in het weekend. Met onze gezinnen erbij. Meestal is dat gewoon pasta eten bij Paul in Leuven en de kinderen een film laten kijken. Heel cool, zoals echte family men. Ik herken mij dan ook wel in het Simon-personage van Pauls boek Onder vrienden. Maar ook in Andreas, die rustig en bedachtzaam is en bij feesten ook graag alles van op afstand bekijkt. Maar blijkbaar heeft Paul zich voor elk van zijn personages op drie verschillende vrienden gebaseerd. Want waar ik mezelf dan weer niet in herken, is Andreas' tomeloze ambitie en zijn ondernemersgeest.

"Een gedeelde vriendin op het werk noemt ons soms Beavis en Butt-Head, omdat we altijd na dezelfde filmpjes moeten lachen. En voor zijn rubriek De lijsttrekker had Paul eens zijn konijn meegenomen naar de studio. Achteraf liepen we samen met die kooi over de parking en riep een producer 'ha, de volgende stap in jullie relatie?'. Dat zegt veel, denk ik. We zijn allebei vrij rad van tong, maar toen kwam er toch niet meteen een antwoord."

• geboren in 1981

• studeerde Audiovisuele Kunst aan Sint-Lucas

• werkte als redacteur bij Woestijnvis en als columnist bij De Morgen

• maakte zijn auteursdebuut in 2008 met Nemen wij dan samen afscheid van de liefde

• bracht in 2009 Kentucky, mijn land uit, en zopas Onder vrienden

• woont afwisselend in Leuven en het Italiaanse Borgosesia, met vrouw en kind

• geboren in 1979

• studeerde Germaanse Talen

• werkt sinds 2000 bij Woestijnvis

• draait al sinds de tweede reeks mee in het team van De laatste show

• volgde in 2008 Werner Verpoorten op als hoofdredacteur van De laatste show

• woont in Meise, met vrouw en kinderen Elise (5) en Norah (7)