Wat de Fransen en de Britten beweegt

De eenstemmigheid van de Duitsers, de Fransen en de Britten wekt nogal wat verbazing in EU-middens en in diplomatieke kringen. Dat de Duitsers het heft in handen nemen, daar is nog enig begrip voor te vinden. Duitsland ligt geografisch in het hart van de Unie, en als het verkeerd gaat met de eurozone, krijgt de economische grote broer van de EU als allereerste de vraag om zijn portemonnee open te trekken. Dat de Fransen met de Duitsers meeheulen is minder evident, maar volgens een aantal diplomatieke bronnen toch best begrijpelijk. “Frankrijk was als een van de stichtende leden altijd een van de trekkers van de EU, maar het is die positie aan het kwijtraken”, klinkt het. “Sarkozy probeert nu zijn plaatsje in het hart van de EU te vrijwaren door zich aan de Duitsers vast te zuigen.” De Franse president moet dat trouwens ook om electorale redenen doen, denken bepaalde waarnemers. “Sarkozy heeft zijn grootste concurrent, Dominique Strauss-Kahn, naar een sleutelstoel gepiloteerd bij het Internationaal Muntfonds (IMF), waar hij zich als de grote redder van de eurozone heeft kunnen profileren. Door heel nadrukkelijk met de Duitsers samen te werken, probeert Sarko een stukje van die status voor zichzelf te recupereren.”

Wat de Britten precies beweegt, is minder duidelijk. De financiële crisis heeft Groot-Brittannië enkele rake klappen verkocht, maar voorlopig houdt de geldpomp van de Bank of England Europa’s belangrijkste eiland uitstekend in de economische race. Politiek is Groot-Brittannië altijd een eenzaat geweest binnen de EU, die alleen naar buiten komt als er beslissingen over de eenheidsmarkt, het buitenlands beleid, de defensiestrategie of de begroting genomen moeten worden. Voor de rest zitten ze erbij en kijken ze ernaar. Zelfs tijdens een geanimeerde lunch als die van vorige vrijdag. “De enige keer dat David Cameron tussenkwam, was toen het over de homologatie van diploma’s ging”, zegt een bron dichtbij de Raad. “Omdat daar de werking van de interne markt geschaad dreigde te worden. Voor de rest was de top voor de Britten een non-event.” Of de Britse toenadering tot Merkel ook iets zegt over hoe de status van Groot-Brittannië als lone state binnen de EU zal evolueren, blijft onduidelijk.