Bouwen op poutrellen

Kom maar naar mijn nieuwe atelier", had Casimir Davis gezegd. Zijn nieuwe werkplaats bevindt zich aan de waterweg die Limburg met Antwerpen verbindt.

Lange tijd leek iedereen het spoor van Casimir bijster. Niet het minst hijzelf. Als een gauscurve, zo zou je zijn zakelijke parcours kunnen uittekenen. Cyclisch, zoals de economische conjunctuur.

Maar niet vergeten dat de man een designoeuvre zonder weerga uitbouwde. Het ebbenhouten juwelenkistje op grillige pootjes, zijn intrigerende kubussen en later ook de massief eiken Kisten of zijn Lange Tafel n°2, vriend en vijand tonen hiervoor respect.

Geen designer

"De grootste misstap in mijn leven is de oprichting van Vlaemsch()", zegt Casimir die voor het eerst praat na een moeilijke periode. "Ik weet dat ik toen vastbesloten was; dat het alles zou worden wat Casimir niet kon zijn: industrieel in plaats van ambachtelijk, marktveroverend in plaats van de passieve aanpak. Ik moet toen een teveel aan testosteron hebben gehad, denk ik."

Zijn nuchterheid laat er geen twijfel over bestaan: hij is er klaar mee. Helemaal. "Ik heb mezelf toen verloochend. Ik ben meubelmaker, geen designer. Ik heb ook niets meer met design, of alles wat daar het laatste decennium zoal voor wordt versleten."

Toen de industrieel vormgever er in 2004 mee startte had hij het tot in de puntjes uitgekiend: terwijl CasimirMeubelen zijn haute-couturelijn was, kon je Vlaemsch() meer zien als een prêt-à-portercollectie. Het hele verhaal klopte van logo tot merkidentiteit, de filosofie en de productrange, marktprognoses zelfs: Vlaemsch() kon je net zo goed lezen als: Vlaemsch (!)

Maar Vlaemsch() kreeg enkele slagen te verduren en ook Casimir ging knock-out, maar dat betekende geen definitief afscheid van het vak. "Ik was neergegaan, zoals in een boksring, ik was duizelig, maar tegelijk vastbesloten om zo snel mogelijk weer overeind te krabbelen."

En dat lukte. Casimir slaagde erin weer iets op poten te zetten.

Aardje naar zijn vaartje

Nu is er opnieuw perspectief en dat verkent hij zij aan zij met zijn zoon Max - nu negentien en de oudste van zijn vier kinderen. "Max heeft altijd wel in mijn kielzog gehangen", lacht hij. "Ik mag dan al een eenzaat zijn, Max vertoont ook die trekjes en we gedijen nu eenmaal goed in elkaars buurt."

"Ik ben op mijn zestiende gestopt met school en ben toen bij papa gaan werken", pikt de ietwat timide Max in. "Ik was schoolmoe. Anders kan ik het niet noemen."

Of je er vanuit pedagogisch standpunt goed aan doet om je zoon met het middelbaar te laten stoppen, daar is Casimir resoluut in. "Ik voed mijn kinderen niet op, ik begeleid hen in hun weg naar volwassenheid. Je kunt het met me eens zijn of niet, maar ik wil hen hooguit sturen. Behoeden ook wel én uiteraard wil ik ook over hen waken. Maar ik kan hun val niet breken. Al ze op hun gezicht gaan, moeten ze de bluts met de buil nemen. Ik wil hen zeker troosten, maar ik vaardig geen regels uit.

"Het enige waar ik bij mijn kinderen echt op sta is dat ze beseffen dat ze hun eigen vrijheid creëren en beheren. Ze hebben altijd een keuze. Of ze voor goed of kwaad gaan, dat beslissen zij."

Niet dat Max in alle vrijheid zijn tijd kon zitten verprutsen want, zo luidt het vaderlijk, wie zich groot genoeg acht om het leven aan te kunnen, moet er zelf ook voor werken.

"Ik heb een tijdje thuis gezeten, maar toen ik ergens kon solliciteren om in een kledingwinkel te werken, vond papa dat ik beter bij hem wat dingen kon leren om me zo verder te ontwikkelen en wat structuur in mijn leven te brengen."

Het bureau bevond zich toen nog in Houthalen in het pand waar Casimir af en toe internationale stagiairs had. Als Max al niet inhoudelijk dingen meepikte, dan spijkerde hij tenminste zijn Engels bij. "Binnen de kortste keren was hij vectoriële tekeningen aan het maken én speelde hij snel met allerhande software alsof hij het al jaren deed", klinkt het.

CEO Max

De autodidact in Max manifesteerde zich als Max Davis eerst op het toen razend populaire Netlog, maar hij ontgroeide het puberaal geachte sociale netwerk. "Ik ben toen bij Tumblr-sites uitgekomen (zie kader) en ben Tumblr-Themes gaan ontwikkelen."

Met die Max Davis Themes die hij gratis ter beschikking stelde van andere internetgebruikers ging het almaar harder. Duizenden en duizenden mensen wilden dezelfde aanpak als Max Davis met als resultaat dat de teller vandaag op meer dan 9,6 miljoen downloads staat. "Met behulp van Google Adsense kon ik daar advertentie-inkomsten aan koppelen en plots ging dat hard."

Vandaag is deze whizzkid CEO van MXDVS en blogger met als voornaamste activiteit het ontwikkelen van nieuwe Themes. "Enkel het beheren van de server besteed ik uit. Het vergt immers wel wat kennis om al die downloads op te vangen", zegt Max.

Gehuld in een zwart hemd, zwarte broek, zwarte designerbril, zwarte baseball-cap en witte sneakers heeft Max meer weg van een hiphopproducer. Zijn terughoudendheid staat in schril contrast met zijn virtuele imago dat hij gretig voedt met snapshots die het hipster-predikaat swag verdienen.

Max Davis verdient er goed geld mee, ja. Hoeveel? "Een veelvoud van een gemiddeld maandloon", klinkt het cryptisch. "Maar ik denk, en ik hoop oprecht dat ik het bij het juiste eind heb, dat geld niet zijn drijfveer is", wil Casimir er toch nog aan toevoegen.

De knaap die nog maar anderhalf jaar bezig is met het maken van internetsites lijkt het allemaal vanop afstand te bekijken. "Ik zou niet weten waarom ik mij anders zou moeten gaan gedragen dan ik ben...", klinkt het bescheiden. "Ik laat me het hoofd niet op hol brengen, het enige waar ik mee bezig ben, is mooie dingen maken. Al heb ik het met die Themes toch een beetje gehad."

Het klinkt als een verzuchting, maar gezien zijn persoonlijke evolutie volstrekt normaal. Dat vindt ook zijn vader: "Kijk, Max is op zijn zeventiende met dat Max Davis-verhaal begonnen. Beetje spelen op de computer. Hij is niet meer de puber van toen, dus uiteraard heeft hij een persoonlijk traject afgelegd dat hem anders naar de dingen doet kijken, al merk ik wel dat hij in de kern steeds zoekt naar dingen die hij zelf mooi of leuk vindt."

550.000 followers

De enorme populariteit van Max Davis en zijn steile opmars heeft nog geen interesse gewekt uit Silicon Valley en Max betwijfelt of hij voor een Amerikaans avontuur of het grote geld te porren zou zijn.

"Ik vind het leuker dat merken of labels die ik zelf leuk vind me intussen gecontacteerd hebben om samen te werken", verwijst hij naar het Nieuw-Zeelandse kledinglabel I Love Ugly en het Amerikaanse Stampd. "Dat zijn allemaal dingen die ik van meet af aan cool vond en er zelf over schreef op mijn blogs. Dat is hun niet ontgaan. Hetzelfde met State Bicycle Co, een label van fixed gear-fietsen zoals ik er zelf een heb. Dat zulke mensen mij vragen om samen te werken is leuk."

De hele opgang van Max Davis moet gezien worden in het almaar belangrijker wordende principe van curated consumption waarbij Max als een soort smaakmaker-curator zijn persoonlijke kijk en leven met de wereld deelt én er zijn nu eenmaal heel veel mensen die zich daardoor laten leiden.

Max Davis heeft een massale aanhang. Op Twitter klokt @TheMaxDavis af op 14.636 volgers, op zijn persoonlijke Facebook heeft hij 37.747 subscribers en de Max Davis Themes-pagina heeft net geen 77.000 fans. Zijn Tumblr-account klokt af op 550.000 followers over twee blogs. Een gigantisch potentieel.

Gedeeld geluk

Vandaag zitten Casimir en Max Davis zij aan zij, ook al werkt de ene voor de computer en de andere in zijn atelier. Parallellen trekken doen ze vooralsnog niet, al herkent Casimir wel een gedrevenheid in zijn zoon.

"Alles draait om schoonheid én alles is eraan ondergeschikt. Terwijl ik me alleen nog wil bezighouden met het maken van mooie meubels, wil Max alleen maar websites maken waarop hij mooie dingen met de wereld kan delen. Het vervult me met trots dat hij daarin succesvol is. Als hij nu zegt dat hij het gehad heeft met die Themes, dan kan ik dat begrijpen. Al moet hij het ook serieus nemen."

Niet zozeer vanuit business-standpunt, maar Casimir wijst op kansen in het leven die je niet onbenut mag laten.

Hun gedeelde geluksstreven, ook al blijft het onuitgesproken, ligt verscholen in het doen. Slechts in wat ze doen en maken lijken ze genoegen te nemen. Met niets minder dan lef, enthousiasme, overtuiging en geloof in eigen kunnen. Casimir heeft als designer of meubelmaker altijd een subversieve kant gehad, maar dat heeft hem gemaakt tot wie hij is én daardoor heeft hij kansen afgedwongen. Niet gekregen, wel afgedwongen.

Zijn Meubel-collectie is ontstaan vanuit zijn artisanale kracht, daarvoor heeft hij zelf de ruimte gecreëerd. Zijn bedrijf, waarvoor hij in 2000 de Henry van de Velde Award voor Beste Bedrijf kreeg, is er gekomen omdat hij wist waarmee hij bezig was; in 2004 kreeg hij de Vlaamse Cultuurprijs voor vormgeving en toen Vlaemsch() er datzelfde jaar bijkwam, kreeg hij daarvoor een eervolle vermelding op de Design Management Europe Awards (DME). Omdat hij een neus had voor talenten.

Big Game, bekend geworden met hun hertenkoppen, hebben dat te danken aan Casimir en de commercialisering via Vlaemsch(); ook Sylvain Willenz zette zijn eerste stappen bij Vlaemsch().

Casimir heeft er anderhalf jaar over gedaan om in het reine te komen. Hij is weer zichzelf en wil alleen nog maar verder met zijn oeuvre. Dat hij ooit zijn opleiding industriële vormgeving afsloot met een thesis genaamd 'Er zijn vele wegen, maar er is geen Rome' was een voorbode van een permanente zoektocht waarop hij niets meer meeneemt dan een rugzakje ervaring en zijn kinderen. De rest is ballast.