London Calling

"Your music is absolutely great. Volgende maand belandt jullie derde plaat in onze Album Club." - Een verkoper van Rough Trade East, Londen belooft Dans Dans een stekje in hun felbegeerde lijst van aanraders.

"Ik wilde jullie per se als eerste een podium in Londen geven." - Een concertpromotor, die Dans Dans overtuigde om zijn concertdebuut te maken in de rockclub The Garage.

"Vertel je lezers maar dat ze zich moeten haasten, als ze ons nog eens willen zien. Het worden onze laatste concerten." - Frederik Jacques, bassist van Dans Dans, kondigt een nakende split aan.

Donderdag 13 november, 09u45. Freds ogen staan dof, vermoeid en moedeloos. Alleen de verbeten trek om zijn mond verraadt dat het hem menens is. We schuiven 's morgens in de ontbijtzaal van een Londens hotel aan, wanneer hij zich even omdraait: "Straks bestaat Dans Dans niet meer."

De moed zakt ons in de schoenen. Niet alleen uit plat opportunisme - daar gáát ons zegeverhaal over de spannendste undergroundgroep in België. Maar net zo goed lijkt het zonde van zo'n geweldig trio. Een dag eerder waren we ongewild getuige van een ruzie tussen Fred en gitarist Bert, brothers from another mother. De situatie ontspoorde zo snel dat we een vijftien jaar oude vriendschap voor onze ogen zagen verkruimelen.

Maar ook de artistieke kater lonkt op dag twee. Is dit het eind van Dans Dans? Het lijkt doodzonde van een groep die onstuimige jazz, ingetogen soundscapes, filmische psychedelica, ambient, elektronica en samplekunst onder eenzelfde dak herbergt.

Rewind naar tien uur eerder. Woensdagochtend is de luim op het krakkemikkige tourbusje nog opperbest. In het zitje naast ons schept Bert stil genoegen in het samenstellen van de setlists voor de volgende dagen. Af en toe tikt Fred op zijn schouder om foto's te tonen van zijn Amerikaanse tour: verbijsterd kijken beiden naar een reclamebord in Cleveland waarop wapenverkoop actief voor vrouwen wordt gepromoot. Drummer Steven keuvelt achteraan in de bus met geluidsmixer Martin: een goudeerlijke huisvader en voltijds jofele vent, maar diens Latijns-Amerikaanse roots maken hem steevast de pineut bij grenscontroles. Met zijn woeste dreads, rafelige baard en buitenlandse paspoort blijkt hij kattenkruid voor de douane. In Calais wordt hij bijvoorbeeld als enige afgezonderd, gefouilleerd en ondervraagd. "Nochtans is hij gestopt met mensenhandel en pedofilie", grinnikt Bert. Zelfs Martin kan er achteraf de lol van inzien. "Schrijf maar op in je verhaal: na een intens en langdurig rectaal onderzoek kwam Martin met een grote glimlach op zijn gezicht weer buiten." Dat we de eerste ferry naar Dover missen, nemen ze er zonder morren bij.

De sfeer is niet zonder reden goed. Dans Dans meet voorzichtig de temperatuur op in Londen, maar kan al op enige buitenlandse respons rekenen. Invloedrijke sites als The Quietus en Artrocker beloofden positieve recensies. Nigel House, zaakvoerder van Rough Trade East, bood hen dan weer een forum aan in zijn winkel, nadat hij de derde plaat hoorde. Daarmee stond de Belgische groep vorige week op het podium waar Nirvana voor het eerst in Londen songs uit Nevermind liet horen. Later deze week mogen ook kleppers als TV on the Radio, Edwyn Collins en Scott Matthews hier aantreden.

Meltdown

Na hun grandioze in-store show volgt bovendien de mededeling dat de nieuwe Dans Dans in december een plaatsje zal bezetten in de notoire Album Club van Rough Trade. Voor de leek: dat lijstje vindt wereldwijd gehoor bij melomanen en muziekindustriëlen. Eerder werden bijvoorbeeld ook M.I.A., Justice, Beirut of Jon Hopkins op die manier opgepikt. En onze eigen Isbells.

Daarnaast is de groep uitgenodigd in The Garage: een Londense concertclub waar ook dEUS, Jeff Buckley en Suicide grote sier maakten. Dans Dans deelde er woensdag de affiche met drie andere bands, en schopte het meteen tot top of the bill. De promotor zag hen immers eerder aan het werk op een Weens showcasefestival en was er op gebrand "om Dans Dans als eerste in Londen te kunnen boeken".

Tijdens de soundcheck in The Garage slaat de stemming evenwel om. De aanleiding is ogenschijnlijk banaal: een fotosessie met een weekblad, waarbij Bert meer naar voren werd geschoven. Een heikel punt: de drie maken iedereen - en elkáár - voortdurend duidelijk dat Dans Dans een democratisch trio is. Dat kun je zelfs afleiden uit de driehoek op de hoes van de nieuwe plaat. Alleen: een driehoek heeft natuurlijk scherpe hoeken, zonder parallelle lijnen.

Dat wordt steeds pijnlijker duidelijk. Drummer Steven fungeert twee dagen lang met wisselend succes als buffer en scheidsrechter tussen Bert en Fred. Op dag twee lijken die steeds verder van elkaar af te drijven. Die laatste is een binnenvetter, terwijl Bert blijft aansturen op discussie. De voornaamste gelijkenis tussen beiden is hun belangrijkste achillespees: allebei zijn ze gezegend en vervloekt met een broos artistiek ego in een ondoordringbare keikop. Dat zorgt live voor een magische hoogspanning, maar naast het podium is het de prelude van een meltdown.

Spinal Tap

Dat Fred net terug is van een slopende Amerikaanse tour als rechterhand van Mark Lanegan, maakt de situatie er niet gezonder op. De eerste avond ontspoort alles zo dramatisch dat hij onverhoeds de benen neemt. Een rampzalige timing, want twee uur later moet de groep optreden. Uiteindelijk zullen ze hun Britse vuurdoop toch als trio beleven. Maar een succes wordt het niet. Je ziet Bert en Fred elkaar voortdurend weifelend aftasten, terwijl het publiek tegen tien uur 's avonds al flink is uitgedund. Tot overmaat van ramp blijken er amper promotoren of bookers aanwezig te zijn in de zaal. En dan begint de luchtkoeling vervaarlijk te zoemen tijdens een stille passage. Pure Spinal Tap.

De dag daarop volgt evenwel een prachtige revanche: hun verleidingsmanoeuvre bij de Britse hipsters in de belangrijkste platenwinkel Rough Trade East valt in goede aarde. De groep blijkt ook perfect op elkaar ingespeeld en improviseert alsof ze één flexibel lichaam vormt. De belangrijkste reden voor hun voortbestaan, geven ze zichzelf.

"Ik wilde hem omhelzen na die laatste noot", bekent Fred ons achteraf. "Maar mijn trots weerhield me ervan." 's Nachts, na een lange terugreis, zien we hem Bert uiteindelijk toch nog in de armen vallen. Dans Dans is niet dood. Maar veiligheidshalve kunt u ze toch maar beter snel genoeg gaan bekijken.

3 van Dans Dans is nu verschenen bij Unday Records. Dans Dans speelt deze week nog in Stuk, Leuven / AB, Brussel / De Singer, Rijkevorsel / N9, Eeklo. www.undayrecords.be