'Ik mik op het allerhoogste'

Vanbinnen brandt de ambitie. Zo is het al sinds hij in februari 2007 zijn allereerste profkoers won. De vijfde rit in de Ronde van Qatar was dat. Greg Van Avermaet had nog maar net zijn handschoenen als doelman bij SK Beveren weggegooid, of in zijn allereerste weken als profwielrenner was het al raak.

De jonge Waaslander had niemand nodig om hem een grote carrière als wielrenner te voorspellen, dat deed hij zelf wel. En wie zou er aan zijn woorden twijfelen? In 2007 won Van Avermaet namelijk ook nog een rit in de Ronde van Wallonië en de Memorial Van Steenbergen. In 2008 volgden een etappezege in de Ronde van Spanje en de blauwe trui als eindwinnaar van het puntenklassement. Van Avermaet was nog maar 23.

Toch ging het Van Avermaet niet snel genoeg. 2009 en 2010, met een vierde plaats in een Belgisch kampioenschap dat hij niet kon verliezen en een vijfde plaats op het WK in Geelong, waren niet de twee seizoen die de Waaslander het meest vrolijk stemden. Veel daarvan had met zijn toenmalige Omega Pharma-ploeg te maken, waar een onstuitbare Philippe Gilbert dwars door de ambities van Van Avermaet kwam fietsen.

De wereld was niet groot genoeg. Zodat Van Avermaet besloot om andere oorden op te zoeken. BMC was als eerste geïnteresseerd, Van Avermaet zei meteen ja. Was het de verandering van lucht? Feit is, Van Avermaet eindigde dit jaar negende in Milaan-Sanremo, zevende in Luik-Bastenaken-Luik en derde in de Clàsica San Sebastian. Hij won een rit in de Ronde van Oostenrijk en werd eindwinnaar van de Tour de Wallonie.

"Ik was erg blij met het seizoen tot nu toe", glunderde hij gisteren. "Ik behaalde overwinningen en ereplaatsen." Maar alles verbleekt natuurlijk bij Parijs-Tours. Eindelijk de klassieke zege waar Van Avermaet zo lang heeft op gewacht.

Op de ingekorte Avenue de Grammont liet hij zijn Italiaanse medevluchter Marco Marcato - nochtans ook niet de traagste in het peloton - kansloos in de sprint. Greg Van Avermaet rees hoog boven zijn fiets, priemde twee vingers diep in de lucht. Felicitaties volgden, ook Philippe Gilbert hield even halt. De beste, dat was hij. Van Avermaet heeft het altijd geweten.

Geduld en ambitie

"Dit is een belangrijke overwinning", zei Van Avermaet, die inmiddels heeft begrepen dat ook geduld deel uitmaakt van het leven van de profwielrenner. Vijf jaar later heeft hij namelijk nog niets verloren van de ambitie die hij zo hevig voelde branden bij zijn eerste profzege in Qatar.

"Ik mik op het allerhoogste. Ik wil Milaan-Sanremo en de Ronde van Vlaanderen winnen. Ik weet dat het niet gemakkelijk is. Maar nu heb ik mijn eerste klassieke overwinning binnen. Dat is een erg belangrijke stap. Misschien zet ik volgend jaar nog zo'n stap."

Met het risico dat volgend jaar de lucht bij BMC weer een beetje dunner wordt. Dan komt namelijk Philippe Gilbert erbij, de renner waarvan hij einde 2010 dacht afscheid te hebben genomen als ploegmaat. Ex-wereldkampioen Thor Hushovd wordt ook zijn ploegmaat. En allemaal schrijven ze de klassieke overwinningen hoog op het prioriteitenlijstje. Hushovd wil Parijs-Roubaix, Gilbert heeft Milaan-Sanremo en de Ronde van Vlaanderen nog toe te voegen aan zijn erelijst. Uitgerekend de koersen die ook Van Avermaet gisteren noemde.

Eigen kansen

Hij haalde eerst zijn neus op bij het nieuws. Maar vandaag schrikt het hem niet meer af. "We zullen zien. Misschien kan ik met de komst van Gilbert en Hushovd ook wel mijn voordeel doen. Niemand neemt mij deze overwinning in Parijs-Tours nog af. Ze geeft me vertrouwen. Maar ze moet ook het vertrouwen van de ploeg in mij voeden. Als ik in de ontsnapping zit, dan weet iedereen dat ze op mij kunnen inzetten. Natuurlijk ga ik voor Gilbert en Hushovd werken. Maar ik zal ongetwijfeld ook mijn eigen kansen krijgen."