Direct naar artikelinhoud

De man die L.A. inkleurt

Ze zaten samen op school, voetbalden samen bij Beerschot, maakten samen graffiti en haalden samen kattekwaad uit. En nu zijn ze allebei beroemd. Matthias als acteur, Chase als street-art kunstenaar in L.A.

In Antwerpen noemen ze hem 'Den Chase'. In L.A., waar hij intussen al langer woont dan hij ooit in ons land heeft geleefd, is hij gewoon Chase. Zoals in 'de jacht'. Opgejaagd wild. Dat was hij ooit. Straatarm en illegaal. Vroeger dus. Nu is hij een gerespecteerd kunstenaar. Als je in Venice, de hipste kuststrook van L.A., rondwandelt, kent iedereen hem. Wordt hij constant nageroepen, aangestaard. Aangesproken. "Hey, you're the dude that does the eyes." En dan weten ze nog niet eens dat hij de beste maat is van een man die straks een wereldster is, Matthias Schoenaerts.

Dat Venice er zo kleurrijk uitziet, is niet alleen te danken aan het feit dat L.A. zowat altijd in de zon baadt. Chase kleurt er de wereld in. Is zelf een kleurrijk figuur. Stoer en streetwise. Als je met hem aan de praat geraakt, merk je al vlug dat hij evenveel warmte uitstraalt als zijn muurschilderijen, die liefde, vrede en begrip uitstrooien.

We staan bij zijn recentste werk, op de kruising van Rose Avenue en Hampton Drive. Een kleurrijke muur vol ogen die je aanstaren. "Het is heel L.A. hè," zegt hij zelf. "Met al die kleuren. Als Tiki in Hawaï. Dat past alleen daar. Zet dat bij ons op Linkeroever en dat hoort daar niet thuis. Die kleuren passen ook bij de blauwe hemel die je hier het hele jaar door ziet. In feite zitten in die kleuren de energieën die mij naar hier hebben gelokt en die vervolgens in mij zijn opgeborreld. Ik geef gewoon terug wat ik de hele tijd gevoeld heb, gekregen heb. Het kan een beetje overkomen zoals bij een 'mannekesblad', dat je denkt: komaan, beslis dan eens wat je kleuren zijn."

Hij moet er zelf om lachen. "Zeker met dit werkje hier. Als je op straat werkt, heb je ook de neiging om kleuren te gebruiken die je niet zo veel ziet. Je wilt opvallen in het straatbeeld."

Onverantwoord

Zelf valt hij ook op in het straatbeeld. Een eigenaardige, volwassen man voor wie het leven op wieltjes loopt. Zo heeft hij het altijd gewild. Op de plank. Al van toen hij tien was. Hij woonde toen met zijn ouders in Beverly Hills. Steenrijke mensen. Ze hadden hun immobiliënkantoor op de Meir in Antwerpen voor veel geld verkocht en zouden de Amerikanen Belgische chocolade leren eten. Maar een en ander liep mis. In korte tijd verloren ze hun fortuin en belandden ze van Beverly Hills in Borgerhout, waar de jonge Chase op straat zou opgroeien.

"Maar het schone was dat mijn pa met zijn laatste geld een skateboard voor me kocht, hier op Venice Beach. Een cadeau dat mijn hele leven zou tekenen. Zo kreeg ik de smaak te pakken van de hele cultuur die aan dat leven op een plank met wieltjes vasthing: de muziek, de beeldtaal, de stijl en vooral het hangen in de straat dat daar ook deel van uitmaakt."

Geen zeven jaar later stond Chase terug in L.A. Alleen, deze keer. "Ik had mijn vader omgepraat met een soort businessplan. De dollar stond laag en ik had voor hem berekend dat mijn opvoeding me minder zou kosten als hij me liet gaan. In feite wou ik gewoon komen skaten. Ik woonde spotgoedkoop, in een kot waar we met vijf andere gasten op de grond sliepen. Ik wou hier gewoon zijn. En eigenlijk kwam het mijn ouders goed uit dat ik vertrok. Mama was na de tegenslagen in Amerika in een depressie gesukkeld en was verslaafd aan drank en pillen. Ze zat vaker in instellingen dan thuis. En papa was een workaholic en was er ook zelden."

Chase denkt zelf na over wat er in het hoofd van zijn vader kan omgegaan zijn om een jongen van 17 te laten vertrekken naar een stad aan de andere kant van de wereld "waar het vrij luguber kan zijn". Even probeert hij het met de uitleg dat het "een daad van liefde moet geweest zijn, omdat hij er zelf niet in geslaagd was zijn American Dream waar te maken, en mij die droom niet wou ontzeggen". Maar tegelijkertijd zegt hij: "Ja, eigenlijk was het onverantwoord."

De frons op zijn voorhoofd wordt meteen weggeveegd door een brede lach: "Hij is gewoon zelf een filou. Misschien heeft hij zich herkend in mij en daarom het vertrouwen gehad om dat toe te staan." Ze hebben dezelfde levensfilou-sofie, lacht-ie. "Maar inderdaad, ik besef nu pas hoe ik eigenlijk was. Ik kon nog niet eens recht pissen."

Dat hij zelf een filou was, en diezelfde aanleg had tot plantrekkerij, het talent geërfd had om altijd wel iets te kunnen fiksen, maakte van hem de overlever die hij nog altijd is. The American Dream die hij voor ogen had, dreigde al vlug om te slaan in een nachtmerrie. De voogd die voor hem zou tekenen bleek zelf nog minderjarig en hij was er nog maar een paar weken of hij reed op zijn skateboard zijn knie aan duigen. Daar ging de droom.

Maar alles kwam goed. De moeder van een vriend tekende als voogd, en de jongen werd uiteindelijk geopereerd door de sportdokter van de Raiders, het befaamde American-footballteam. In het Ceder-Sinai ziekenhuis. "The cream of the crop, voor L.A. dan toch. Ik ben op die manier weer de oude geworden en terug beginnen skaten. Extra zakgeld kwam aanvankelijk binnen door wat te sjacheren, de exclusieve spullen van de skate-pro's voor een habbekrats te kopen en in België duur door te verkopen. Ik zeg het, ik was een filou, net als mijn vader."

En een artiest, net als zijn maat. "Ja, op een gegeven moment begon ik te schilderen voor geld. Enige probleem: eigenlijk kon ik niet schilderen. Ik was een tagger. Ik had ook nog het lef niet om een muur te beschilderen. Matthias en ik zaten in feite op dezelfde hoogte qua taggen en schetsen in blackbooks en zo. Hij stuurde me geregeld brieven met foto's van piece'kes die hij gezet had. Hij heeft me goed gemotiveerd om het aan te durven, die muren. En om je tijd te nemen. En iets uit te werken. En om iets verder te gaan dan dat je durft te gaan."

Klasclowns

Matthias en hij voetbalden samen bij Beerschot, en ze liepen samen school. Maar ze vlogen vooral overal samen buiten. Uiteindelijk bleef alleen nog de kunsthumaniora over, het Trixo. "Daar werden we alleen toegelaten op voorwaarde dat we niet in dezelfde klas zouden zitten.

"Eigenlijk waren we niet zo stout. Klasclowns. Rebellen. We waren gewoon te speels, en dachten dat we alles met onze charme konden oplossen."

Ze zijn nog altijd beste makkers. "Soms horen we mekaar elke dag. Als het wat drukker is, kan het eens een week of tien dagen duren. Matthias is niet veranderd. Totaal niet. Hij is nog altijd dezelfde kapoen. En een diepe nadenker. Always up for fun. De dingen die ik graag heb in mensen had hij heel vroeg al." Zelfs de zon van L.A. straalt minder uitbundig dan Chase, wanneer hij over Matthias vertelt. Hij geniet ervan. "Ongelooflijk wat hem overkomt. Hallucinant. Ik woon in L.A., ik heb al vaak acteurs meegemaakt die op het punt stonden om het te gaan maken. En uiteindelijk gebeurt er niets. Maar wat Matthias overkomt, dat heb ik nog nooit meegemaakt. En dat voor een Belg, van Antwaaarpen Stad! Mateke! Allez! Na Rundskop was het gedaan met spelen. Was het 'pats boem'. Een heel mooie assist van Michael." Hij vertaalt even voor het geval zijn Engels niet begrijpelijk is: "assist, zoals in het basket". In het voetbal spreken we van een voorzet. "De energie van Julien zit echt in hem. Er is vroeger vaak gezegd geweest dat het er voor zijn vader Julien (beroemd Vlaams acteur die in 2006 stierf; red.) ook heel anders zou hebben uitgezien, mocht hij Engels hebben kunnen spreken. Zijn overgave, die diepe gevoeligheid voor het werk, was absurd. En hij heeft de fakkel doorgegeven aan zijn zoon. Zo schoon. Ik krijg er kippenvel van als ik eraan denk."

Hij toont zijn armen en inderdaad, een kip heeft niet meer bewijzen.

Zelf wil Chase geen pluimen op zijn hoed steken. Ook niet voor het feit dat het Engels van Matthias zo goed is dat Tom Hardy zich op het Filmfestival van Toronto liet ontvallen dat het accent van Matthias beter was dan het zijne. Maar als de jongens zo close waren, en Chase was doordrongen van die straatcultuur waar alleen Engels in gesproken werd, dan...Chase schudt van neen. Bleek dat ze al als bengels de taal van de Amerikaanse straten onder de knie hadden: "We're hiphop heads. Vroeger was het elke week racen, op ons velooke door het five o'clock traffic naar de Metrophone op de Meir, bij de Boerentoeren, want de hiphopscene back then was really small. En van bepaalde platen hadden ze er maar drie of vier. Als onze dj-maten er eerst waren, kwamen we te laat. Racen naar daar dus om bepaalde platen te gaan kopen."

Dan valt hij even stil. En herpakt hij met : "Of te gaan stelen. (lacht). Want platen waren toen ook al wel duur", excuseert hij zich.

Of hij ooit Matthias in L.A. ziet gaan wonen? "Nee, dat denk ik niet. Misschien veel later. Hij is een echte Antwerpenaar. Die geraakt daar niet makkelijk weg. En ik? Eens je hier gewoond hebt, kun je nog moeilijk zonder die zon. Soms mis ik natuurlijk wel de makkers en de cafés, maar eigenlijk is België redelijk deprimerend. Veel mensen die er echt naast de bal trappen. Het ideaal is gewoon om veel te bewegen. Veel plaatsen intiem te leren kennen..."

Glijbare muren

Hij zoekt naar de woorden om zijn zin af te ronden... En laat ons binnenkoppen: door er intiem te zijn. Een schaterlach en een knik. "Jaja. En in L.A. valt er altijd wel op de een of andere manier geld te verdienen. En ook, qua muren, mooie effen muren, kun je nergens beter zijn. Als ik ooit verhuis, plaats ik een advertentie: man zoekt warme plek met muren."

Dat je in L.A. altijd wel op de ene of andere manier aan geld geraakt, weet Chase uit ondervinding. Toen hij de middelbare school in L.A. had beëindigd, bleek dat de inschrijvingsgelden voor hogescholen gewoonweg onbetaalbaar waren. En aangezien hij liever met beide voeten op een plank stond dan zijn broek te verslijten op een schoolbank, was de keuze vlug gemaakt. Maar dat betekende ook dat hij geen visum meer had en dus illegaal in het land was. Bovendien was men er zijn soort liever kwijt dan rijk.

"Wie twintig jaar geleden met street-art en skateboarding bezig was, werd bekeken als het vuil van de straat. Maar tegelijk was hier het paradijs voor wat ik wilde doen. De voetpaden lijken gemaakt voor skaters, met die glooiingen op de hoeken die je een lichte duik laten nemen en dan omhoog katapulteren. Mensen zoals ik zijn altijd op zoek naar iets dat niet zo bedoeld was. Muurtjes en trapjes waar je af kunt glijden. Vaak gingen we kaarsen pikken uit de kerken om de randen van muurtjes met kaarsvet in te smeren. Om ze 'glijbaar' te maken. Het was altijd een zoektocht, naar die toevallige obstakels. En nu blijf ik op zoek. Maar dan naar interessante muren. Een mooie muur kan me het water in de mond geven. Pas op, het is niet evident om een muur te vinden waarmee je mag doen wat je wilt. Eigenlijk moet je verkooptruken toepassen : vertrouwen kweken tot de mensen je bij wijze van spreken hun kind zouden toevertrouwen. Ik heb het verkoperstalent van mijn pa geërfd en dat is me al vaak goed van pas gekomen. Ik ben altijd degene die de goeie muren fikst."

Zijn eerste muur in Venice dateert van 2001. Op de hoek van Pacific en Brooks. "Ik had in koffiehuis Abotts op het prikbord een foto gehangen van een werk, met een intentieverklaring en de vraag: 'Mag ik jouw muur beschilderen?' En daar hingen dan scheurstrookjes onder met mijn telefoonnummer erop. Tien minuten later belde de eigenaar van het huis. Hij zei heel kordaat: "Ik heb een muur. Wil je hem zien? Wil je daarvoor betaald worden? O nee. Goed. Wanneer begin je eraan?" Op vijf minuten tijd was dat geregeld. En intussen heb ik hem al vijf keer overschilderd. Want het is een heel goeie plek. Muren worden vuil na verloop van tijd. En vroeger werkte ik altijd te snel, het werk kon altijd beter. Het was meer de taggersmentaliteit. Zo rap mogelijk die muur claimen, mijn stijl erop achterlaten en dan weg. Als een hondje dat overal een plasje achterlaat. Maar nu wordt het iedere keer beter. Deze zou ik permanent willen achterlaten. Ik vind het een mooie muur. En ik zeg dat niet veel. Wat er nu op staat, heet 'Breakthrough'. Eigenlijk een soort trompe-l'oeil. Een werk van toen ik net uit therapie was. Daar spreken ze altijd van muren en blokkages. Daarachter liggen de gevoelige zaken die je verdrongen hebt. Ongeluk in de liefde. En natuurlijk ook het hele verleden met mijn moeder. Gewoon eventjes dieper graven. Dat moet je af en toe eens doen. Vandaar 'Only we can save us'."

Sommige van zijn muren staan vol van die leuzen: 'Question the hype', 'We are all one', 'Fight for your right, 'Remember who you are', 'Only we can save us'... Chase lijkt wel de Phil Bosmans van de street-art. "Ik tracht altijd positieve boodschappen mee te geven. Dat heb ik eigenlijk van de conscious hiphop. Groepen als Gang Starr, KRS-One, A Tribe Called Quest, en Aceyalone. Allemaal gebruiken ze de formules en de structuur van de hiphopmuziek, maar ze blijven niet hangen in het negatieve. Want iedereen heeft het vaak moeilijk. Maar blijf daar niet in steken. Ik heb daar zelf veel kracht uit gehaald toen ik jong was en ik vond dat als ik zelf openbare ruimte innam, dat ik er dan iets positiefs mee moest doen. Ik deel iets dat in mij zit."

Koffer vol verf

Hij heeft altijd verf in de koffer. Een iPad bij de hand ook, om werk te tonen. Voor het geval hij muren ziet waaraan hij niet kan weerstaan. Tegenwoordig vraagt hij altijd toelating. "In feite is het vechten om een cadeau te geven. Dat is voor alle street-artkunstenaars het geval. Je moet bijna gaan smeken om een muur te mogen bekleden zoals jij dat wilt. De meeste van de dingen die ik schilder, doe ik gratis. Want mensen hebben daar geen budget voor. Als ik het vraag, is het gratis, maar als ik gevraagd word, dan is het betalen. Tenzij de persoon barst van liefde. Je ziet direct à la tête du client wat er mogelijk is. Giving is receiving. Altijd. Weggeven is genot beleven. Zo heb ik overleefd in de States. Door weg te geven, trek je dingen aan. Heel zen, in feite."

Hij heeft altijd veel gegeven en inderdaad ook veel gekregen. Omdat hij als jonge gozer op zijn skateboard présence in overvloed had, werd hij gecast als skater in clips van Deftones, in Christina Aguilera's eerste video, en in een clipje van The Rolling Stones waar de Stones zelf niet inzaten. Op die sets leerde hij de stylistes kennen, die stapels gesponsorde outfits aanvoerden om al wie voor de camera stond er hip te laten uitzien. En dat bracht Chase op het idee om zelf ook de grote merken op te bellen: "Can I talk to product-placement?" En vervolgens verzon hij een verhaal dat hij in een clip van Britney Spears zat, dat hij de stylistes en regisseurs persoonlijk kende en dat hij als skater zo'n vaste waarde was in die clips dat z'n kleren altijd op voorhand werden goedgekeurd. Alle merken stuurden meteen outfits op. "Ik zat hele dagen aan de telefoon die verhalen te verzinnen. En ik werd alsmaar ambitieuzer. Op den duur bestelde ik voor hele bendes. En mijn verhalen werden nooit doorprikt. Bleek dat product-placementmanager een stepping-stone position was, een opstapje naar hogerop. Ze wilden allemaal naar marketing."

Op zeker moment had hij haast een eigen winkel met exclusieve kleren van topmerken. De nood dwong hem gewoon om inventief te zijn. "Ik mocht ook nergens legaal werken. Ik heb ook nooit gewerkt. Eén keer voor drie dagen aan de dokken in Antwerpen. Muskaatnoot lossen. En toen ik vijftien was, heb ik eens een dag in Knokke gewerkt, aan de dijk, bij Willy's Snack. Meer kan ik niet op mijn cv zetten."

Is hij dan zo bij die naam uitgekomen, doordat hij altijd een beetje op de vlucht was, er altijd een beetje tussenuit muisde? "Eerst was het eventjes Dune", zegt hij. "Dan News. En toen wou ik iets met een S. Ik sloeg een Engels woordenboek open en paf: Chase, that was it!" Dat is wel met een C. "Misschien wou ik ook een C. Maar de S wou ik ook. Een S is heel plezant om te taggen. En bleek dat Chase eigenlijk een naam is die bestaat. Er zijn mensen die Chase heten." Er zijn ook mensen die heten zoals zijn vader, maar zelf gebruikt hij de naam die op zijn paspoort staat alleen voor officiële aangelegenheden."

De naam Chase is in Venice Beach in ieder geval bekend. Nog heel even zelfs bekender dan die van zijn beste vriend. Chase is er een toeristische attractie. Vele tienduizenden hebben ongetwijfeld foto's gemaakt van het grote gebouw op de dijk dat helemaal onder zijn leuzen zit. Dat werk dateert van 2011, maar de zon en het zeezout hebben het zwaar toegetakeld. Zout en zeelucht. En nog een paar tags erbij, ziet er vrij getto uit.

"De meeste werken worden met rust gelaten. Maar af en toe heb je eens jonge gastjes die ook eens met een busje naar het strand komen en dan een tagske achterlaten. Wereldwijd is er een beetje een gevecht aan de gang tussen de mensen die illegaal spuiten en mensen die het op een legale manier doen. Op een bepaalde leeftijd wil je liever creatief zijn dan destructief. Al de graffitikunstenaars die nu legaal op straat werken zijn begonnen als taggers. Als kleine vandaaltjes die zich op een speelse manier tegen het systeem wilden afzetten. Wij wilden tonen wat we allemaal durfden, maar we gingen niet schijten op het werk van verwanten. Er was respect voor zij die al verder stonden. Nu is dat respect verdwenen."

Er zijn anders genoeg mensen die hun respect betuigen. Hij wordt al wel eens in één adem genoemd met straatkunstenaars als Banksy, Frank Shepard Fairey en Space Invader. En toen Californië jaren geleden een promospot wou maken met figuren die symbool stonden voor de meest creatieve staat, werd ook Chase aangesproken. Het moest een commercial worden met gouverneur Arnold Schwarzenegger, Clint Eastwood vertegenwoordigde de filmwereld, Tony Hawke de skateboardingwereld, er was een surfer bij en een snowboarder, en Chase stond voor de visuele kunst. "Gedurende een paar dagen draaiden we met de grote middelen in Venice. Ik moest een werk maken, met de leuze 'Colour outside the lines' of iets in die aard. Een paar weken nadat de film was ingeblikt, kreeg ik een mail van de producent: 'Chase, er is een brief binnengekomen op het kantoor van de gouverneur waarin gezegd wordt dat jij hier illegaal vertoeft en dat je toch moeilijk onze staat kunt vertegenwoordigen'. Ik dacht eerst nog te kunnen bluffen, zoals altijd. En ik zei: bullshit. Ik ben legaal. Ik dacht: dat waait over. Maar een paar dagen later hangt ze natuurlijk weer aan de telefoon: 'Chase, als dit uitkomt, dan zitten we met een nachtmerrie van een PR-campagne. Dus als er iets is dat je ons moet zeggen, alsjeblieft, zeg het ons, dat onze advocaten deze situatie kunnen helpen oplossen.' Ik wist dat ik in de puree zat. Ze gingen er toch achter komen. Ik heb dus alles toegegeven. Ik was illegaal en met de wetenschap dat het kantoor van de gouverneur op de hoogte was, heb ik toen maar werk gemaakt van die immigratie."

Intussen is hij al vele jaren Amerikaan. Hij heeft intussen meer dan 300 muren geschilderd, waaronder sommige in Japan, Mexico en ook België. "Maar nu wil ik mezelf ook even verdiepen in werk op doek, ik wil dieper gaan", zegt hij. "En al die leuzes, die heb ik nu een beetje uit mijn systeem. Ik wil meer werken gaan maken zoals Breakthrough. Grafisch. En ik wil er ook meer vrouwelijke vormen in betrekken. Eens gaan kijken in mijn sensuele kant. En het universum zal je ook blijven voelen. We are all stardust, op het einde van de dag. Het leven is een slechte mop, we kunnen er maar beter het beste van maken."

www.theartofchase.com

Twitter/Instagram: @theartofchase