‘Opgelucht, trots en verdrietig’
BERGEN
Zestien jaar lang was Chris Finch actief in het Europese basketbal. Eerst als speler, nadien als coach. De laatste vijf daarvan in België, drie bij Bree, twee bij Bergen.
Zijn Belgisch palmares is indrukwekkend: een landstitel, twee titelfinales, een bekerfinale, een Europacupfinale en twee trofeeën van coach van het jaar. “En dat maakt me allemaal best trots”, zegt de 40-jarige Amerikaan uit Chicago. “Na mijn ontslag bij het Duitse Giessen was het niet vanzelfsprekend dat Rudi Kuyl me naar Bree haalde. Wat volgde is gekend. België zal voor mij altijd een special place blijven, op professioneel en op persoonlijk vlak.”
They made you an offer you couldn’t refuse? Het was een aanbieding die je niet kon weigeren?
“De aanbieding was goed, maar de opportuniteit was geweldig. Plots krijg ik de kans om in mijn thuisland te werken. Bij een NBA-team dan nog. Als een van de beste dertig teams van de wereld aan je deur komt kloppen, dan doe je open, niet? Dinsdag vertrek ik naar Houston. Na het regelen van de praktische zaken, keer ik na een goede week terug naar Bergen om ook hier de verhuis af te werken. Daarna wacht in Houston het echte werk.”
En dat wordt?
“Houston nam een team - de Rio Grande Valley Vipers - in de D-league (dochterliga van de NBA) over. Met twee doelen: het klaarstomen van spelers en het ontwikkelen van een speelstijl die later naar het NBA-team kan worden getransformeerd. Het wordt een samensmelting van het Europese en het NBA-basketbal. Daar pas ik dus in. Een project van general manager Daryl Morey, ik werk rechtstreeks onder hem.”
Hoe stap je hier weg?
“Als de nummer één fan van Bergen. Trots, maar ook verdrietig. Ik laat hier mensen achter met wie ik jarenlang samenwerkte. Het was de moeilijkste beslissing uit mijn carrière. Overal waar ik werkte, probeerde ik de club beter achter te laten dan toen ik ze in handen kreeg. Hier in Bergen is dat gelukt. Als ik de evolutie zie van het basketbal de voorbije vijf jaar, dan maakt ook dat me trots. Het is niet mijn verdienste, maar ik was er wel een onderdeel van. België kan met vele andere landen wedijveren: de stijl is goed en het is niveau is competitief.”
Kon je je emoties goed afschermen de voorbije dagen?
“Mijn vrouw vroeg het me meermaals: ‘how do you feel?’. Goed, ik kon voldoende afstand bewaren. Had dit een thuismatch geweest, dan lag dat veel moeilijker. Ik overliep mijn vaste routine van een wedstrijddag. Alleen het feit dat ik zondagochtend de match niet meer moest herbekijken op dvd gaf me een slecht gevoel.”
Wat zeg je tegen je opvolger?
“Bergen is de beste werksituatie in het Belgische basketbal. Ambitieus, professioneel, correcte werkethiek, goede omkadering. Nergens vind je beter. En een ijzersterke spelersgroep. Ik heb hier mijn type spelers voor mijn type basketbal samengebracht. Maar twijfel niet, ze zijn flexibel, ze kunnen ook andere systemen aan.”(rb)