Geachte heer Herman, Beste Sergio,

Rond de jaarwisseling schaarde deze krant zich achter de Innocenticampagne. Een nobel initiatief waarmee kleinschalige projecten werden gesteund in hun strijd tegen de steeds knagender wordende verborgen honger in dit ogenschijnlijk welvarende land.

Het opzet was om fondsen voor het goede doel te werven door een aantal schrijvende medewerkers op eBay te veilen. De hoogste bieder mocht dan voor zijn of haar goeie geld met de 'gekochte' journalist gaan tafelen bij een van de evenzeer sociaal bewogen toprestaurants.

Zelfs ik werd toen te koop aangeboden. Een simpele stukjesschrijver. Wat onwennig tussen het geweld en de eruditie van alom gerespecteerde opiniemakers, 'grand reporters' en columnisten. Ik maakte me - "Wie wil daar nu in 's hemelsnaam voor betalen"? - dan ook weinig illusies, nam me voor blij te zijn met het kleinste bod en, het was tenslotte voor het goede doel, een eenvoudige maaltijd in een veredelde frituur. Al droomde ik er natuurlijk wel stiekem van om, al was het maar even, 'eigendom' te worden van een mooi meisje en met haar in de driesterren-eettempel Oud Sluis enkele culinaire orgasmes te beleven.

En zo kom ik bijna letterlijk bij jou terecht, Sergio. Want voor één keer bleek het lot me gunstig gezind. Niet alleen mag ik dra van je delicatessen komen proeven, op de koop toe zal een en ander geschieden in het gezelschap van een van mijn favoriete vrouwelijke schermgezichten. Het mag ook wel eens meezitten.

Al schrijf ik je natuurlijk niet enkel omwille van dat onverhoopte gratis eetfestijn, maar vooral omdat ik al jaren een hevige bewonderaar van je ben. Nochtans zal aan mij geen hobbykok verloren gaan. In tegenstelling tot veel vrienden en vriendinnen waan ik me geen Masterchef in het diepst mijner gedachten.

Wel integendeel. Ik laat het bereiden van succulente hapjes met plezier over aan lui die ervoor hebben doorgeleerd en ben volgaarne bereid om, af en toe, de (hoge) prijs voor hun talent en vakmanschap te betalen. Veel liever dan mijn schaarse centen te investeren in peperdure vuren, kookboeken, turbo-ovens of ander door jou en je collega's aangeprezen nieuwerwets keukenalaam.

Ik kan niet koken, zal het nooit kunnen en voel bovendien geen enkele behoefte om het te leren. De onstuitbare wildgroei aan kookprogramma's bezorgt me trouwens veeleer een indigestie dan een gezonde appetijt en de kans is nagenoeg onbestaande dat ik ooit de televisuele amusementswaarde zal snappen van een enthousiast kissende lap vlees of een volgens de regels van de kunst geklutst ei.

Maar naar jou kijk ik graag, Sergio. Wellicht omdat ik je nooit beschouwd heb als de zoveelste kok in die stilaan gruwelijk overbevolkte media-gaarkeuken waar chefs en chefjes elkaar kakelend over cupcakes, schuimpjes, dressings en vergeten 'groentjes' voor de voeten lopen. Op den duur meer smakeloze eenheidsworst dan fijne, ambachtelijk vervaardigde charcuterie.

Samen met het kokende kuifje Jeroen Meus, de onstuimige Flemish foodies en de 'meesterlijke klassieker' Peter Goossens ben jij de enige waar ik nog echt honger van krijg. Stuk voor stuk fijnbesnaarde artiesten met een aanstekelijke passie en een onblusbaar verlangen naar originaliteit. Hogepriesters van de gastronomische godsdienst.

Tussen de groten heb ik jou altijd de grootste gevonden, Sergio. Net iets wilder, ruiger en charmanter dan de rest. Een sympathiek en koppig smeerlapkebij wie constant de ambitie lijkt te sluimeren om alles wat Onze Lieve Heer verboden heeft minstens één keertje te proberen. Pittig afgekruid met een royale portie star quality en humor die je, ook ver weg van potten en pannen, van de doorsnee-medemens onderscheidt.

Bescheiden begonnen als hulpje in het druk beklante mosselrestaurant - "Op den duur begon ik die beesten grondig te haten" - van vader Ronnie. In stilte werkend aan revolutionaire eigen creaties die het keer op keer moesten afleggen tegen het oertraditionele weekdier.

Tot je baas werd in eigen keuken en met de nodige zin voor risico het verleden ruilde voor de toekomst. Minder mosselen. Meer sex on a plate. Een waanzinnig succesverhaal dat leest als een spannend jongensboek. In amper een decennium goed voor drie Michelinsterren en een unieke topscore in de Gault&Millau.

Oud Sluis een gastronomisch bedevaartsoord, 'Sergiology' de nieuwe filosofie en jij zélf een ster. Heerser over een zakenimperium met talloze vertakkingen. Straks uitgebreid met La Chapelle in Antwerpen. Ook dat is meer dan waarschijnlijk geen eindpunt omdat een leven zonder nieuwe uitdagingen voor een ontdekkingsreiziger als jij geen leven kan zijn.

Vrouwenmagneet, culinair artiest, auteur, tv-figuur, volbloed ondernemer en fulltime vedette tegelijk. Rock-'n-roll achter het fornuis en ver daarbuiten. Stoere heavy metal met een zacht Zeeuws accent.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Na maanden aandringen slaagde ik er vorig jaar eindelijk in een tafeltje in je Cadzandse bijhuis Pure C te be-machtigen. Je was er niet en dat vonden vooral de dames in het gezelschap bijzonder jammer. Al smaakten de scholfilet met citroengras en het Ibericovarken met druiven er niet minder lekker om.

Sindsdien gooi ik in de Delhaize soms een van je voorverpakte lekkere heregjes in de winkelkar. Slechts een van de vele businessdeals die van koken een miljoenenbusiness hebben gemaakt en van topchefs gegeerde mediafiguren met uitbundig rinkelende kassa's en smeuïg in de vakpers uitgesmeerde privélevens.

Sinds ik weet dat je weer perfect gelukkig bent met de mooie Ellemieke denk ik soms terug aan die aflevering van De beste hobbykok waarin je ene Lesley Ann Poppe landelijke bekendheid bezorgde door gulziger van haar decolleté dan van haar pikante kokossoepje te proeven. Je liep er met open pretoogjes in en het viel me een beetje tegen dat een doorgewinterde ladies man en een fervent voorstander van versheid en 'pure schoonheid' als jij zich liet inpakken door zo'n opzichtig bijgeplamuurde bimbo.

Toch volg ik ook nu nog met aandacht de avonturen van je Vlaamse volgelingen. Je liet ze, met enig leedvermaak, vers van de dijk geplukte - "Dit is het goud van Zeeland" - mosselen eten en dwong hen van de straat geplukt onkruid te verorberen. Ze vonden het allemaal prima en de beate bewondering van de hondstrouwe apostelen voor de grote kokende magiër spatte van het scherm. Want niet zij, maar jij bent de echte ster van de show.

Ik moest lachen toen je bijna kokhalsde bij de aanblik van een goedbedoelde - "Die troep is echt niet te vreten jongen" - kip op Afrikaanse wijze en met een complimentje "Die ravioli van jou is uniek man" - kandidaat Koen tot tranen toe bewoog. Leuke televisie.

Ik hoop oprecht dat je al je activiteiten kan blijven combineren, Sergio. Maar doe me één plezier en neem, het voorbeeld van je collega Peter Goossens indachtig , niet te veel hooi op je vork. Blijf gezond de sterren van de hemel koken en verras mijn bevallige tafeldame en mezelf binnenkort met je creativiteit en talent.