3D-kinderfilm ‘Gulliver’s Travels’: het spoor bijster

De sprookjesachtige setting van Gulliver’s Travels lijkt natuurlijk gesneden koek om een kinderfilm van te maken, maar Jonathan Swifts bundel satirische reisverhalen was eigenlijk niet voor kinderen bedoeld. Integendeel, het was een scherpe politieke en sociale commentaar op onze eigen geborneerde moraal (en een parodie op het reisverhaal). Dat had in de transfer van boek naar film een uitdagende extra laag kunnen bieden aan de volwassen kijker die zijn spruiten begeleidt. Helaas, niets daarvan in deze in volkomen overbodige 3D opgetrokken kinderkomedie.

Jack Black speelt Gulliver, in dit geval een nietsnut op een redactie die op missie wordt gestuurd naar de Bermudadriehoek. Na een storm belandt hij echter op Lilliput, een land bevolkt door mensjes die de grootte hebben van zijn hand. De Lilliputters liggen in de clinch met de bewoners van Blefuscu. En reus Gulliver, aanvankelijk door de Lilliputters bestookt, wordt de held die het tegen het leger van Blefuscu opneemt. Lilliput bevindt zich in het tijdperk waarin Swifts boek is geschreven. Van een hedendaagse satire is dus geen sprake. Jammer, het blijft bij de grappen en grollen van Jack Black. En hoewel wij wel houden van Black met zijn gekke bekken en zelfvernederende fratsen, wordt het deze keer niet veel geïnspireerder dan het uitpissen van een kasteelbrand. Gelukkig is er nog Chris O’Dowd als de jaloerse generaal Edward die het beste van zijn rol maakt.

Regisseur Letterman en zijn scenaristen hebben eigenlijk niet veel meer dan de titel overgehouden van Swifts meesterwerk. Een grote gemiste kans.(NK)