TRICOLORE BEKENT KLEUR

Drie kleuren, trois couleurs, drei Farben. De natie herken je aan haar wimpel. Meer dan ooit, afgaand op het aantal huizen waar zwart-geel-rood vandaag uit het venster hangt.

Heel soms wordt dat rood-geel-zwart, zoals in de winkel van dit Pakistaanse gezin uit Destelbergen. Toch is er geen klant die er aanstoot aan neemt, geen bezoeker die corrigeert. Hoogstens een blik, een glimlach, een amusant gebrom - "die hangt verkeerd".

Nee, vandaag is iedereen vooral fan, van dit land dat vooral van iedereen is. Van de Turk die kapsalon houdt, en met vlag in etalage en sjaal om de hals even vergeet dat Turkije niet aan dit WK deelneemt. Loop door de Statiestraat van Berchem en je telt er al vier: handelaars met roots aan de Bosporus die kleur bekennen met de tricolore.

Een land ook van de Sloveense vrouw die over straat kuiert in een zwarte jas, gele bloes en rode T-shirt, zich niet bewust van de allusie op de vlag. Of Ulrich, de Surinamer die hier woont en dat graag doet, en daarom niet beseft waarom hij dan nog voor Nederland zou supporteren.

Nee, het aantal vlaggen is vandaag zo goed als niet te tellen. "Het zijn er verschrikkelijk veel", weet fotograaf Jonas Lampens na een dag op tocht door het land.

En is er een ontmoeting die het in zijn eenvoud allemaal misschien wel vat, dan is het die met de Belgische jongen met Braziliaanse roots en zeventien jaar op de teller. Partij kiezen is voor hem, kind van een gemengd huwelijk, best lastig. Dus is het supporteren geblazen voor beiden. En mocht het zover komen, dat Goddelijke Kanaries en Rode Duivels elkaar bekampen in de finale dan hoeft ook dat niet lastiger te zijn dan het is. "Wie wint, dat maakt dan eigenlijk niet zoveel uit." Al geldt dat vanavond omstreeks kwart voor acht voor even niet.