De sereniteit van een zonsverduistering
Dustin O'Halloran zit niet stil. Eerder dit jaar bracht hij met Lumière al een uitstekende studioplaat uit, nadien was er een liveplaat, én componeerde de pianist nog een volwaardige soundtrack. Nu heeft hij, samen met Adam Wiltzie van Stars of the Lid, ook een nieuwe groep opgericht.
A WINGED VICTORY FOR THE SULLEN
A Winged Victory for the Sullen
In een vorig leven vormde Dustin O' Halloran de helft van de melancholische popgroep Devics, maar sinds een aantal van zijn instrumentale pianostukken door Sofia Coppola gebruikt werden op de soundtrack van Marie Antoinette profileert hij zichzelf steeds nadrukkelijker in de hedendaags klassieke sector. Sinds Piano Solos Volume 1 houdt hij zichzelf in dezelfde wereld op waar ook Craig Armstrong, Ludovico Einaudi en Olafur Arnalds graag vertoeven: de muziek is er verstild en minimalistisch, en de nadruk ligt net zozeer op sfeer als op melodie. De titelloze plaat van A Winged Victory For The Sullen ligt in het verlengde van zijn solowerk: zeven nummers met titels die even sfeervol zijn als de muziek zelf. Voorbeelden? 'We Played Some Open Chords And Rejoiced, For The Earth Had Circled The Sun Yet Another Year'. Of 'Requiem for the Static King Part Two'. Het is muziek die je spontaan een aan zonsverduistering doet denken. Of aan desolate, uitgestrekte landschappen waar de mistbanken met boven het bedauwde gras hangen.
De dialoog tussen het minimalistische pianospel van O'Halloran en de sierlijke orkestrale arrangementen van Wiltzie levert vaak onthutsend mooie resultaten op. De melodieën strekken zichzelf heel langzaam uit, nemen hun tijd om zich kenbaar te maken, maar eens het zover is, voelen ze meteen aan als oude vrienden. De sfeer is intiem en allenig, maar de schoonheid die door elke noot schemert is van die aard dat je nadat de muziek is uitgestorven onmiddellijk de behoefte voelt om ze opnieuw te horen. Het zijn stuk voor stuk composities die ontroeren in al hun eenvoud, en je raken zonder al te opzichtig naar je hart te dingen. De opnamen werden gemaakt in grote akoestische ruimtes als het begijnhof in Brussel, en gebeurden uitsluitend op traditionele instrumenten. Peter Broderick vertolkt een gastrolletje, en 'Requiem for the Static King Part One' is opgedragen aan de nagedachtenis van Sparklehorse-frontman Mark Linkous. Hoogtepunten opsommen heeft weinig zin, want dit is een plaat die je best als geheel beluisterd, zodat je je helemaal kunt onderdompelen in de sereniteit die elke seconde van A Winged Victory for the Sullen uitademt. Van een onwezenlijke schoonheid, haast. Kortom: hopelijk blijft dit geen eenmalige samenwerking.(Erased Tapes)